67ο Φεστιβάλ Καννών: Κοιτάζοντας στο παρελθόν

Όταν πριν από 21 σήμερα ο Φεντερίκο Φελίνι άφησε την τελευταία πνοή του στη Ρώμη, άφησε ταυτοχρόνως τον κινηματογράφο φτωχότερο. Ωστόσο, ο κινηματογράφος δεν ξεχνά τα όσα ο maestro του προσέφερε στα πενήντα χρόνια εργασίας του (1939 – 1989) και αυτό θα φανεί σε λίγο καιρό στο φεστιβάλ των Καννών, που εφέτος τιμά την ελευθερία του κινηματογράφου την οποία ενέπνευσε τόσο ο Φελίνι όσο και ο ηθοποιός -φετίχ του, ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι (1924 –1996).

Στην επίσημη αφίσα της 67^ης φεστιβαλικής διοργάνωσης (14 – 25 Μαΐου) η οποία παρουσιάστηκε προσφάτως, βλέπουμε το πρόσωπο του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι σε μια κλασική πόζα από την ταινία του Φεντερίκο Φελίνι «Οκτώμιση». Η εν λόγω ταινία προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ του 1963 και αργότερα προτάθηκε για το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το οποίο και κέρδισε (μαζί με τα το βραβείο κοστουμιών για ασπρόμαυρη ταινία_ Πιέρο Γκεράρντι).

«Ο τρόπος που ο Μαστρογιάνι μας κοιτάζει πίσω από τα σκούρα γυαλιά του είναι σαν να μας δίνει μια υπόσχεση παγκόσμιας κινηματογραφικής ευτυχίας» ανέφερε ο σχεδιαστής της αφίσας Ζιλ Φραπιέ μιλώντας για την ματιά του ηθοποιού ο οποίος στο «Οκτώμιση» υποδύεται ένα alter ego του ιδίου του Φελίνι, έναν σκηνοθέτη στα πρόθυρα της δημιουργικής και ψυχολογικής κατάρρευσης. «Αυτή η ευτυχία συνάδει με την ευτυχία της εμπειρίας του φεστιβάλ των Καννών.»

Ο Φελίνι πίστευε ότι το τσίρκο έχει μια δύναμη ταυτόσημη με εκείνη του κινηματογράφου και αγαπούσε ιδιαιτέρως τους κλόουν διότι όπως πίστευε «είναι οι μόνοι που διακινδυνεύουν πολλά την ώρα ακριβώς που τα ζουν.» Οπως οι κλόουν με την συμπεριφορά τους, έτσι και όλο το έργο του Φελίνι κυμαίνεται ανάμεσα στα δύο αυτά συναισθήματα, ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους δημιουργούς που (όπως ο Τσάπλιν) κατάφεραν να ενώσουν αυτούς τους διαφορετικούς πόλους σε έναν. Είτε με την αφήγηση της ιστορίας μιας χαρούμενης πόρνης στις «Νύχτες της Καμπίρια», είτε κάνοντας ένα προσωπικό απολογισμό της ίδιας του της στάσης στη ζωή και την τέχνη στο «Οκτώμιση».

Από την δική του πλευρά, ο Μαστρογιάνι, είτε υπηρετώντας τον Φελίνι «Ντόλτσε Βίτα», «Η πόλη των γυναικών», «Τζίντερ και Φρεντ» κ.α._ είτε ακολουθώντας άλλους δρόμους, σε όλους τους ρόλους του ενσωμάτωνε κάθε τι πρωτογενές, ευρηματικό, ευφάνταστο και ποιητικό. «Είμαι πολύ υπερήφανη και συγκινημένη που οι Κάννες επέλεξαν να αποτίσουν φόρο τιμής στον πατέρα μου με αυτή την αφίσα» είπε η κόρη του ηθοποιού, επίσης ηθοποιός Κιάρα Μαστρογιάνι. «Την βρίσκω πολύ όμορφη και μοντέρνα, με μια γλυκιά ειρωνεία και μια κομψή αίσθηση αποστασιοποίησης.»