{{{ moto }}}
Μόνον δυο οι νέες ταινίες από σήμερα, με το τελευταίο μέρος της «κινηματογραφικής σειράς» «Λυκόφως» να κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις. Όλα αυτά ενώ ο περισσότερος κόσμος μιλά ή αναζητά το «Skyfall»,την τελευταία και καλύτερη ταινία Τζέιμς Μποντ που έχει αποκτήσει διαστάσεις θριάμβου στην Ελλάδα και ενδεχομένως να γίνει η εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς.
«Το λυκόφως – Χαραυγή μέρος 2» («The Twilight Saga: Breaking dawn part 2», ΗΠΑ, 2012) σε σκηνοθεσία Μπιλ Κόντον
Όπως σε όλα υπάρχει ένα τέλος, έτσι ήρθε και το τέλος της κινηματογραφικής σειράς ταινιών της σειράς του «Λυκόφωτος». Η’ τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Η αλήθεια είναι ότι το παραμύθι είχε τραβήξει αρκετά. Η πρώτη _και καλύτερη_ ταινία βασισμένη στην τριλογία βρικολάκων «Twilight saga» της Στέφανι Μέγιερ γυρίστηκε το 2008 και σήμερα, πέντε χρόνια αργότερα, το κινηματογραφικό … σίριαλ κλείνει με την πέμπτη ταινία, που είναι το δεύτερο μέρος της …τέταρτης, δηλαδή της «Χαραυγής» (η ίδια ακριβώς πατέντα ακολουθήθηκε στην τελευταία ταινία του σίριαλ Χάρι Πότερ που επίσης προβλήθηκε σε δυο μέρη).
Όπως συμβαίνει με τις περιπτώσεις όλων αυτών των franchise ταινιών όπως αποκαλούνται, είναι αδύνατον για κάποιον που δεν έχει ιδέα από τις προηγούμενες τρεις, να καταλάβει γρι από το τι συμβαίνει στην τέταρτη που σκηνοθέτησε ο Μπιλ Κόντον, δημιουργός και της προηγούμενης. Αλλά και πάλι, φάγαμε τον γάιδαρο, η ουρά θα μας τρομάξει;
Φρεσκάρουμε εν τάχει την μνήμη μας λέγοντας ότι η «σειρά» έχει να κάνει με τον «καταραμένο» έρωτα ενός πολύ όμορφου βαμπίρ του Εντουαρντ Κάλεν (Ρόμπερτ Πάτινσον) με μια θνητή, την Μπέλα (Κίρστεν Στιούαρτ).
Η ιστορία του Εντουαρντ και της Μπέλα έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα προτού καταλήξει στον επίλογό της. Λυκάνθρωποι εναντίον βρικολάκων, «καλοί» βρικόλακες στα μαχαίρια με τους «κακών», βεντέτες και ερωτικές αντιζηλίες, όλα τα συστατικά που μπορούν να δομήσουν μια νεανική σαπουνόπερα. Η διαφορά είναι ότι εδώ η σαπουνόπερα έχει μια ιδιαίτερη γαρνιτούρα σάλτσας αίματος.
Ακριβώς όπως ένα σίριαλ της τηλεόρασης, η τέταρτη ταινία αρχίζει από το σημείο που τελείωσε η τρίτη: ναι, η Μπέλα θα γίνει και αυτή λυκάνθρωπος, κάτι που είχε αποφευχθεί όλα αυτά τα χρόνια αλλά που κατά βάθος όλοι περίμεναν ότι κάποια στιγμή θα γίνει. Συνεπώς, αυτό στο οποίο η τελευταία ταινία εστιάζει είναι η μεταμόρφωση της θνητής σε αθάνατη αλλά και μαμά.
Για την Στέφανι Μέγιερ «η Μπέλα τώρα πια αισθάνεται τα πάντα με μια απίστευτη διαύγεια, οποιαδήποτε σωματική προσπάθεια για εκείνη είναι πανεύκολη, έχει υπερφυσικές δυνάμεις». Αυτό από μόνο του προδιαθέτει για μια καινούργια διάσταση στο ήδη υπάρχων θέμα, καθώς μέχρι τώρα η Μπέλα καθότι θνητή ήταν εύθραυστη και τρωτή.
Bαθμολογία: _
Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ – ODEON ΟΠΕΡΑ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ΟDEON STAR CITY – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΝΕΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ – ΝΑΝΑ – ΒΑΡΚΙΖΑ – STER ΙΛΙΟΝ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE METRO MALL ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – VILLAGE COSMOS
Ο Σλαβόι Ζίζεκ… ξαναχτυπά!
«Οδηγός ιδεολογίας για διεστραμμένους» («The pervert’s guide to ideology», Αγγλία/ Ιρλανδία, 2012), ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία Σόφι Φάινς
Μετά την cult σινεφιλική επιτυχία «Κινηματογραφικός οδηγός για διεστραμμένους 1, 2, 3» της Σόφι Φάινς, ο πρωταγωνιστής της, Σλοβένος διαλεκτικός – υλιστής φιλόσοφος και ένας από τους σημαντικότερους διανοητές της εποχής μας Σλαβόι Ζίζεκ, πρότεινε στην Ουαλή σκηνοθέτρια (αδελφή του ηθοποιού Ρέιφ Φάινς) μια τρόπον τινά «συνέχεια» της συνεργασίας τους. Το αποτέλεσμα είναι ο διάρκειας 134 λεπτών «Οδηγός ιδεολογίας για διεστραμμένους» όπου ο Ζίζεκ κάνει στην κυριολεξία φέτες ότι έχει σχέση με την ιδεολογία, το απόλυτο αντικείμενο της θεωρίας του.
Με τα «σπασμένα» αγγλικά που όμως χρησιμοποιεί στην εντέλεια, με το κεφάλι και τα χέρια του να κουνιούνται συνέχεια σαν μαριονέτας, ο Ζίζεκ επιμένει ότι σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της Ιστορίας, η ιδεολογία όχι απλώς υπάρχει αλλά μπορεί να επιβληθεί. Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τον κινηματογράφο, την διαφήμιση, την μουσική και την λογοτεχνία, ο φιλόσοφος «σκάβει» πίσω ήχους και εικόνες καταθέτοντας απίστευτες αναλύσεις, οι οποίες στηρίζονται όχι μόνον από τις εγκεφαλικές εξισώσεις ενός μυαλού που στην κυριολεξία πετά αλλά και από το πηγαίο, σκοτεινό χιούμορ του.
Ο Ζίζεκ βρίσκει ότι με την «δευτεροκλάσατη» ταινία τρόμου «Ζουν ανάμεσά μας» o Τζον Κάρπεντερ ανέπτυξε την θεωρία ότι «η ελευθερία εξαναγκάζεται για της βίας» (τα γυαλιά ηλίου του κεντρικού ήρωα του δίνουν μια άλλη πραγματικότητα). Μετά αποκαλύπτει ότι το μυστικό πίσω από την μεγάλη επιτυχία της Coca Cola είναι ότι βασίσθηκε στην ιδεολογία της «επιθυμίας του να επιθυμείς». Υποστηρίζει επίσης ότι η «Ωδή στην χαρά» του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τα πάντα: από εμβατήριο των ναζιστών μέχρι τραγούδι του κομουνισμού ή ανεπίσημο ύμνο της Ευρωπαϊκής Ενωσης!
Για τον Ζίζεκ τα «Σαγόνια του καρχαρία» του Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι μια αριστερή ταινία στην οποία (όπως είχε πει και ο Φιντέλ Κάστρο που την αγαπά πολύ το Κεφάλαιο είναι ο καρχαρίας) και δηλώνει ότι η επιτυχία των Starbucks οφείλεται στο ότι διαφημίζοντας την συμμετοχή τους σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, ουσιαστικά εξαγόρασαν την συνείδηση του καταναλωτή ο οποίος αγοράζοντας προϊόντα αυτής της εταιρίας νιώθει ότι προσφέρει όσα δεν προσφέρει στην ζωή του για τους ίδιους σκοπούς, γεγονός που τον κάνει να αισθάνεται ένοχος!
Βαθμολογία:2
Αίθουσες: GAZARTE
