Οι ταινίες της εβδομάδας: Πρώτη φορά γονιός

Με την τελευταία ταινία της η Ολγα Μαλέα επισημαίνει πόσο δύσκολο πράγμα είναι να ασκήσει σωστά τα καθήκοντά του ένας γονέας ανήλικου παιδιού στις μέρες μας. Ομως παρά την προφανή ανάγκη της σκηνοθέτριας να εκφραστεί, η «Ματζουράνα» προκαλεί ενδιαφέρον κυρίως ως θέμα.

———————————————————————

Η ματζουράνα του τίτλου παίζει μεν κάποιο ρόλο στην τελευταία ταινία της Ολγας Μαλέα, όπως άλλωστε παίζει και η μαγειρική. Ωστόσο τόσο ο «πιασάρικος» τίτλος όσο η κατσαρόλα, οι κολοκυθοκορφάδες και το κινοά με τα λαχανικά και τη φρέσκια ρίγανη δεν είναι παρά προσχήματα σε μια ταινία που στοχεύει σε κάτι πολύ πιο φιλόδοξο, πολύ πιο βαθύ και πολύ πιο ουσιαστικό.

Η 11χρονη Αννα (Μαρία Ρισκάκη) είναι εδώ το κεντρικό πρόσωπο. Χαρισματικό παιδί, καλοαναθρεμμένο, με καλλιεργημένους γονείς. Η μάνα γιατρός, ο πατέρας επιχειρηματίας. Δυστυχώς όμως τα χρέη (στο κλίμα της εποχής) έχουν φέρει τα πάνω κάτω. Οι γονείς κοιτάζουν το παιδί τους σαν κουμπαρά από σάρκα και οστά. Θέλουν να αξιοποιήσουν το έμφυτο ταλέντο της Αννας στη μαγειρική, γι’ αυτό άλλωστε και η μικρή έχει καταφέρει να γίνει η σταρ ενός τηλεοπτικού σόου με τζούνιορ σεφ, καθώς επίσης το φαβορί για τη νίκη.

Ανθρώπινα μέχρι ενός σημείου, η μάνα βλέπει τα 60 χιλιάρικα του επάθλου ως το «μέλλον» της μικρής αλλά και μια σοβαρή ανακούφιση στα οικονομικά εμπόδια του παρόντος. Το άγχος της όμως την οδηγεί σε όλες τις λάθος κινήσεις. Το παιδί καταπιέζεται οικτρά και όταν το χέρι του τραυματίζεται στον τρίφτη την ώρα του σόου, η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει.

«Ηταν ανάγκη να κόψεις σήμερα το χέρι σου;» τη ρωτάει έξαλλη η μάνα. Αυτή η ερώτηση είναι αρκετή για να δείξει πόσο λανθασμένα χειρίζεται την κόρη της. Τη μια στιγμή την αποκαλεί σιχαμένη, την άλλη είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου. Η υστερία της μάνας, την οποία η Ναταλία Δραγούμη διαχειρίζεται αξιοπρεπώς (σου σπάει τα νεύρα, άρα ως ηθοποιός κάνει καλά τη δουλειά της), είναι το τέμπο μιας ταινίας η οποία ποτέ δεν παίρνει ανάσα, είναι διαρκώς τσιτωμένη.

Ωστόσο τα ακόμη πιο δυσάρεστα μυστικά που κρύβονται στο δεύτερο μισό της ταινίας σού δίνουν την εντύπωση ότι το κορίτσι αυτό ζει μέσα στα ανάκτορα του Καλιγούλα και οδηγούν την ταινία κυριολεκτικά στο σεναριακό αδιέξοδο, κάτι που φαίνεται στο αμήχανο φινάλε της.

Εν μέρει βέβαια μπορείς να πείς ότι η Μαλέα τον στόχο της τον πετυχαίνει γιατί ο στόχος της μοιάζει να είναι το κήρυγμα. Η «Ματζουράνα» θυμίζει στ’ αλήθεια οδηγό αποφυγής σφαλμάτων στην ανατροφή ενός παιδιού, μια ταινία που μπορεί να προκαλέσει πολλή κουβέντα, περισσότερο όμως λόγω θέματος και λιγότερο λόγω εκτέλεσης. Οπως η παιδοψυχίατρος (Γιούλικα Σκαφιδά) δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με την μικρή, έτσι και η Μαλέα δυσκολεύεται να σηκώσει το βάρος ενός ζητήματος που προφανώς την απασχολεί ζωτικά αλλά δείχνει τεράστιο για τις δυνατότητές της. Ενα θέμα διαχρονικό και πάντα επίκαιρο που ο Λουκίνο Βισκόντι διαχειρίστηκε με την ακρίβεια χειρουργού στην «Μπελίσσιμα» όπου η Ανα Μανιάνι στον ρόλο μιας εξίσου καταπιεστικής μάνας, έδωσε μια από τις σπουδαιότερες ερμηνείες της ζωής της.

Bαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΙΓΛΗ – ΔΑΝΑΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΟΛΥΜΠΙΟΝ

——————————————————————

Η πρώτη απόπειρα στη σκηνοθεσία του 75χρονου ηθοποιού Ντάστιν Χόφμαν είναι μια τρυφερή ματιά στον κόσμο των βρετανών καλλιτεχνών της τρίτης ηλικίας, οι οποίοι κατοικούν πλέον σε έναν θεσπέσιο οίκο ευγηρίας, κάπου στο βρετανικό ύπαιθρο. Τραγουδιστές του λυρικού τραγουδιού, κομφερανσιέ, μαέστροι και μουσικοί, κάποιοι μεγάλες φίρμες στην εποχή τους, κάποιοι όχι, νιώθουν τη σπίθα της δημιουργίας να μην έχει σβήσει πλήρως στην ψυχή τους και εξακολουθούν να το παλεύουν, έστω και αν το σώμα πλέον τους προκαλεί σοβαρά εμπόδια. Μόνο και μόνο για το κέφι τους. Οπως άλλωστε έλεγε και η Μπέτι Ντέιβις, «το γήρας δεν είναι για τους χέστες!».

Ο κινηματογραφικός μικρόκοσμος του Οίκου Μπίτσαμ (βασισμένος στο θεατρικό έργο του Ρόναλντ Χάργουντ) είναι γεμάτος δυσάρεστες και ευχάριστες αναμνήσεις από το ένδοξο παρελθόν, γεροντικά ανέκδοτα για το παχύ έντερο και τα ούρα, σοφία, εμπειρίες, αναζωογονημένους έρωτες, ακλόνητες φιλίες, αντιπαλότητες, παράξενες αντιζηλίες αλλά και την ανάγκη επιβεβαίωσης: τα γερόντια θέλουν να αποδείξουν ότι υπάρχουν ακόμη.

Ο φακός του Χόφμαν καταγράφει με αγάπη τη ζωή των ένδοξων καλλιτεχνών που πλέον βρίσκονται στο περιθώριο και αφήνει τους ηθοποιούς να κάνουν το παιχνίδι τους. Ο Μπίλι Κόνολι, η Πολίν Κόλινς, ο Τομ Κόρτνεϊ, ο Μάικλ Γκαμπόν είναι όλοι τους εξαιρετικοί, με κορυφαία τη σπουδαία Μάγκι Σμιθ στον ρόλο της ντίβας που από τη στιγμή που πατά το πόδι της στον οίκο τού κάνει μια τονωτική ένεση ζωής.

Ενδιαφέρουσα επίσης για τους λάτρεις του λυρικού τραγουδιού υπήρξε η εμφάνιση επαγγελματιών καλλιτεχνών _συνταξιούχων σήμερα_ σε μικρούς αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους. Πρόκειται για προσωπικότητες του πενταγράμμου, μουσικοί, τραγουδιστές και άλλοι επαγγελματίες του χώροτ που σε αλλοτινές εποχές, είχαν διαπρέψει σε μουσικές σκηνές παγκοσμίως. Ανάμεσά τους και η σοπράνο Γκουίνεθ Τζόουνς.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ODEON ΟΠΕΡΑ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ

———————————————————

Ενα ντοκυμαντέρ είναι βασισμένο σε αφηγήσεις καρκινοπαθών γιατρών του Νοσοκομείου Μεταξά, οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους ασθενείς ενώ παράλληλα έχουν το δικό τους σοβαρότατο πρόβλημα να αντιμετωπίσουν. Πέρα από το ότι η ιδέα (η οποία ανήκει στον καρκινοπαθή ογκολόγο του «Μεταξά» Νίκο Καρβούνη) είναι από μόνη της εξαιρετική, ο χειρισμός του Σταύρου Ψυλλάκη διακρίνεται από τρομερή ευαισθησία αλλά και από την ανάγκη να ειπωθούν κάποια πράγματα με το όνομά τους. Χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος.

Οι ίδιοι οι γιατροί που έχουν περάσει στην απέναντι όχθη παραδέχονται ότι άλλαξαν ριζικά, ότι αντιλήφθηκαν πως η σχέση γιατρού – ασθενούς δεν πρέπει να είναι παρόμοια με αυτήν των εμπορικών εταίρων, γιατί έτσι μόνο έχθρα μπορεί να προκύψει.Η κάμερ του σκηνοθέτη αντικρύζει κατάματα θαρραλέους μαχητές της ζωής οι οποίοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο καλύτερος τρόπος για να πολεμήσεις τον καρκίνο είναι να μην τον φοβάσαι.

Βλέπουμε ανθρώπους που δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους αλλά είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν το πρόβλημά τους, να συνεχίσουν κανονικά τη ζωή τους. Ανθρώπους που μπροστά στο «κοίταγμα του θανάτου» κατάλαβαν πόση αξία έχει τελικά η ρουτίνα, το να μπαίνεις στο μετρό κάθε μέρα για να πας στη δουλειά σου.

Δεν θα υπερβάλω καθόλου αν πω ότι οι αλήθειες που ακούγονται εδώ μπορούν να σε κάνουν αν όχι να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα στη ζωή σου, τουλάχιστον να τα ξανασκεφθείς. Πολύ σοβαρά.

(Βλ. θέμα για την ταινία Χαίρε καρκίνε, οι «μελλοθάνατοι» σε αγνοούν)

Βαθμολογία: 3

Αίθουσα: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

——————————————————————–

Μοιρασμένη σε τρία μέρη, περίπου ίσης ώρας το καθένα, η τελευταία ταινία του σκηνοθέτη που γνωρίσαμε από το σπουδαίο «Blue valentine» είναι η ιστορία τεσσάρων ανθρώπων που συνδέονται από ένα τραγικό γεγονός. Ενας ικανότατος μοτοσικλετιστής που γίνεται ληστής τραπεζών (Ράιαν Γκόσλινγκ), ένας αστυνομικός με υψηλούς στόχους (Μπράντλεϊ Κούπερ) και τα δυο παιδιά τους, αγόρια και τα δυο (Εμορι Κόεν, Ντέιν Ντε Χάαν).

Ξεκινώντας από τον Γκόσλινγκ, ο οποίος θα δώσει την σκυτάλη στον Κούπερ προτού τα παιδιά αναλάβουν τον επίλογο, ο Ντέρεκ Σιαφράνς φτιάχνει τα μικρά «πορτρέτα» όλων αυτών των ανθρώπων εντοπίζοντας τα χαρακτηριστικά του κάθε ήρωα, αναζητώντας αδυναμίες και αρετές τους.

Ο Γκόσλινγκ με στιλάκι Τζέιμς Ντιν είναι ο απόλυτος loser, γοητευτικός όμως μέσα στον αυθορμητισμό του. Ενας τύπος γεμάτος τατουάζ, ο οποίος φορά τις μπλούζες ανάποδα και έχει διαρκώς ένα τσιγάρο κρεμασμένο στο στόμα. Τρέχει σαν αστραπή, είτε καβάλα στη μηχανή είτε όχι. Αρα είναι καταδικασμένος να συγκρουστεί σαν κεραυνός όπως του λένε.

Ο Κούπερ είναι ο φαινομενικά έντιμος αστυνομικός που όμως κρύβει έναν άλλο, πιο σκοτεινό εαυτό και είναι έτοιμος να τον βγάλει στην επιφάνεια την κατάλληλη στιγμή και μάλιστα αδίσκατα. Οσο για τα δυο παιδιά, στο πιο αδύναμο και παρατραβηγμένο κομμάτι της ιστορίας, χωρίς ακριβώς να ακολουθούν τα βήματα των πατεράδων τους, δείχνουν να στοιχειωμένα στην σκιά τους.

Η ταινία έχει ρυθμό αλλά όχι πάντα. Εχει κάποια ενδιαφέροντα σημεία _η Εύα Μέντες δεν έχει υπάρξει ποτέ καλύτερη_ αλλά ενώ σου προκαλεί την διάθεση να την δεις, σε αφήνει σχετικά «ξεκρέμαστο», λες και τα όσα βλέπεις γίνονται απλώς για να γίνουν. Και πέραν της εξαιρετικής φωτογραφίας του Σον Μπόμπιτ ποτέ δεν νιώθεις ότι το φιλμ απογειώνεται, ή ότι τουλάχιστον ενδιαφέρεται να το κάνει.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ – Ολα τα VILLAGE – ODEON KOSMOPOLIS MAΡΟΥΣΙ – ODEΟN STARCITY – STER IΛION – ΙΝΤΕΑΛ – ΑΒΑΝΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ –ΝΑΝΑ –ΚΗΦΙΣΙΑ –ΓΑΛΑΞΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER

——————————————————————–

Απογοητευτική η τελευταία ταινία του Αντριου Νίκολ, η οποία αναφέρεται σε έναν κόσμο του μέλλοντος όπου φιλειρηνικοί εξωγήινοι έχουν καταλάβει ανθρώπινα σώματα, με αποτέλεσμα οι εναπομείναντες, «μη μολυσμένοι», πραγματικοί άνθρωποι να προσπαθούν να αντισταθούν.

Τα αστραφτερά μάτια χρώματος τιρκουάζ είναι το χαρακτηριστικό των εξωγήινων και η σεναριακή σύγχυση το χαρακτηριστικό της ταινίας. Υποτίθεται ότι η κεντρική ηρωίδα (Σαοΐρς Ρόναν) μάχεται με τη φωνή του υποσυνειδήτου της που όλα δείχνουν πως ανήκει σε κάποιον… άλλο. Ολοι μιλούν διαρκώς για το καλό και το κακό, και νιώθεις ότι ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν τι ακριβώς λένε. Υπάρχουν και κάτι θεραπευτές που προσφέρουν βοήθεια αλλά και αυτοί χάνονται κάπου στην ανυπαρξία…

Οπως τα εξωγήινα όντα θυμίζουν ανθρώπους, έτσι και η ταινία θυμίζει «κάτι άλλο». Λίγη δόση από «Γκάτακα», λίγη από «Σιμόν» –παλαιότερες ταινίες του Νίκολ –και να την η ιστορία. Βάλτε μέσα και την αρχετυπική ιδέα των «Μακάβριων εισβολέων» του Ντον Σίγκελ κι έκλεισε το παραμύθι. Ενα βαρετό και άχαρο παραμύθι και μάλιστα βασισμένο στις σελίδες του μυθιστορήματος της Στέφανι Μέγιερ, γνωστής από τα βιβλία «Twilight».

Βαθμολογία: 1

Αίθουσες: ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – Ολα τα VILLAGE – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – STER ΙΛΙΟΝ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE – STER

——————————————————————–

Προβάλλεται επίσης η παρωδία ( _ ) «Scary movie 5» του Μάλκομ Ντ. Λι με τους Τσάρλι Σιν και Λίντσεϊ Λόχαν και μια εβδομάδα μετά την πρεμιέρα του στην Θεσσαλονίκη, το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Αθυρίδη (4) «Ένα βήμα μπροστά» ανοίγει αποκλειστικώς στο ΑΘΗΝΑΙΟΝ. Η κριτική της ταινίας έγινε την Πέμπτη 4 Απριλίου.