Η Συμφωνία της Πλάκας υπογράφτηκε στις 29 Φεβρουαρίου του έτους 1944. Ο Βρετανός Κρις είχε οδηγήσει εκεί τον Ζέρβα, τον Αρη, τον Καρτάλη της ΕΚΚΑ, τον Ψαρρό –πριν τον σκοτώσουν –προσπαθώντας να ρίξει γέφυρες συμφιλίωσης ανάμεσά τους. Γέφυρες κοινής, και ως εκ τούτου αποτελεσματικής δράσης κατά των Γερμανών. Στην ουσία η προσπάθεια κατέτεινε στο σταμάτημα του αγώνα αλληλοεξόντωσής τους. Η συμφωνία υπογράφτηκε τελικά αλλά γρήγορα καταπατήθηκε. Οι πολέμαρχοι τα έβγαλαν τα μάτια τους –και τα μάτια του κόσμου φυσικά. Ο χρόνος, ως ιστορία, τους έχει ήδη ξεβράσει στις όχθες του, τυμπανιαίους.
Λίγο πιο πάνω από το πόλισμα Πλάκα είναι το ομώνυμο γεφύρι. Το έχτισαν τεχνίτες Τζουμερκιώτες το 1886. Πρωτομάστορας ήταν ο Κώστας Μπέκας. Δεν την έσφαξε τη γυναίκα του στα θεμέλια –είναι βεβαιωμένο. Το γεφύρι ζευγνύει τον Αραχθο και κάποτε υπήρχε στην περιοχή τελωνείο. Ενωνε δύο χωριστές επικράτειες. Τώρα δεν εξυπηρετεί πια κανένα πρακτικό σκοπό. Οι οδοί πρόσβασης της δεξιάς όχθης έχουν εξαφανιστεί οριστικά μέσα στην άγρια βλάστηση. Αλλά είναι όμορφο. Η ομορφιά του γεμίζει το μάτι και την ψυχή ευφροσύνη και είναι επαρκής λόγος για να υπάρχει εκεί. Οι Γερμανοί είχαν σκεφτεί να το ανατινάξουν, δεν το έκαναν τελικά. Είναι το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι φτιαγμένο από χέρια ανθρώπου. Πέρα από την ομορφιά του είναι ένα θαύμα τεχνικής. Για να καλυφθεί το άνοιγμα από όχθη σε όχθη χρειάστηκε να πάρει το ανάλογο ύψος. Οταν το κοιτάζει κανείς από μακριά έχει την αίσθηση ότι λικνίζεται ανεπαίσθητα μέσα στη διαύγεια του φωτός. Εχω ποζάρει όρθιος στην κορυφή του αλλά όταν είδα τη φωτογραφία την έσκισα. Η παρουσία μου φάνταζε ιταμή και βέβηλη. Ηταν επίσης μια ανορθογραφία σε σχέση με τη λυγεράδα της καμάρας του τόξου του.
Η ωραιότερη καμάρα ασυζητητί –μετά από εκείνη της λιγνής και μακρυπόδαρης Εβελυν, όταν παραλογισμένη από την αναμονή της έκρηξης γύριζε στα γόνατα, κρύβοντας τα μπράτσα και το κεφάλι της –και τους βόγγους της –στα μαξιλάρια του κρεβατιού.
Τότε.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
