Ο Βασίλης Μπαμπανιάρης έκανε τα πρώτα του, μουσικά, βήματα στη φιλαρμονική του χωριού του λίγο έξω από το Λουτράκι Κορινθίας, μαθαίνοντας πνευστά και θεωρία. Σχεδόν την ίδια περίοδο άρχισε να μαθαίνει κλασικήκιθάρα και τα πρώτα του κομμάτια ήταν του Χατζιδάκι, του Presley και των Beatles. Στα 18 του ανέβηκε στην Αθήνα για σπουδές αρμονίας, ενορχήστρωσης και μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας και παράλληλα άρχισε να γράφει τις πρώτες μουσικές και στίχους, όπου αρκετά χρόνια αργότερα, το 2011, κυκλοφόρησε την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Μονόγραμμα» και το 2013 κυκλοφόρησε το «Δεν ανήκω εδώ» το δεύτερο προσωπικό του album.
Την Παρασκευή εμφανίζεται στην Αρχιτεκτονική σε ένα πρόγραμμα με τραγούδια από τις δύο δισκογραφικές του δουλειές και αγαπημένες διασκευές, στημουσική παράσταση με τίτλο«Από τα 60′ sμέχρι τις μέρες μας». Είναι η μουσική διαδρομή ανάμεσα στις τελευταίες δεκαετίες και τα πιο αντιπροσωπευτικά της μουσικά δείγματα από την Ελληνική και τη διεθνήrockσκηνή, αλλά με μια διευρυμένη έννοια του όρου, όπου διασκευές αγαπημένων τραγουδιών γίνονταιrockκαι τοrockσυναντά την παράδοση. ΟιRollingstonesσυναντούν τον Χατζιδάκι επί σκηνής, ο Ξυλούρης τονBruceSpingsteenκαι οιPollμε τους OlympiansτονElvis Presley & τονJerryLeeLewis.
– Από που ξεκίνησες και που έχεις φθάσει τελικά;

«Ξεκίνησα από την προσωπική μου ανάγκη έκφρασης με νότες και στίχους και την ανάγκη «εκτόνωσης» των συναισθημάτων που βιώνω μαζί με την –επίσης – ανάγκη μου να μοιράζομαι τα συναισθήματα αυτά με τους ανθρώπους γύρω μου, αποτυπωμένα σε λέξεις και μουσικές καιέχω φτάσει στο να ανακαλύπτω κάθε φορά ακόμα και μετά από τόσο καιρό, ένα καινούργιο κομμάτι του εαυτού μου κάθε φορά. Η σχέση μου λοιπόν αυτήμε τη μουσική, είναι σχέση ψυχανάλυσης και αυτοπραγμάτωσης ταυτόχρονα. Και νιώθω τυχερός γι’ αυτό.»

– Νέος άνθρωπος είσαι γιατί θα παρουσιάσεις στο πρόγραμμά σου στην Αρχιτεκτονική και τόσο «παλιούς» καλλιτέχνες Έλληνες και ξένους;

«Μα ακριβώς διότι είμαι νέος άνθρωπος. Και κάθε νέος άνθρωπος και καλλιτέχνης, πρέπει να στηρίζεται με το ένα πόδι στο μουσικό παρελθόν και με το άλλο στο μέλλον. Μόνο αφομοιώνοντας την παράδοση και το παρελθόν μπορείς να καταφέρεις να διαφοροποιηθείς και να εξελιχθείς στο μέλλον και μαζί με σένα και η μουσική σου. Και πέρα από αυτό νιώθω ανάγκη και μεγάλη υποχρέωση όσο περνάει και από το δικό μου χέρι, να μεταλαμπαδεύσω τις μουσικές, τα συναισθήματα και τα νοήματα τραγουδιών που έχουν αφήσει ιστορία και με συνεπαίρνουν κάθε φορά που τα ακούω και κυρίως όταν τα παίζουμε ζωντανά.»

– Πώς βλέπεις την ελληνική ποπ και ροκ σκηνή;

«Υπάρχουν πολλές μπάντες και τραγουδοποιοί με υπέροχα τραγούδια, πολύ όρεξη και τεράστια ενέργεια στα live που όμως δεν θα τους ανακαλύψει ποτέ κανείς και κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων, δεν θα αντέξουν και θα χαθούν. Δισκογραφικές δεν υπάρχουν πια, οι χορηγοί είναι λίγοι (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού) και σε θέλουν fashion victim και fashion icon, να γράφεις τραγουδάκια που να περιέχουν συγκεκριμένες λέξεις «κλειδιά» για το αυτί του καταναλωτή (και όχι ακρατή) χωρίς να σου δώσουν ούτε μια στιγμή λίγο χώρο να ξεφύγεις από τα συνηθισμένα και να κάνεις αυτό που θέλει η καρδιά σου ατόφιο. Θέλω να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον της ροκ σκηνής –γιατί το ποπ κρατούσε και κρατάει καλά αφού πληροί αυτές τις προδιαγραφές –αλλά δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να είμαι. Τα πάντα υποδεικνύονται, προβάλλονται και επιβάλλονται με τρόπο που δεν μπορώ ακόμα να κατανοήσω ακριβώς…»

– Τι σημαίνει για σένα γράφω και παίζω την μουσική μου;

«Γράφω μουσική σημαίνει ότι επικοινωνώ κατά κάποιον τρόπο με τον ανώτερό μου εαυτό, διεισδύω στα άδυτα του υποσυνειδήτου μου και κάπου εκεί μέσα βρίσκωτις κρυμμένες αλήθειες μου. Αυτό, ίσως να λογίζεται και σαν έμπνευση… Παίζω μουσική σημαίνει ότι σε όλη αυτή τη διαδικασία, εκτός από το μυαλό και το πνεύμα, συμμετέχει και το σώμα σου με όλο του το είναι!»

– Σε μια Ελλάδα της κρίσης η Τέχνη και δη η μουσική έχει θέση;

«Σαφώς και έχει θέση. Την πιο μικρή τελικά. Τα σκυλομάγαζα μεσουρανούν και εμείς για να ξεφύγουμε από τα προβλήματά μας προτιμάμε να τα σπάμε στα μπουζούκια και στα γήπεδα. Η να αλληλοσκοτωνόμαστε. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στο πορνό και στη βία, που πραγματικά ό, τικι αν συμβαίνει γύρω μας το προσπερνάμε απαθείς. Εγώ προσωπικά δε βλέπω πουθενά κανένα πολιτισμό και καμία τέχνη μέσα σε όλα αυτά. Και γι’ αυτό λοιπόν το λόγο ο τίτλος του cd «Δεν ανήκω εδώ». Δεν ανήκω εδώ μα δεν ξέρω που να πάω…»

– Πολλοί λένε ότι σε εποχές κρίσης «προοδεύει» η τέχνη. Συμφωνείς;
«Η ιστορία το έχει δείξει αυτό. Στις δύσκολες εποχές οι άνθρωποι αναγκάζονται να ενδοσκοπήσουν περισσότερο, να φιλοσοφήσουν το νόημα της ύπαρξής τους και να βρουν κάτι από το οποίο να κρατηθούν. Στρεφόμενοι σ’ αυτήν την κατεύθυνση, ανακαλύπτουν την Τέχνη σε μορφές που άλλοτε θα περνούσε ίσως απαρατήρητη. Στην περίπτωση όμως της δικής μας κρίσης, με μεγάλη απογοήτευση, αυτό δεν το βλέπω να συμβαίνει. Ίσως γιατί νιώθω πως το χώρο της ανάγκης για ενδοσκόπηση, έχει καταλάβει εντέχνως το «άρτον και θεάματα» που βλέπω να προβάλλεται αφειδώς και από παντού. Αυτό εννοούσα πιο πάνω λέγοντας πως προσπαθώ να καταλάβω…»
– Ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια και δη αυτά του καλοκαιριού;

«Έχουμε δυο μεγάλα live μπροστά μας το πρώτο θα γίνει την Παρασκευή 16 Μαΐου στην «Αρχιτεκτονική» Μουσική Σκηνή (Ελασιδών 6 και Πειραιώς, Γκάζι) και το δεύτερο, στις 22 Μαΐου στη «Μαύρη Τρύπα» στη Θεσσαλονίκη (Βαίου 5, Λαδάδικα). Το καλοκαίρι έχουμε κάποιες ημερομηνίες για live στην επαρχία και ταυτόχρονα θα μπούμε στούντιο, για την ηχογράφηση των τραγουδιών του νέου album που θα κυκλοφορήσει, καλώς εχόντων των πραγμάτων, τέλος του χρόνου.»

INFO

Με τον Βασίλη Μπαμπανιάρη εμφανίζονται οι
Στέλιος Πασχάλης : τύμπανα
Αχιλλέας Στέλιος : κιθάρες
Μάριος Γληγόρης : πλήκτρα
Πάνος «Rat» Χριστοφόρου : μπάσο
τηλ. : 210 9014428
Ελασιδών 6 (Πειραιώς 116, Γκάζι)
Ώρα έναρξης: 22:00
Την βραδιά ανοίγουν οι Λάθως.