Ζαχαρίας Καρούνης: Οταν τραγουδώ ακούω την ψυχή μου

Γεννήθηκε στα Πάκια Λακωνίας. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σπούδασε επίσης Βυζαντινή Μουσική και Θεωρία Ευρωπαϊκής Μουσικής στο Ωδείο Αθηνών, ενώ έχει παρακολουθήσει επίσης μαθήματα κλασικού τραγουδιού, έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, έχει συνεργαστεί με την Ορχήστρα των Χρωμάτων, τη Μαρία Φαραντούρη, τη Δόμνα Σαμίου, τον Γιώργο Νταλάρα… Ο Ζαχαρίας Καρούνης πρωταγωνιστεί (ως τραγουδιστής) στην εφετινή παραγωγή του ΚΘΒΕ «Το μεγάλο μας τσίρκο», το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε μουσική και διεύθυνση επί σκηνής του Σταύρου Ξαρχάκου και σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Τραγουδά από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Από τότε που πήγαινε στο ψαλτήρι της εκκλησίας του χωριού του. Ισως γι’ αυτό η μεγάλη του αδυναμία είναι η καταγραφή και ερμηνεία τραγουδιών της Ανατολής.

Ονειρεύομαι…

Από μικρός. Με βοηθούσε σε αυτό το γεγονός ότι μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό της Λακωνίας, τα Πάκια. Εκανα όνειρα για το πώς θα είναι η ζωή μου όταν φύγω από εκεί για να σπουδάσω στην Αθήνα. Σκεφτόμουν τα όνειρα σαν μικρά ή μεγάλα ταξίδια που με βοηθούσαν να φύγω από τα στενά όρια της μικρής κοινωνίας. Πιστεύω ότι όταν ονειρεύεσαι με καλή διάθεση πολλά από τα όνειρά σου τα ακούει το Σύμπαν και σ’ τα επιστρέφει. Ακόμη και όσα από τα όνειρά μου δεν έγιναν πραγματικότητα, ίσως κάποια στιγμή μού χτυπήσουν την πόρτα εκεί που δεν το περιμένω.

Είναι ένα συναίσθημα που προσπαθώ να αποφεύγω, χωρίς να τα καταφέρνω πάντα. Δεν μου αρέσει να αφήνω τον εαυτό μου να θυμώνει και να χάνω τον έλεγχο. Ωστόσο με αυτά που καθημερινά βλέπω γύρω μου θυμώνω. Πιο πολύ με την αδικία με την οποία λειτουργεί η Πολιτεία. Στο «Μεγάλο μας τσίρκο» ο Καμπανέλλης με γλαφυρό τρόπο στηλιτεύει όλα τα κακώς κείμενα αυτού του τόπου, από την Αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Θυμώνω που όλα αυτά τα λάθη επαναλαμβάνονται και σήμερα, θυμώνω που δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, κυρίως εμείς, ο λαός. Από εμάς πρέπει να έρθει η λύση του προβλήματος.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στην αρχή δεν ήξερα ακριβώς τον λόγο αυτής της ανάγκης. Μετά κατάλαβα ότι είναι ένα τέλειο μέσο επικοινωνίας. Είναι ο τρόπος μου να επικοινωνώ με τον εαυτό μου και με τους άλλους. Οταν τραγουδώ είμαι ευτυχισμένος, ακούω τους ήχους της ψυχής μου και θέλω να τους μεταφέρω στον κόσμο όσο πιο αγνούς γίνεται. Μου αρέσει και προσπαθώ να παρουσιάζω στο κοινό «γυμνό» τον ήχο μου, να τον νιώσει και αν είναι δυνατόν να ταυτιστεί μαζί μου, να επικοινωνήσουμε.

Είμαι από τα τυχερά παιδιά της επαρχίας, που μπορεί να τους έλειψαν κάποια πράγματα, όπως το να δουν θέατρο ή κινηματογράφο, δεν τους έλειψε όμως το παιχνίδι. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια σαν ένα απέραντο παιχνίδι. Με τους φίλους μου στις αλάνες του χωριού να παίζουμε «εφτάπετρο» μέχρις ότου νύχτωνε και έβγαιναν οι μανάδες μας να μας αναζητήσουν. Προσπαθώ να παίζω και τώρα, στα 30 μου. Παίζω μουσική, με φέρνει κοντά στον κόσμο. Το παιχνίδι, όποιο και αν είναι αυτό, πάντα προϋποθέτει από δύο και πάνω. Το να παίζεις μόνος το βρίσκω βαρετό. Τέλος, με γοητεύουν πολύ οι άνθρωποι που εξακολουθούν να παίζουν και όχι αυτοί που το παίζουν… κάποιοι.

Κατ’ αρχήν να γίνω καλύτερος άνθρωπος για τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι καθημερινά. Ελπίζω να συνεχίσω να κάνω συνεργασίες στον χώρο της μουσικής για τις οποίες να μην ντρέπομαι μετά. Ελπίζω στη γενιά μου, ότι μπορεί να φέρει μια νέα πνοή στην ελληνική μουσική. Υπάρχουν πολύ ταλαντούχα άτομα τα οποία απλά θέλουν ένα βήμα για να δείξουν τη δουλειά τους.

Αυτά είναι δύσκολα πράγματα. Το ρήμα χρησιμοποιείται καθημερινά τόσο πολλές φορές που έχει χάσει το νόημά του. Αγαπώ το να τραγουδώ και τη μουσική. Κοινότοπο να το λέει ένας τραγουδιστής, αλλά ισχύει. Αγαπώ πολύ τη ζωή και τη δραστηριότητα. Δεν μπορώ τα λιμνάζοντα νερά στη ζωή μου. Αγαπώ την οικογένειά μου που με στηρίζει σε ό,τι κάνω και την ευχαριστώ γι’ αυτό. Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορώ να πω ότι αγαπώ τον συνάνθρωπό μου όπως αγαπώ τον εαυτό μου. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

Με πολλά πράγματα. Γυρίζουν στο μυαλό μου διαφορές σκέψεις οι οποίες πολλές φορές με κάνουν να αποπροσανατολίζομαι και να χάνω τον σκοπό μου ως ανθρώπου. Τον τελευταίο καιρό προβληματίζομαι με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Ο κόσμος περνάει δύσκολα, επιχειρήσεις κλείνουν, άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους και εμείς πάλι επιλέγουμε τους ίδιους να μας λύσουν τα προβλήματα… Επίσης, δεν μπορώ να μην προβληματίζομαι πάνω στην τέχνη που υπηρετώ, η οποία αργοσβήνει πιασμένη από τα καράβια των εταιρειών που βουλιάζουν. Γιατί μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια τής κατ’ επίφαση ευτυχίας να ταυτίζουμε την τέχνη με τους δείκτες των κερδών του Χρηματιστηρίου.

Δεν θεωρώ ότι είμαι σε ηλικία ξεκούρασης. Αλλωστε όταν πω ότι «τώρα ξεκουράζομαι», μελαγχολώ. Δεν ξέρω τι να κάνω και γίνομαι φορτικός στους γύρω μου. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πάνε διακοπές, για παράδειγμα: εφέτος πήγα για πρώτη φορά διακοπές και ομολογώ ότι πέρασα ωραία. Ισως το επαναλάβω. Δεν προβλέπεται ξεκούραση για τον χειμώνα, γιατί «Το μεγάλο μας τσίρκο» θα συνεχίσει να παίζεται στο θέατρο Ακροπόλ.

πότε & πού:
«Το μεγάλο μας τσίρκο» παρουσιάζεται στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο