Ακρωτήρι Σαντορίνης

Εντυπωσιακός είναι ο αρχαιολογικός χώρος του Ακρωτηρίου στη Σαντορίνη. Η περαντζάδα στον κεντρικό δρόμο του άριστα διατηρημένου προϊστορικού οικισμού προκαλεί δέος, ειδικά όταν προσπερνάς το «μπακάλικο» του 17ου αιώνα π.Χ., με τα πιθάρια του άθικτα στη θέση τους δίπλα στην αρχαία «βιτρίνα». Εχεις την εντύπωση ότι ο έμπορος βγήκε για λίγο αφήνοντας σημείωμα «Επιστρέφω αμέσως». Ο χώρος είναι φωτεινός και δροσερός και οι ξεναγοί επαρκείς σε αρκετές γλώσσες. Είναι όμως απελπιστικό που ο χώρος, κλειστός μετά την κατάρρευση του στεγάστρου και τον θάνατο του ουαλλού τουρίστα το 2005, άνοιξε χωρίς προετοιμασία. Παραπονούνταν οι επισκέπτες για τα φτωχότατα σχόλια που ήταν αναρτημένα μόνο σε ελάχιστα σημεία της διαδρομής στον οικισμό. Για καλή μας τύχη, πετύχαμε φύλακα στην έξοδο τον μπάρμπα Μιχάλη Αλεφραγκή. Ηταν εντεκάχρονο βοσκόπουλο όταν ο αρχαιολόγος Σπύρος Μαρινάτος πρωτάρχισε τις ανασκαφές στην περιοχή. Οταν μεγάλωσε, δούλεψε εκεί εργάτης και φύλακας. Εχει μια ιστορία να αφηγηθεί για κάθε λιθαράκι, κάθε ψυχή. Μας ενθουσίασε μία που μοιάζει με θηραϊκή παραλλαγή του λαϊκού θρύλου για τη «θυσία της γυναίκας του πρωτομάστορα». Τρεις άνδρες, λέει, βρήκαν τον θάνατο μέσα στον προϊστορικό οικισμό, και οι τρεις στην Τριγωνική Πλατεία: πρώτος ο ανασκαφέας Μαρινάτος, ύστερα ένας ντόπιος εργάτης, τελευταίος ο τουρίστας. Τον ακούς και ανατριχιάζεις. Τυπική Ελλάδα: όπου μας απογοητεύει η Πολιτεία, μας αποζημιώνει -τύχη αγαθή – ο άνθρωπος.