Πρώτη φορά θα δούμε στην Αθήνα τον φημισμένο βρετανό, ινδικής καταγωγής, χορευτή και χορογράφο Αακάς Οντέντρα, και είμαστε μάλλον τυχεροί διότι η παράσταση «Rising» αποτελεί αναμφίβολα τον σημαντικότερο σταθμό στη μέχρι τώρα πορεία του. Τέσσερα χορευτικά σόλο, ένα από τα οποία έχει χορογραφήσει ο ίδιος, ενώ στα υπόλοιπα τρία αφέθηκε στα χέρια τριών κορυφαίων σύγχρονων δημιουργών: του Ακραμ Καν, του Ράσελ Μάλιφαντ και του Σίντι Λάρμπι Τσερκάουι, συνεργάτες όλοι τους των μεγαλύτερων αστεριών της παγκόσμιας χορευτικής σκηνής, όπως η Σιλβί Γκιγέμ και η Ναταλία Οσίποβα και μόνιμα στελέχη του περίφημου Sadler’s Wells, της «Μέκκας του σύγχρονου χορού». Πρώτη φορά συνυπογράφουν και συνυπάρχουν σε μία παράσταση. Μάλλον ευθύνεται για αυτό ο χαρισματικός πρωταγωνιστής της.
Υπάρχει κάποιο νοηματικό νήμα που ενώνει τις τέσσερις χορογραφίες της παράστασής σας;
«Δεν υπάρχει κάποια νοηματική σύνδεση μεταξύ των τεσσάρων, το μόνο που τις ενώνει είναι η δική μου παρουσία. Κάθε χορογράφος έχει τη δική του αισθητική. Πρέπει να σας πω ότι όταν ξεκίνησα να χτίζω αυτή την παράσταση δεν είχα προηγουμένως εκπαιδευτεί στον σύγχρονο χορό, και ήταν η πρώτη φορά που θα ασχολιόμουν με αυτόν σε επαγγελματικό πλαίσιο, επομένως υπήρχαν κάποιοι περιορισμοί στις δικές μου δεξιότητες, υπήρχαν πολλά που έπρεπε να μάθω. Δουλεύοντας με τους χορογράφους είδα ότι και στους τρεις άρεσαν τότε τα ίδια χαρακτηριστικά στον τρόπο με τον οποίο χόρευα. Επειδή όμως δεν μπορούσαμε να εστιάσουμε μόνο σε αυτά, φτιάξαμε τελικά τέσσερις διαφορετικές ιστορίες».
Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για καθεμία από αυτές τις ιστορίες;
«Tο κομμάτι του o Τσερκάουι το εμπνεύστηκε από το όνομά μου, που σημαίνει «οι oυρανοί» –αν κοιτάξεις τους αστερισμούς φαίνονται δισδιάστατοι, όμως εκείνος ήθελε να δημιουργήσει έναν τρισδιάστατο κόσμο, έτσι είναι σαν να φτιάχνω στη σκηνή το δικό μου σύμπαν. Πρόκειται για ένα έργο λυρικό, ποιητικό, συναισθηματικό, μαλακό και λεπταίσθητο. Ο Μάλιφαντ δούλεψε πολύ σε συνεργασία με τον φωτιστή Μάικλ Χαλς, θέλοντας να εξετάσει τη σχέση του σώματος με το φως, αλλά και το πώς αλλάζει ο χώρος με το παιχνίδι του φωτός. Η χορογραφία του Ακραμ Καν προέκυψε από έναν προβληματισμό σχετικά με την πάλη του ανθρώπου με τα ζωώδη ένστικτά του, έχει κάτι ανιμαλιστικό, ακατέργαστο και μη εξευγενισμένο. Μέσα από τον πόνο και τη βάσανο πηγάζει η ομορφιά. Με το δικό μου έργο, θέλησα να κάνω κάτι πολύ απλό και μινιμαλιστικό, ήθελα να δημιουργηθεί μια αντίθεση με τις υπόλοιπες χορογραφίες και να δείξω τη χαρά που προκύπτει από μια έκρηξη σωματικής ενέργειας. Ξεκινώντας από την ουσία του παραδοσιακού ινδικού χορού Kathak, ήθελα να κάνω ένα χορευτικό ταξίδι μέσα από διάφορες τεχνικές».
Είστε δυσλεκτικός. Σας έχει βοηθήσει ο χορός να εκφράζεστε καλύτερα;
«Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να τονίσω ότι το να είσαι δυσλεκτικός δεν σημαίνει ότι είσαι λιγότερο έξυπνος, για εμένα προσωπικά η δυσλεξία είναι ευλογία γιατί σημαίνει ότι βλέπεις τον κόσμο αλλιώς. Οταν ήμουν παιδί και κολλούσα με τις λέξεις, χρησιμοποιούσα τα χέρια μου, η κίνηση ήταν δηλαδή κομμάτι του λεξιλογίου μου. Ο χορός είναι μια γλώσσα χωρίς λέξεις ή σύνορα, δεν ανήκει σε κάποια χώρα, σε κάποια φυλή, μπορεί να αγγίξει οποιονδήποτε σε κάθε γωνιά του κόσμου, δεν χρειάζεται να τον καταλάβει, αλλά να τον νιώσει. Μέσα από τον χορό μπορούσα να εκφραστώ. Στο σχολείο ένιωθα τον περιορισμό του εκπαιδευτικού συστήματος, στην κοινωνία υπάρχουν περιορισμοί σχετικά με το πώς πρέπει να φέρεται κανείς. Υπήρχε λοιπόν στον χορό μια αίσθηση ελευθερίας, χόρευα πάντα, από μωρό παιδί. Συχνά οι δυσλεκτικοί καταλήγουν να κάνουν κάτι δημιουργικό, γιατί αναγκάζονται να φτιάξουν τον δικό τους κόσμο».
Πριν από κάποια χρόνια ιδρύσατε τη δική σας ομάδα. Τι συμβουλές έχετε για τους νέους χορευτές;
«Σε όποιον αναρωτιέται αν πρέπει να διαλέξει αυτό το μονοπάτι ένα έχω να πω: μην το σκέφτεσαι, προχώρα, κάν’ το, πρέπει να δοκιμαστείς για να καταλάβεις, γιατί δεν υπάρχει καμιά σιγουριά στη ζωή. Αν χορεύεις επειδή σ’ το λέει κάτι βαθιά μέσα σου τότε ο χορός γίνεται γιατρειά και φίλος σου, ίσως και εχθρός σου κάποιες φορές, αλλά θα σε συνοδεύει και θα σε καθορίζει εφ’ όρου ζωής. Πάντα θα χορεύεις, ακόμη κι όταν δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί το σώμα, τότε θα χορεύεις μέσα στο μυαλό σου. Και προετοίμασε τον εαυτό σου για το αναπάντεχο, η ζωή είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο και όχι μια βολική διαδρομή, η ζωή δεν έχει νόημα χωρίς δυσκολίες και εκπλήξεις».
Αλήθεια, πώς θα σχολιάζατε το Brexit, τώρα που έχει ξαναβγεί το θέμα στην επικαιρότητα;
«Αισθάνομαι τρόμο και ντροπή για όποιον ψήφισε υπέρ του Brexit. Υπάρχουν βέβαια και πολλοί που αντιστάθηκαν. Για εμένα, είναι σαν να έχει φωτιά το σπίτι του γείτονά σου και εσένα να σε απασχολεί μονάχα το να σώσεις τα δικά σου υπάρχοντα. Γι’ αυτό θέλω να επικεντρωθώ στις δημιουργίες μου σε θέματα που σχετίζονται με το Προσφυγικό, με την ταυτότητα, με τις δυσκολίες που περνούν τόσοι άνθρωποι γύρω μας. Ετοιμάζω ξέρετε ένα έργο στο οποίο θα συμμετέχουν αποκλειστικά τούρκοι χορευτές και οι προμότερς το βρίσκουν πολύ δύσκολο να προωθήσουν αυτή τη δουλειά, με ρωτούν γιατί πρέπει να είναι μόνο Τούρκοι και μου ζητούν να αλλάξω γνώμη. Τους απαντώ, χωρίς να θέλω να κάνω ασεβείς συγκρίσεις, πως αν ο Γκάντι ή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχαν αλλάξει γνώμη, ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικός σήμερα».
INFO: ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΛΛΑΣ: 5 και 6 Νοεμβρίου 2016.
HeliosPlus
