Καθήσαμε στο προαύλιο της Unifrance επί της Κρουαζέτ τις μεσημεριανές ώρες της περασμένης Δευτέρας και είχε τρομερό αέρα. Η Σοφί Μαρσό ζήτησε μια Coca-Cola Light. Φορούσε μαύρο ταγέρ, μια μαύρη μπλούζα με επίχρυσα σχέδια στο στήθος και τεράστια καφέ γυαλιά ηλίου (τύπου 70ς). Ηταν πολύ ανοιχτόκαρδη, πολύ γελαστή. Το χιούμορ της τώρα τελευταία το καλλιεργεί με όρεξη σε αισθηματικές κομεντί όπως το «Η αγάπη δεν έρχεται μόνη» με τον Καντ Ελμαλέχ που είδαμε πέρσι το καλοκαίρι στην Ελλάδα ή το «Sex, love and therapy» της Τονί Μαρσάλ που ετοιμάζει (και προωθεί) αυτή την εποχή.

Η αλήθεια όμως είναι ότι οι πολλές αισθηματικές κομεντί την έχουν κουράσει, κάτι που η Μαρσό δεν διστάζει να δηλώσει, ευχόμενη να βρεθεί μπροστά της ένα περιπετειώδες θρίλερ. «Για να ξεσπάσω επιτέλους!».
Το ενδιαφέρον στο «Sex, love and therapy» είναι ότι μια γυναίκα, η Μαρσό, κυνηγά το αρσενικό (Πατρίκ Μπρουέλ) και όχι το αντίθετο. «Εχει την πλάκα του να κυνηγάς πού και πού τον άλλον γιατί το να σε κυνηγούν συνέχεια γίνεται και λίγο βαρετό» είπε η ηθοποιός. «Χθες το βράδυ, σε μια δεξίωση, καθόμουν δίπλα σε έναν άνδρα ο οποίος όσο μου μιλούσε τόσο με πλησίαζε. Με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Το έβρισκα τόσο ενοχλητικά βαρετό… Σε αυτή την ταινία λοιπόν παίρνω την εκδίκησή μου. Εγώ κυνηγώ τον άνδρα! Ο κόσμος άλλωστε αλλάζει…».
Η Σοφί Μαρσό πάντως θεωρεί τον εαυτό της τυχερό που ως Γαλλίδα έχει την τύχη να εργάζεται σε μια χώρα της οποίας ο κινηματογράφος «έχει πολύ περισσότερη θηλυκότητα σε σχέση με άλλων χωρών. Το γεγονός και μόνο ότι στη Γαλλία σκηνοθετούν τόσες γυναίκες λέει πολλά». Χρησιμοποιώντας ωστόσο τη λέξη female (θηλυκό) η Μαρσό δυσανασχέτησε. «Female; Στη Γαλλία χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη για τα ζώα. Αγαπώ τα ζώα αλλά μου φαίνεται περίεργο».
Επιστρέφουμε για λίγο στο «Sex, love and therapy». «Από τα γεννοφάσκια του ο κινηματογράφος πραγματεύεται τη δυσκολία επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους, ειδικότερα όταν υπάρχει στη μέση έρωτας. Εχεις πάντα να πεις κάτι γι’ αυτό και ρόλο φυσικά παίζει ποια γωνία θα επιλέξεις. Ο εθισμός στο σεξ είναι ένα παράξενο θέμα το οποίο μπορεί να έχει ενδιαφέρον αν το προσεγγίσεις με φινέτσα. Φυσικά είμαι εναντίον πάσης φύσης εθισμού γιατί εθισμός σημαίνει εξάρτηση και για μένα που έχω τεράστια επιθυμία για ελευθερία αυτό είναι άρρωστο».
Ενα από τα στοιχεία που επίσης της άρεσαν στην ταινία είναι το χιούμορ. «Μου αρέσει όταν κάποιος μιλά για θέματα ταμπού με χιούμορ γιατί το χιούμορ είναι απελευθερωτικό, χαλαρώνει τον θυμό. Λέω πάντα δώστε γέλιο, όχι πόλεμο».
Και αν η πολιτική ορθότητα λείπει από το σενάριο, τόσο το καλύτερο για τη Σοφί Μαρσό, αρκεί βέβαια «το αποτέλεσμα να είναι κινηματογραφικό και όχι υπερβολικά ρεαλιστικό, κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου, ειδικά όταν έχει να κάνει με το σεξ. Το φίλτρο του σκηνοθέτη είναι ο τρόπος που σου δείχνει το πώς αντιμετωπίζει την πραγματικότητα».
Γι’ αυτό άλλωστε απεχθάνεται τόσο πολύ τα «αμερικανικά κινηματογραφικά φιλιά» –αρκετά παράξενο αν λάβεις υπόψη σου ότι οι τελευταίες ταινίες της είναι γεμάτες φιλιά. «Δεν μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να ταυτίζουν τους ηθοποιούς με τους ρόλους τους!» είπε. «Είμαστε ηθοποιοί, δεν κάνουμε σεξ όταν έχουμε μια σκηνή σεξ. Είναι δουλειά μου να ερωτευτώ ως ηρωίδα για την ταινία, όχι στην… πραγματικότητα. Οι ηθοποιοί μετουσιώνουμε την πραγματικότητα και όποιος δεν θέλει να τη μετουσιώσει ας κάνει ντοκιμαντέρ. Ασφαλώς και αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί σκηνοθέτες δεν αντέχουν άλλο τους μηχανισμούς και τις μανιέρες των ηθοποιών. Ομως ένας καλός σκηνοθέτης και ένας καλός ηθοποιός μπορούν να δουλέψουν μαζί για ένα φυσικό αποτέλεσμα».
Τη ρώτησα αμέσως αν ισχύει και το ότι εκτός από τα φιλιά είναι εναντίον του photoshop. «Είμαι εναντίον της κακής φωτογραφίας και του κακού φωτισμού» απάντησε. «Το photoshop επιδιορθώνει τα λάθη της κακής φωτογράφισης. Οταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη το πρωί στο μπάνιο, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αυτός που κάνει photoshop για να σου αφαιρέσει τις σκιές, αφαιρεί μαζί του τις ρυτίδες σου. Εγώ δουλεύω στις ρυτίδες μου εδώ και 48 χρόνια! Δεν θέλω να μου πάρουν τις ρυτίδες μου. Γιατί έτσι παίρνουν την έκφρασή μου, μου παίρνουν τη ζωή! Και αυτό δεν είναι δίκαιο. Οταν παίρνεις από τους άλλους την έκφραση όλοι μοιάζουν ίδιοι. Μοιάζουν με κούκλες».
Η Σοφί Μαρσό μεγάλωσε σε αυστηρό περιβάλλον και δεν είχε στόχο να γίνει ηθοποιός. «Ηταν σκληρό να γίνω γυναίκα, με βυζιά και όλα αυτά. Και ο τρόπος που με κοίταζαν πολλοί άνδρες δεν ήταν καθόλου ευχάριστος». Σήμερα η Μαρσό αθλείται τακτικά, κολυμπά, κάνει γιόγκα, παίζει μπάσκετμπολ και δεν έχει πρόβλημα με το γήρας. Αντιθέτως πιστεύει αυτό που της λέει συχνά ο γιος της: «Γριά θα έχω πλάκα. Ισως όχι και τόση αλλά θα… δούμε».
Συχνά οι κουβέντες της δηλώνουν μια ισχυρή φεμινίστρια που θέλει να φωνάξει για την υποβάθμιση της γυναίκας. «Στη Γαλλία έχουμε μια ρήση που λέει ότι αν βάλεις έναν άνδρα ανάμεσα σε 2.000 γυναίκες και πάλι η φωνή του άνδρα θα ακουστεί. Είναι παράξενο και άδικο και ενοχλητικό. Εμείς κάνουμε όλη τη δουλειά και οι άνδρες ξεχωρίζουν. Και όποτε το λέω αυτό ξέρετε τι ακούω; Οτι υπάρχει η Ανγκελα Μέρκελ. Ελάτε τώρα…».
Υπάρχουν άλλωστε τόσα πράγματα που θα ήθελε να κάνει πέραν της ηθοποιίας που στενοχωριέται στην ιδέα ότι ενδεχομένως να μην τα καταφέρει ποτέ. Την ίδια ώρα όμως αυτό της δίνει ζωή, η προσπάθεια να τα πετύχει. «Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι ονειροπόλα –αντιθέτως πιστεύω ότι πατώ γερά πάνω στη γη».
Η Μαρσό δεν παντρεύτηκε ποτέ γιατί θεωρεί ότι είναι «πολλή δουλειά να στήσεις έναν γάμο» και δεν της αρέσει το γεγονός ότι «ο γάμος μοιάζει με συμφωνία». Το αποδίδει επίσης στο ότι «δίνει» πολύ από τον εαυτό της με αποτέλεσμα να έχει την ανάγκη να κρατήσει κάτι δικό της, να έχει τον χώρο της. «Πιστεύω στον γάμο για όσους είναι 20 ή 80. Στο ενδιάμεσο, μάλλον όχι. Πώς μπορείς να υποσχεθείς ότι δεν θα ερωτευτείς κάποιον άλλον στη ζωή σου;». Το γεγονός ότι δεν παντρεύτηκε ποτέ δεν την εμπόδισε να γίνει μητέρα. Η Μαρσό που έχει δυο παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι, είναι ερωτευμένη μαζί τους. Το πρόσωπό της αστράφτει μιλώντας για παιδιά. «Λατρεύω τα παιδιά, αν μπορούσα να κάνω άλλα 12 θα τα έκανα. Αλλά τότε θα χρειαζόμουν άλλες 12 ζωές…».

Ποτέ μην αφήνεις τον εαυτό σου στην άκρη του πλάνου
«Ποτέ μην αφήνεις τον εαυτό σου στην άκρη του πλάνου» ήταν η συμβουλή του ευφυούς Αλφρεντ Χίτσκοκ στη μούσα που τον «πρόδωσε» για έναν πριγκιπικό έρωτα – καμία άλλη από την Γκρέις Κέλι. Τη φράση θυμίζει ο Ολιβιέ Νταάν στη βιογραφική ταινία «Grace du Monaco» με τη Νικόλ Κίντμαν η οποία σήκωσε πριν από 10 ημέρες την αυλαία του Φεστιβάλ των Καννών. Δεν κέρδισε μια θέση στην καρδιά των περισσοτέρων που την είδαν, όμως η αυστραλέζα πρωταγωνίστριά της σίγουρα βρέθηκε στην καρδιά του πλάνου κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών μιας διοργάνωσης που θα έλεγες ότι είναι αφιερωμένη στη γυναίκα.

Πρόεδρος της εφετινής κριτική επιτροπής στο επίσημο πρόγραμμα ήταν η συμπατριώτισσα της Κίντμαν, σκηνοθέτρια Τζέιν Κάμπιον, η οποία δήλωσε αμέσως ότι κάτι σίγουρα δεν πάει καλά για τις γυναίκες όταν η ίδια παραμένει η μοναδική γυναίκα στην Ιστορία του φεστιβάλ των Καννών που έχει κερδίσει Χρυσό Φοίνικα (το 1993 για τα «Μαθήματα πιάνου»). Μια άλλη γυναίκα, η γαλλίδα ηθοποιός και σκηνοθέτρια Νικόλ Γκαρσιά, ήταν πρόεδρος της επιτροπής για το βραβείο Camera D’ Or (πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη), ενώ γυναίκες ξεχώρισαν και στις ταινίες: η Χίλαρι Σουόνκ στο «The homesman» του Τόμι Λι Τζόουνς, η Μαριόν Κοτιγιάρ στο «Δυο μέρες και μια νύχτα» των αδελφών Νταρντέν, η Τζουλιάν Μουρ στο «Maps to the stars» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, η Μπερενίς Μπεζό στο «The search» του Μισέλ Χαζαναβίσιους. Ακόμα και στο εκτός διαγωνισμού κινούμενο σχέδιο «Πώς να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας 2», μια γυναίκα, η Κέιτ Μπλάνσετ, ήταν το πρόσωπο που ξεχώρισε δίνοντας το «παρών» για τη στήριξή της. Δυο ταινίες σκηνοθετημένες από γυναίκες διεκδίκησαν τον Χρυσό Φοίνικα και σήμερα θα ξέρουμε αν έχουν κερδίσει: από την Ιταλία η Αλίς Ρορβάχερ με το «Θαύμα» (όπου ένα πέρασμα κάνει και η Μόνικα Μπελούτσι) και από την Ιαπωνία η Ναόμι Καβάσε (Futatsume no wado). Και αν ξεφύγουμε για λίγο από τις ταινίες για κάτι πιο κοσμικό, τα φλας των παπαράτσι δεν σταματούσαν να απαθανατίζουν τη νεαρή γαλλίδα (με μακρινή ελληνική καταγωγή) ηθοποιό Αντέλ Εξαρχόπουλος που έναν χρόνο μετά τον θρίαμβό της με τη «Ζωή της Αντέλ» περπάτησε και πάλι στο κόκκινο χαλί ως εφετινή κάτοχος του Βραβείου Chopard το οποίο υποστηρίζει νέα ταλέντα.

Οκτώ γυναίκες με λαμπρό δρόμο μπροστά τους που ξεχώρισαν στο 67ο Φεστιβάλ Καννών

Μελίσα Σοζέν
«Winter sleep» – Διεθνές διαγωνιστικό
Ισως το πιο όμορφο από τα νέα πρόσωπα που παρουσιάζουμε εδώ, η 29χρονη Τουρκάλα, διάσημη στη χώρα της από την τηλεόραση («Subat»), είναι η τελευταία μούσα του τούρκου auteur Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν («Τρεις πίθηκοι», «Κάποτε στην Ανατολία») και δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση αν πολύ σύντομα τη βλέπαμε να ακολουθεί διεθνή καριέρα.

Μπίρτε Σόνικ
«Amour fou» – Ενα κάποιο βλέμμα
Στα 31 της η Σόνικ είναι παντελώς άγνωστη, ακόμη και στη χώρα της, τη Γερμανία. Ολοι αναρωτιούνται ποια είναι αυτή η κοπέλα που υποδύθηκε τόσο καλά την Εριέτα Φόγκελ, τη φίλη του γερμανού συγγραφέα Χάινριχ Φον Κλάιστ η οποία αυτοκτόνησε το 1811. Το δράμα εποχής «Τρελός έρωτας» γυρίστηκε από γυναίκα, την Τζέσικα Χάουσνερ.

Γιασμίνε Τρίνκα
«Saint Laurent» – Διεθνές διαγωνιστικό
Πέρυσι η 33χρονη ιταλίδα ηθοποιός εντυπωσίασε στις Κάννες με το ιταλικό δράμα «Miele», όπου έπαιξε μια μοναχική γυναίκα που «προσφέρει» την ευθανασία σε όσους έκρινε ότι τη χρειάζονταν. Η εφετινή εμφάνισή της στο δράμα του Μπερτράν Μπονελό για τον γάλλο σχεδιαστή μόδας Ιβ Σεν Λοράν ίσως της ανοίξει την πόρτα για διεθνή καριέρα.

Ινγκριντ Γκαρσία Γιόνσον
«Beautiful youth» – Ενα κάποιο βλέμμα
Γεννήθηκε στη Σουηδία, μεγάλωσε στην Ισπανία και στα 22 της είναι η μικρότερη σε ηλικία ηθοποιός αυτής της οκτάδας. Γνωστή από την τηλεόραση της Σουηδίας και μάλιστα σε κωμωδίες, η Γκαρσία Γιόνσον στην ταινία του Ισπανού Χαϊμέ Ροζάλες πέτυχε μια σούπερ ρεαλιστική ερμηνεία στον ρόλο μιας κοπέλας που γίνεται μητέρα παρά το οικονομικό αδιέξοδο που βρίσκεται μπροστά της.

Νάνα Ολαντ Φαμπρίσιους
«The salvation» – Εκτός συναγωνισμού
Γνωστή ως μουσικός της electro pop με το ψευδώνυμο Oh Land στη Δανία όπου γεννήθηκε, η εντυπωσιακής ομορφιάς 28χρονη καλλιτέχνις παίζει στο γουέστερν «The salvation» που γύρισε ο συμπατριώτης της Κρίστιαν Λέβρινγκ με πρωταγωνιστή τον δανό διεθνή αστέρα Μαντς Μίκελσεν. Η ταινία άρεσε πολύ και προβλέπεται να κάνει διεθνή καριέρα.

Κλερ Τραν
«Sils Maria» – Διεθνές διαγωνιστικό
Η 29χρονη Γαλλίδα έχει αρκετή πείρα σε βοηθητικούς ρόλους γαλλικών ταινιών όπως το περσινό «Bastards» της Κλερ Ντενί που παίχθηκε στις Κάννες και το περιπετειώδες θρίλερ «Lucy» του Λικ Μπεσόν. Το «Sils Maria» του Ολιβιέ Ασαγιάς ίσως να είναι το μεγάλο της βήμα γιατί ξεχωρίζει ανάμεσα σε ένα δυνατό καστ το οποίο περιλαμβάνει τη Ζιλιέτ Μπινός και την Κίρστεν Στιούαρτ.

Ελενα Λιάντοβα
«Leviathan» – Διεθνές διαγωνιστικό
Αν και η 33χρονη Ρωσίδα έχει εμφανιστεί και σε άλλες ταινίες του συμπατριώτη της Αντρέι Ζβιάντζιτσεφ, όλα δείχνουν ότι το μεγάλο στοίχημά της είναι η τελευταία του ταινία, «Leviathan», όπου η Λιάντοβα υποδύεται τη δυναμική σύζυγο ενός μηχανικού η οποία αποφασίζει να εναντιωθεί στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της μικρής κοινότητας στην οποία ζει.

Αναΐς Ντεμουστιέρ
«Bird people» – Ενα κάποιο βλέμμα
Η δεύτερη μικρότερη σε ηλικία καλλιτέχνις που παρουσιάζουμε εδώ (είναι μόλις 26), η Γαλλίδα Αναΐς Ντεμουστιέρ έχει ήδη κερδίσει τον τίτλο τής «πολλά υποσχόμενης νέας ηθοποιού» στα βραβεία Σεζάρ. Στο «Bird people» του Πασκάλ Φεράν, που γενικώς άρεσε, υποδύεται μια καμαριέρα που ξετρελαίνει έναν Αμερικανό (Τζος Τσαρλς). Δεν δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε τον λόγο…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ