Bραβευμένη στο τελευταίο φεστιβάλ των Κανών για την ερμηνεία του πρωταγωνιστή της, Μαντς Μίκελσεν, η ταινία «Το κυνήγι» («The hunt», Δανία, 2012) του Τόμας Βίντερμπεργκ θέτει ένα σοβαρό, καίριο και εξαιρετικά επίκαιρο ερώτημα: πως ένας άνθρωπος που έχει στιγματιστεί για κάτι που δεν έχει κάνει, μπορεί να ζήσει κανονικά την ζωή του, ακόμα και αν τελικά η αθωότητά του αναγνωρίζεται;

Το «κάτι» βέβαια, δεν είναι ένα απλό παράπτωμα. Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας εργάζεται παιδαγωγός στην κλειστή κοινωνία μιας μικρής δανέζικης πόλης όπου βλέπει την ζωή του από την μια στιγμή στην άλλη να αλλάζει όταν ένα από τα παιδιά αφήνει υπόνοιες ότι το «πείραξε». Σαν να μην έφτανε αυτό, το παιδί είναι κορίτσι και μάλιστα κόρη του καλύτερου φίλου του παιδαγωγού.

Γνωρίζοντας ότι ο Βίντερμπεργκ είναι ο σκηνοθέτης της «Οικογενειακής γιορτής», άρα ένας δημιουργός που δεν μασά τα λόγια του (χαρακτηριστικό γενικότερα του νέου δανέζικου κινηματογράφου), σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι οι δυο ώρες αυτής της ταινίας θα είναι ένας τρομαχτικός εφιάλτης, τόσο για τον παιδαγωγό, όσο και για τον θεατή που ενώ ποτέ δεν έχει αμφιβολία για την αθωώτητά του τον παρακολουθεί να βασανίζεται, να περιφέρεται σαν ζόμπι, να μη μπορεί να κάνει απολύτως τίποτε για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Γιατί ο παιδαγωγός είναι τόσο βέβαιος για την αθωώτητά του, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα πολιτισμένα με το να μην κάνει απολύτως τίποτε. Ετσι όμως αντί να πείσει για την αθωότητά του, δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την θέση του.

Η ζωή του παιδαγωγού θα γίνει μαρτύριο σε όλους τους τομείς. Χάνει την δουλειά του, ξυλοκοπείται, απειλείται, συλλαμβάνεται και όταν τον αφήνουν ελεύθερο _εφόσον κατηγορητήριο δεν μπορεί να στηριχτεί_ ακόμα και τότε, δεν μπορεί να βρει το δίκιο του. Είναι καταδικασμένος για πάντα στην συνείδηση των συνανθρώπων του και αυτή είναι η πικρή αλήθεια που εκφράζεται στην πεσιμιστική μεν αλλά απολύτως αληθινή αυτή ταινία. Ο Βίντερμπεργκ χειρίζεται με ακρίβεια ελεύθερου σκοπευτή το θέμα του κάνοντας ένα εύστοχο και ευθύ σχόλιο πάνω στην μισαλλοδοξία και την ευκολία με την οποία ο κόσμος «καταδικάζει» χωρίς πρώτα να ελέγξει. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία, την οποία άπαξ και δεις πολύ δύσκολα ξεχνάς.

Βαθμολογία: 4

Αίθουσες: ΙΝΤΕΑΛ, ΑΒΑΝΑ, ΓΑΛΑΞΙΑΣ, ΙΛΙΟΝ, ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ

Σκηνοθέτης σε «Blackout»

Είδα για δεύτερη φορά το «J.A.C.E.» του Μενέλαου Καραμαγγιώλη μετά την περσινή πρεμιέρα του στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου η υποδοχή μου ήταν ιδιαίτερα αρνητική. Μήπως μου είχε διαφύγει κάτι; Μήπως εν θερμώ αδίκησα; Μήπως κάτι άλλο; Όχι, όχι και πάλι όχι.

Το «J.A.C.E.» είναι πραγματικά μια πολύ περίεργη υπόθεση. Μια ταινία γεμάτη προθέσεις, γεμάτη φιλοδοξίες, γεμάτη ιδέες, γεμάτη από δημιουργικό όραμα, γεμάτη από παράξενες εικόνες, γεμάτη από περίεργες γωνίες λήψεις, γεμάτη από καλούς ηθοποιούς, γεμάτη από συναισθήματα, γεμάτη από επιθυμία να «δώσει» αλλά άδεια από περιεχόμενο και παράδειγμα προς αποφυγή ως προς τον τομέα της «διαχείρισης υλικού». Με πολύ απλά λόγια ο Καραμαγγιώλης δεν ξέρει τι σημαίνει μονταζιέρα. Και θα πρέπει να το μάθει για την επόμενη ταινία του.

Αυτή η Οδύσσεια του μικρού ξεριζωμένου από την Αλβανία, ο οποίος καταλήγει στην Αθήνα στο έλεος δεκάδων προσώπων και έρμαιο άλλων τόσων καταστάσεων, όχι σε δέκα ταινίες αλλά ούτε σε δέκα ζωές δεν μπορείς να φανταστείς ότι μπορούν να συμβούν. Είναι σαν να βλέπεις μια πολύ ,πολύ μεγάλη ταινία που θέλει να είναι Φώσκολος και Αλμοδόβαρ μαζί. Κάτι σαν gay friendly φωσκολιάζον έπος. Η’ σαν να βλέπεις το «2046» αλλά χωρίς τον Γουόνγκ Καρ Βάι σκηνοθέτη- δηλαδή μια τρέλα.

Και όμως ο Καραμαγγιώλης είναι σκηνοθέτης με ματιά, ξέρει σινεμά και σέβεται το μέσον. Θα μπορούσα να πω ότι το αγαπά κιόλας. Μόνον που ως μυθοπλάστης, είναι τόσο ασυγκράτητα βουλιμικός που νιώθεις ότι αυτοκαταστρέφεται. Γι’ αυτό και το ντοκιμαντέρ «Ρομ» παραμένει η καλύτερη ταινία του. Και να έλεγα ότι δεν είχε πάρει το μάθημά του με το φιάσκο του «Blackout», πάει στο καλό. Αλλά όχι. Τα ίδια και χειρότερα. 14 ολόκληρα χρόνια μετά! Για περισσότερα δείτε την ανταπόκρισή μου από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2011 με την οποία εξακολουθώ να συμφωνώ απολύτως (52ο Φεστιβάλ – Ελληνικό σινεμά 2011: Το μηδέν και το άπειρον)

Βαθμολογία: 1

Αίθουσες: ODEON STARCITY – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE MALL – ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ – STER ΙΛΙΟΝ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ ΜΑΡΟΥΣΙ – ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ

Καλοί ηθοποιοί – μεγάλη αποτυχία

Τι απογοητευτική αυτή η μάζωξη καλών ηθοποιών όπως ο Γούντι Χάρελσον, ο Κόλιν Φάρελ, ο Κρίστοφερ Γουόκεν, ο Τομ Γουέιτς και ο Σαμ Ρόγουελ για ένα βίαιο ανέκδοτο που πολύ θα ήθελε να ήταν ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο αλλά εν τελικά το μόνο που καταφέρνει είναι να μοιάσει με κακέκτυπο ταινίας του Κουέντιν Ταραντίνο. Οι «Επτά ψυχοπαθείς» («Seven psychopaths», ΗΠΑ, 2012) είναι ένα ψευδοσουρεαλιστικό αλαλούμ ανταλλαγής πυροβολισμών σύμφωνα με το οποίο η πραγματικότητα των καταστάσεων που ζουν οι ήρωες (όντως ψυχοπαθείς οι περισσότεροι) συνδυάζεται με την φαντασία ενός σεναρίου που θέλει να γράψει ένας από αυτούς (Κ. Φάρελ). Τελικά, όλα αυτά μαζί καταλήγουν σε ένα άγευστο κοκτέιλ που προσωπικά μου προκάλεσε στεναχώρια γιατί οι περισσότεροι ήρωες της ταινίας έχουν τα φόντα να προκαλέσουν ενδιαφέρον λόγω των έξοχων ηθοποιών που τους υποδύονται. Να όμως που το πάμπτωχο αυτή την φορά σενάριο του σκηνοθέτη Μάρτιν Μακ Ντόνα που πριν από μερικά χρόνια μας είχε δώσει την έκπληξη «Αποστολή στην Μπριζ», σου δίνει την εντύπωση ότι τελικά το φιλμ γυρίστηκε απλώς για την πλάκα του θέματος, χωρίς κανέναν βάθος, χωρίς καμία ουσία.

Βαθμολογία: 1

Αίθουσες: ODEON ΕΜΠΑΣΣΥ NOVA – ΔΑΝΑΟΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX –

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ – ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ – STER ΙΛΙΟΝ –

ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – VILLAGE MALL – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – VILLAGE COSMOS

Kαρτούν για όλες τις ηλικίες

Μείξη κινουμένων σχεδίων και ιστορικών γεγονότων κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την παρακολούθηση της ταινίας «Το μεγάλο ταξίδι της Ζαράφα» (Zarafa) των Ρεμί Μπεζανσόν και Ζαν-Κριστόφ Λι που εστιάζει στην σχέση ανάμεσα σε ένα αγοράκι και μια καμηλοπάρδαλη στα πρώτα χρόνια του προπερασμένου αιώνα.

Η καμηλοπάρδαλη πρόκειται να μεταφερθεί από το Σουδάν στο Παρίσι για να φιλοξενηθεί στον ολοκαίνουργιο ζωολογικό κήπο του Βοτανικου Κήπου (Jardin des Plantes) ως δώρο του Αιγύπτιου Πασά, Μοχάμεντ Άλι, στον Βασιλιά της Γαλλίας, Κάρολο Ι (αυτό έγινε ως προσπάθεια βελτίωσης των σχέσεων της Αιγύπτου με την Γαλλία).

Σύντομα η Ζαράφα έγινε της μόδας αλλά όπως όλες οι μόδες έτσι και «καμηλοπαρδαλομανία» κάποια στιγμή στέρεψε. Αυτό που δεν μπορεί να στερέψει όμως, όπως λέει η ταινία, είναι η αληθινή αγάπη και η φιλία, τα συναισθήματα του μικρού συντρόφου της Ζαράφα που θα κινήσει θεούς και δαίμονες για να την προστατέψει την φίλη του.

Γυρισμένη σε παραδοσιακή 2D τεχνική και σε σινεμασκόπ και όχι τρισδιάστατη όπως συμβαίνει στην πλειοψηφία των πρόσφατων κινουμένων σχεδίων, η «Ζαράφα» σε κερδίζει με το βαθιά ανθρώπινο θέμα της αλλά και την εικαστική της λεπτότητα με 150.000 σχέδια που δημιουργήθηκαν σε 8 animation στούντιο και 346 σχεδιαστές από όλο τον κόσμο.

Βαθμολογία:3

Αίθουσες: VILLAGE MALL – VILLAGE PETH – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – ΓΑΛΑΞΙΑς – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΔΙΑΝΑ – ΝΑΝΑ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΝΟΙΞΙΣ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΑΕΛΛΩ ΧΟΛΑΡΓΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΟΛΟΣΣΑΙΟ – VILLAGE COSMOS

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

5: αριστούργημα, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _ : χωρίς άποψη