Για τη Γιασμίν Χαμντάν το σινεμά είναι κάτι σαν one night stand, «ένα φλερτ», όπως εξηγεί η λιβανέζα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Οι περισσότεροι τη μάθαμε εφέτος επειδή εμφανίστηκε στην ταινία του Τζιμ Τζάρμους «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί». Τώρα που θα δώσει μια συναυλία στην Αθήνα (θα κλείσει στις 22/6 τις εκδηλώσεις του φεστιβάλ Resistance –Γεωπονική Σχολή της Αθήνας, Ιερά οδός 75), ευκαιρία να δούμε πώς αντιμετωπίζει τη μεγάλη της αγάπη που είναι η μουσική.
Εχετε ζήσει ως παιδί για λίγο στην Ελλάδα. Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από εκείνη την περίοδο;
«Ζούσαμε με την οικογένειά μου σε ένα διαμέρισμα απέναντι από τη θάλασσα στο Παλαιό Φάληρο. Κάθε Κυριακή ξυπνούσα πολύ νωρίς και περίμενα τον ήλιο να ανατείλει για να πάω στην παραλία την ώρα που επέστρεφαν οι ψαράδες. Τρελαινόμουν για τα καλαμάρια. Τα αγόραζα φρέσκα και έτρεχα σπίτι για να τα καθαρίσω και να τα μαγειρέψω. Ημουν 11 ετών».
Κατάγεστε από τον Λίβανο. Υπάρχει κάποιο ποίημα ή τραγούδι που θεωρείτε ότι εκφράζει το πνεύμα της πατρίδας σας;
«Πρόκειται για ένα ποίημα που έχω μελοποιήσει για το τελευταίο μου άλμπουμ με τίτλο «Ya Nass». Ονομάζεται «Beirut» και γράφτηκε τη δεκαετία του ’40 από τον συγγραφέα Omar El Z’enneh».
Η πολιτιστική σας κληρονομιά παίζει σημαντικό ρόλο στη μουσική σας. Σας γίνεται ποτέ βάρος;
«Η κληρονομιά μου είναι εξαιρετικά σημαντική για μένα, ξαναζωντανεύει τις εποχές στις οποίες η αραβική κουλτούρα ανθούσε και ήταν ολοφάνερο αυτό στη μουσική και στο σινεμά. Υπήρχαν αυθεντικό χιούμορ, αισθησιασμός και ελπίδα. Είχα ανέκαθεν αδυναμία στα ασπρόμαυρα αιγυπτιακά φιλμ και, επειδή ζούσα στον Κόλπο, μεγάλωσα ακούγοντας ρυθμούς από το Ιράκ και το Κουβέιτ. Ταυτίζομαι πολύ με αυτό το παρελθόν, ίσως πιο πολύ και απ’ όσο ταυτίζομαι με το παρόν. Βρίσκω τη ρίζα μου στην αραβική μουσική, ζω ωστόσο και μια σύνθετη πραγματικότητα. Η δουλειά μου τρέφεται από πάρα πολλές επιρροές που συμπληρώνουν η μία την άλλη και είναι συναρπαστικό και, ταυτόχρονα, αποτελεί πρόκληση να εργάζομαι πάνω στη σχέση μεταξύ παραδοσιακού και μοντέρνου».
Διαλέξτε για εμάς τρία αραβικά τραγούδια που θεωρείτε κορυφαία.
«Asmahan «Ya habibi Taala», Sheikh Imam «Marmar Zamani», Abdelwahab «El Gondol»».
Ερχεστε στην Αθήνα για να συμμετάσχετε σε ένα φεστιβάλ με ξεκάθαρο πολιτικό χαρακτήρα. Το θεωρείτε καθήκον ενός καλλιτέχνη να παίρνει θέση πάνω στα πολιτικά ζητήματα;
«Θεωρώ πως ένας καλλιτέχνης πρέπει να ενδιαφέρεται για τα κοινά. Καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις ηθικές επιλογές του. Αυτή η πεποίθηση επιδρά στη δουλειά μου. Προέρχομαι από μια περιοχή πολύ βασανισμένη και από μια πόλη που έζησε τρομακτικούς πολέμους και καταστροφές, αφήνοντας όμως πάντα λίγο χώρο για την ελπίδα. Και το να είσαι μια γυναίκα καλλιτέχνις από την Αραβία έχει κάποιες ιδιαιτερότητες –πρέπει να πατάς γερά στο χώμα, σαν πολεμιστής. Κάποια από τα δημιουργικά κίνητρά μου έχουν πολιτική χροιά, αλλά δεν βασίζομαι σε κάποια στρατηγική και δεν διαχωρίζω τη δουλειά μου από τη ζωή μου εν γένει. Η μουσική μπορεί να λειτουργήσει τόσο απελευθερωτικά. Η αληθινή πρόκληση είναι να είσαι αυθεντικός και να ρισκάρεις».
Σας ενοχλεί ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται συχνά οι Αραβες στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ;
«Ο τρόπος με τον οποίο τα δυτικά ΜΜΕ περιγράφουν τον αραβικό κόσμο μπορεί να είναι απλουστευτικός ή μειωτικός. Υπάρχει μεγάλη έλλειψη κατανόησης, συχνά δίνεται έμφαση στα χειρότερα στερεότυπα, κάτι που αποτελεί παγίδα. Οταν γράφω τραγούδια, θέλω να είμαι όσο πιο ελεύθερη γίνεται. Δεν χρησιμοποιώ συγκεκριμένα όργανα επειδή είμαι Αράβισσα, μόνο επειδή το θέλω. Δεν θα έπρεπε να σκεφτόμαστε τη φυλή, το έθνος ή το χρώμα του δέρματος όποτε μιλάμε για δημιουργικότητα. Το μόνο που έχει σημασία είναι η μαγεία!».
HeliosPlus
