Οι ταινίες της εβδομάδας: Μόνικα Μπελούτσι, Μπρους Γουίλις θύματα της μετριότητας

Περιγραφή μιας σειράς αξιοπερίεργων καταστάσεων που λαμβάνουν χώρα στην γαλλική Ριβιέρα των καιρών μας. Όλα ξεκινούν όταν μια κηδεία συγχρονίζεται κατά λάθος με έναν γάμο. Την ώρα που πρέπει να κηδευτεί η σύζυγος του Ζεφ (Eρίκ Ελμοσίνο), ο αδελφός του Ρόνι (Καντ Μεράντ) πρέπει να παντρέψει την κόρη του. Ένα γεγονός αναπάντεχο επιδεινώνει την ούτως ή άλλως τεταμένη ατμόσφαιρα ανάμεσα στα αδέλφια που είναι εβραϊκής καταγωγής αλλά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Ο φαλακρός, διαχυτικός μπαγαπόντης Ρόνι δεν αντέχει την μεμψίμοιρη εικόνα του μαλλιαρού, φανατικά θρησκόληπτου Ζεφ.

Να μια ταινία η οποία σε κάνει να νιώθεις ότι θα μπορούσε να σου δώσει πολύ περισσότερα αν η δημιουργός της δεν σκηνοθετούσε τόσο πολύ εκ του ασφαλούς, λες και φοβάται να τολμήσει, να αφήσει τον εαυτό της ελεύθερο. Ένα παράδειγμα είναι το πώς η σκηνοθέτρια χειρίζεται την Μόνικα Μπελούτσι στον ρόλο της ιταλίδας μαμά της μέλλουσας νύφης. Ενώ η Μπελούτσι δείχνει ότι μπορεί να είναι καλή και στην κωμωδία, η Τομσόν δεν την αξιοποιεί όσο κανείς θα περίμενε. Ο ρόλος της πεθεράς δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος (σχεδόν συμπληρωματικός) και το ιταλικό ταμπεραμέντο της ηρωίδας δεν καλλιεργείται τόσο ώστε να βγάλει γέλιο.

Και όμως ήταν μια μικρή απόλαυση να βλέπεις την Μπελούτσι στην σκηνή της κηδείας να προσπαθεί με ελαφρά πηδηματάκια να αποφύγει το ψαλίδι του εβραίου ιερέα ο οποίος ακολουθώντας το έθιμο του «μοιράσματος του θρήνου» είναι αναγκασμένος να κόψει τα ρούχα των θαμώνων. Ο τρόμος στο μάτι της Μπελούτσι απέναντι στην προοπτική ότι η κόστους 4.000 ευρώ τουαλέτα που αγόρασε ειδικά για τον… γάμο πρόκειται να σφαγιαστεί με έριξε κάτω από το κάθισμα απ’ τα γέλια.

Το φιλμ θα μπορούσε πραγματικά να έχει την εξέλιξη μιας θεότρελης κωμωδίας αλλά αυτό που καταφέρνει είναι να αποκτήσει την μορφή μιας ακόμη οικογενειακής κομεντί. Βλέπεται ευχάριστα και ξεχνιέται αμέσως.

Μια μικρή παρέλαση από γνωστούς ηθοποιούς δεν αρκεί για να βγάλει την τελευταία ταινία του Στίβεν Φρίαρς από την χρυσή μετριότητα. Ενας βαριεστημένος Μπρους Γουίλις στον ρόλο του έμπειρου μπουκμέικερ του Λας Βέγκας, η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς που παίζει την «τραβηγμένη», bitch σύζυγό του και η Ρεμπέκα Χολ, το όμορφο κορίτσι που εισβάλλει στην ζωή τους γιατί δεν θέλει να είναι πια στριπτιζέζ (πιάνει δουλειά στο γραφείο του πρώτου) περιφέρονται ασκόπως κατά την διάρκεια των 94 λεπτών της ταινίας και ως επί το πλείστον δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να γκρινιάζουν.

Προσωπικά βρήκα εξαιρετικά απογοητευτικό, σχεδόν απίστευτο που ο σκηνοθέτης των «Επικίνδυνων σχέσεων» και των «Κλεφτών» μπόρεσε να υπογράψει μια τόσο χλιαρή και άνευρη κομεντί, η οποία μοιάζει να μην έχει καν λόγο ύπαρξης. Το μόνο πρόσωπο που έχεις την αίσθηση ότι ξεχωρίζει, είναι ο Βινς Βον στον ρόλο του κάποτε «μαθητή» τώρα όμως ανταγωνιστή του Γουίλις. Μιλώντας ασταμάτητα όπως το συνηθίζει και με την έμφυτη κλίση του προς την κωμωδία, ο Βον φτιάχνει έναν κυνικό και αδίστακτο bookie έτοιμο να πουλήσει και την μάνα του ακόμη για τα φράγκα. Κρίμα όμως που οι σκηνές του Βον δεν είναι περισσότερες. Είναι το μόνο βότσαλο που ενίοτε ταράσσει κάπως τα λιμνάζοντα νερά της ταινίας.