Πατρίς Λεκόντ: «Ο εγωισμός είναι η πιο διαδεδομένη ασθένεια των καιρών μας»

«Φοράτε το ίδιο φούτερ που φορούσατε και πέρσι που σας είδα στο φεστιβάλ της Unifrance» ήταν το πρώτο πράγμα που είπα στον Πατρίς Λεκόντ συναντώντας τον (για πολλοστή φορά στη ζωή μου) σε ένα από τα δωμάτια του ξενοδοχείου Intercontinental Paris Le Grand τον περασμένο Ιανουάριο. Ο Λεκόντ γέλασε. Με ρώτησε πώς και το θυμόμουν. Στη συνέχεια με ρώτησε αν κι εγώ φορούσα πέρσι το ίδιο pin που φορώ σε αυτή μας τη συνάντηση. Το pin στο πέτο του σακακιού μου απεικονίζει τον Ζαν-Πολ Μπελμοντό και την Τζιν Σίμπεργκ από το «Με κομμένη την ανάσα» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ. «Oχι, ήταν άλλο» του είπα. «Είμαι σαν τον ήρωά σας στην ταινία «Μην ενοχλείτε, παρακαλώ!». Συλλέγω πράγματα και ένα από αυτά είναι καρφίτσες».

Από τη δική του πλευρά, ο κύριος Μισέλ (Κριστιάν Κλαβιέ) της ταινίας «Μην ενοχλείτε, παρακαλώ!» που προβάλλεται από την περασμένη Πέμπτη στις αίθουσες, είναι «τρελός» θαυμαστής της τζαζ και συλλέκτης βινυλίων. Η ιστορία ξεκινά όταν στην κατοχή του πέφτει ένα σπάνιο άλμπουμ με τίτλο «Me, myself and I» (Εγώ και ο εαυτός μου), μια αντανάκλαση της προσωπικότητας του Μισέλ, ο οποίος το μόνο που επιθυμεί είναι να τον απολαύσει, μόνος στο σπίτι του. Να όμως που δυστυχώς για όλα δείχνουν ότι ολόκληρος ο κόσμος συνωμοτεί εναντίον του για να μη βρει… μία ώρα ησυχίας!

«Είμαι αναγκασμένος να νιώθω όπως ο χαρακτήρας στην ταινία μου» μου είπε ο Π. Λεκόντ όταν τον ρώτησα αν κάπου στον χαρακτήρα του Μισέλ υπάρχει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης. «Δεν θα μπορούσα ποτέ να μιλήσω για ήρωες που μου είναι εντελώς ξένοι, επομένως ναι, και σε αυτόν τον ήρωα υπάρχει και κάτι από μένα». Ο Λεκόντ άλλωστε παραδέχεται ότι αντιλαμβάνεται τους «υπερκινητικούς ανθρώπους» και καταλαβαίνει εκείνους «που θέλουν την ησυχία τους». Η μεγάλη διαφορά του με τον Μισέλ/Κλαβιέ για την οποία ο σκηνοθέτης αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανος είναι ότι απεχθάνεται τους εγωιστές. «Μάχομαι εναντίον των εγωιστών γιατί ο εγωισμός είναι έλλειψη σεβασμού απέναντι στους άλλους και αυτή είναι η πιο διαδεδομένη ασθένεια των καιρών μας».

Ο Λεκόντ πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα τον συλλογισμό του: «Χωρίς τον εγωισμό, ο κόσμος μας θα ήταν σίγουρα καλύτερος» είπε. «Ο σεβασμός για τους άλλους είναι μια μαγική φόρμουλα την οποία ο καθένας μπορεί να την καταλάβει και να πράξει αναλόγως. Χωρίς τον εγωισμό δεν θα υπήρχαν πόλεμοι, δεν θα υπήρχαν συγκρούσεις και δεν θα υπήρχαν τρομοκρατικές επιθέσεις όπως το πρόσφατο κτύπημα στο Charlie Hebdo. Ο κόσμος θα είχε θεραπευτεί από όλες αυτές τις δυσλειτουργίες».

Από την άλλη πλευρά βέβαια, ο εγωισμός δίνει υλικό για μια καλή κωμωδία. Πόσο μάλλον όταν ο εγωιστής, εν προκειμένω ο κύριος Μισέλ, έχει να αντιμετωπίσει μια ψυχωτική σύζυγο έτοιμη να του κάνει μια μεγάλη αποκάλυψη (Καρόλ Μπουκέ), έναν εκκεντρικό γιο (Σεμπαστιάν Κάστρο) που του φορτώνει ανεπιθύμητους επισκέπτες, έναν γείτονα που του γίνεται βδέλλα (Στεφάν Ντε Γκρουντ), μια οικιακή βοηθό που δεν μπορεί να ελέγξει το σπανιόλικο ταμπεραμέντο της (Ρόζι Ντα Πάλμα), μια μάνα που δεν σταματά να τηλεφωνεί και, φυσικά, την… ερωμένη του (Βαλερί Μπονετόν) που θέλει να αποκαλύψει τη μεγάλη της ενοχή. «Οι κωμικοί χαρακτήρες είναι σίγουρα πιο ευπρόσδεκτοι και αστείοι με τα λάθη τους, φτιάχνοντας έτσι τη διάθεση των ηθοποιών που τους υποδύονται» είπε ο Λεκόντ.

Η επιτυχία του Λεκόντ όμως βρίσκεται και στο γεγονός ότι κατά μια έννοια έχει καταφέρει να βάλει ολόκληρη τη Γαλλία μέσα σε μια πολυκατοικία. Δεν είναι μόνον οι πτυχές της αυτόχθονης γαλλικής κοινωνίας, είναι επίσης οι Πολωνοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, ακόμα και οι Ασιάτες. «Πράγματι» λέει ο Λεκόντ. «Ολο το κτίριο και κυρίως το διαμέρισμα του κ. Μισέλ είναι μια αντανάκλαση της πολυεθνικής γαλλικής κοινωνίας με τις διαφορές ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς».

Ολως περιέργως ο Πατρίς Λεκόντ έδειξε ενδιαφέρον σε αυτό που του είπα περί της δικής μου συλλογής. Με ρώτησε πόσα pins έχω κι αν είναι όλα κινηματογραφικά. Οταν του είπα ότι είναι περίπου 500 –κυρίως κινηματογραφικά –μου είπε «κρίμα που δεν το ήξερα, θα σας έφερνα κι εγώ από μια δική μου ταινία. Αλλά μπορείτε να μου δώσετε τη διεύθυνσή σας και να σας στείλω ένα από μια παλιά μου ταινία, το «Tango»».

Του την έδωσα χωρίς φυσικά να περιμένω ότι θα το θυμηθεί. Και όμως, λίγες μέρες αργότερα, μου ήρθε ένας φάκελος με Courier ο οποίος περιείχε 10 pins του «Tango» και την ιδιόχειρη αφιέρωση «Une promesse est une promesse». Μια υπόσχεση είναι μια υπόσχεση. Εδώ φυσικά υπάρχει ένα λογοπαίγνιο γιατί μια από τις προηγούμενες ταινίες του Λεκόντ (για την οποία και πάλι τον είχα συναντήσει) είναι το «Ταξίδι στο παρελθόν» από το μυθιστόρημα του Στέφαν Τσβάιχ που στον κινηματογράφο κυκλοφόρησε με τον τίτλο «La promesse».

Τελικά, αυτές οι μικρές χαρές είναι που κάνουν το δημοσιογραφικό επάγγελμα τόσο όμορφο.