O Λιβαθινός «χτίζει» το Εθνικό του

Με θετικό πρόσημο και μια διάθεση ανανέωσης το Εθνικό Θέατρο ολοκληρώνει την τρέχουσα σεζόν –αν και υπολείπονται ακόμα ορισμένες πρεμιέρες. Αυτή είναι η άποψη του καλλιτεχνικού διευθυντή της πρώτης σκηνής της χώρας, του Στάθη Λιβαθινού, που σχεδιάζει τα επόμενα βήματά του. Παίρνοντας ως αφετηρία την παράσταση της «Λυσιστράτης» που παίχθηκε το καλοκαίρι του 2016 στην Επίδαυρο (σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού), το Εθνικό αισιοδοξεί «να μας ξυπνήσει», προτείνοντας «μια νέα σκέψη, ένα νέο καλλιτεχνικό στοίχημα» μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις. Με λιγότερες, αριθμητικά, μεγάλες παραγωγές (+ κάποιες επαναλήψεις) και μια σειρά μικρών θεατρικών γεγονότων, ο στόχος είναι πολλαπλός: Και το θέατρο να γεμίσει και το στίγμα του να ξεκαθαρίσει.

Σε αυτό το σκεπτικό εντάσσονται οι δύο νέες θερινές παραγωγές στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ για την Επίδαυρο. Η «Αλκηστις» του Ευριπίδη, στην παρθενική σκηνοθετική εμφάνιση της Κατερίνας Ευαγγελάτου στο αρχαίο θέατρο και η μουσική παράσταση της «Ειρήνης» του Αριστοφάνη από τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη και τον Νίκο Κυπουργό, με τον Τζίμη Πανούση στον ρόλο του Τρυγαίου. Στο ίδιο σκεπτικό εντάσσεται και το ρεπερτόριο της χρονιάς 2017-2018. Θέλουν να είναι λίγο πειραγμένο, όχι αναμενόμενο. Αρκεί όλο αυτό να υπαγορεύεται από μια ανάγκη, μια άποψη.

Εχοντας αποσαφηνίσει μέσα του τον τρόπο λειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου, ο Στάθης Λιβαθινός στοχεύει στην υλοποίησή του. Μαζί με τους συνεργάτες του, με πρώτο τον Θοδωρή Αμπαζή, καταστρώνει σχέδια. Στις προθέσεις της δικής του τριετούς διεύθυνσης είναι ένα «θέατρο συνόλου», ένα «θέατρο ομάδας». Ετσι άλλωστε έχει γαλουχηθεί και έχει πορευθεί ο ίδιος ο καλλιτεχνικός διευθυντής, με την παιδεία και την εκπαίδευσή του από τη ρωσική πρωτεύουσα. Επιπλέον επιδίωξη αποτελεί η ταυτότητα για κάθε σκηνή, ένας ξεχωριστός χαρακτήρας. Και επειδή όλα αυτά είναι στο επίπεδο των προθέσεων, σχόλιο και κριτική μπορεί να ασκηθούν μόνο για το αποτέλεσμα, οπότε τα πρώτα συμπεράσματα αφορούν την τρέχουσα θεατρική σεζόν. Οι επιλογές έργων όντως είχαν μια ταυτότητα αναφορικά με τις σκηνές. Στη Σκηνή επελέγησαν τα κλασικά, στη Νίκος Κούρκουλος τα ελληνικά και στο Rex το μουσικό θέατρο. Κάθε σκηνοθεσία έφερε και ένα διαφορετικό κοινό, λιγότερο ή περισσότερο νεανικό ή συντηρητικό. Και ως τώρα οι παραστάσεις τα πήγαν πολύ καλά. Εκτός από τις παραγωγές στο Rex: εκεί τα πρώτα δείγματα δεν ήταν ενθαρρυντικά. Το Rex όμως θα συνεχίσει σε αυτή τη γραμμή. Οι άνθρωποι στο Εθνικό πιστεύουν ότι πρέπει να δοθεί χρόνος στο είδος αυτό για να πεισθεί το κοινό.

Παράλληλα θα ήθελε να στήσει ένα θέατρο με πραγματικό εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, με τρεις-τέσσερις παραστάσεις μέσα στην εβδομάδα, κάτι που δύσκολα μπορεί να υλοποιηθεί τόσο από τεχνικής πλευράς όσο και έμψυχης. Ο αριθμός και η διάρκεια των συμβάσεων και των συμβολαίων με τους ηθοποιούς υπόκεινται σε μια σειρά δεσμεύσεων.

Το όραμα του Στάθη Λιβαθινού βασίζεται σε αυτό που ο ίδιος δημιούργησε με την πρώτη Πειραματική, επί Νίκου Κούρκουλου. Το μοντέλο αυτό επέστρεψε με την επαναλειτουργία της Πειραματικής που ανέλαβαν ο Ανέστης Αζάς και ο Πρόδρομος Τσινικόρης, και από του χρόνου διευρύνεται με τη Σοφία Βγενοπούλου που αναλαμβάνει την Παιδική και Εφηβική Σκηνή και τη Σύλβια Λιούλιου το Στούντιο Συγγραφής Θεατρικού Εργου.

Με μια συγκρατημένη οικονομική πολιτική, η σεζόν του 2016-2017 αφήνει ένα ταμειακό πλεόνασμα της τάξεως των 150.000-200.000 ευρώ, με την επιχορήγηση (6.000.000 ευρώ) να έχει ελαττωθεί σε σχέση με προηγούμενες χρονιές. Το εντυπωσιακό είναι ότι τα λειτουργικά έξοδα απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος και για τις παραγωγές απομένει το 5%-10% της επιχορήγησης. Οσο για την τιμολογιακή πολιτική που ακολουθείται, αν και λειτουργεί υπέρ του θεατή καταλήγει κατά των εσόδων. Ακόμα και με sold out παραγωγές οι εισπράξεις είναι μειωμένες.

Για αυτό και το Εθνικό συνεχίζει να αναζητεί χορηγούς: το Ιδρυμα Λάτση στηρίζει τη σταδιακή ανακατασκευή του Σχολείου της Ειρήνης Παππά στην οδό Πειραιώς που έχει περάσει στη χρήση του Εθνικού, ώστε εκεί να εγκατασταθεί η Δραματική Σχολή. Ενώ με δωρεά του, το Ιδρυμα Ωνάση προχωρεί στη μελέτη της ανακατασκευής του «Νέου Ρεξ», όπου και θα στεγασθεί η παιδική και εφηβική σκηνή.

Τι θα δούμε το καλοκαίρι και τον χειμώνα

ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ
«Αλκηστις» του Ευριπίδη
Μετάφραση:
Κώστας Τοπούζης.
Σκηνοθεσία και
επεξεργασία κειμένου:
Κατερίνα Ευαγγελάτου
Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Μαρία Κίτσου, Γιάννης Φέρτης.

«Ειρήνη» του Αριστοφάνη
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης.
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Μετάφραση-Λιμπρέτο: Δημοσθένης Παπαμάρκος.
Διεύθυνση Καμεράτας: Γιώργος Πέτρου.
Τζίμης Πανούσης,
Ειρήνη Καράγιαννη (μεσόφωνος) και Τάσης Χριστογιαννόπουλος (βαρύτονος).
Με παραστάσεις που θα έχουν παιχτεί το καλοκαίρι στη Μικρή Επίδαυρο θα ξεκινήσει η σεζόν 2017-2018. Ετσι τον Σεπτέμβριο θα φιλοξενηθούν παραγωγές κλειστού χώρου, αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο φορέων.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Επανάληψη: «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» ή «Η τάξη μας».

«Πέερ Γκυντ» του Ερρίκου Ιψεν
Σκηνοθεσία:
Δημήτρης Λιγνάδης.
Γιούλικα Σκαφιδά,
Στεφανία Γουλιώτη, Δημήτρης Λιγνάδης

«Ψηλά από τη γέφυρα» του Αρθουρ Μίλερ
Σκηνοθεσία:
Νικαίτη Κοντούρη.
Γιώργος Κιμούλης,
Μαρία Κεχαγιόγλου,
Ηλιάνα Μαυρομμάτη,
Νίκος Χατζόπουλος, Αιμιλιανός Σεβαστάκης.

ΣΚΗΝΗ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
Επανάληψη:«Στέλλα κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη.
Παράσταση που ξεχώρισε φέτος από το Εργαστήριο νέων ελλήνων συγγραφέων.

Ο Στάθης Λιβαθινός θα σκηνοθετήσει το έργο του Σαίξπηρ «Τίμων ο Αθηναίος», χωρίς να έχει καθοριστεί ακόμα ποια από τις δύο σκηνές στο κτίριο Τσίλλερ θα φιλοξενήσει
την παραγωγή.