Οι ταινίες της εβδομάδας: Eυτυχώς υπάρχει η… Μέριλιν!

{{{ moto }}}
Μετά το «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές» αλλά και το «Ολα για την Εύα» όπου κάνει ένα πέρασμα, ο «Νιαγάρας» είναι η τρίτη επανέκδοση με τη Μέριλιν Μονρόε που βλέπουμε εφέτος, κάτι φυσικό αφού το 2012 σηματοδοτεί μισό αιώνα από τον θάνατό της θρυλικής μορφής του κινηματογράφου που ήταν αλλά και παραμένει σύμβολο θηλυκότητας και σεξαπίλ.

Υποτιμημένη στην εποχή της και σχετικά ξεχασμένη σήμερα, η ταινία «Νιαγάρας» («Niagara», ΗΠΑ) του Χένρι Χάθαγουεϊ, είναι ένα από τα πιο έντονα σε… χρώματα φιλμ νουάρ που έχουν γυριστεί ποτέ (είναι παράξενο που παρά την τόσο λαμπερή φωτογραφία του το τρέιλερ στην εποχή της ταινίας γυρίστηκε ασπρόμαυρο) και καλώς ή κακώς, μπροστά στις νέες ταινίες της εβδομάδας μοιάζει με ταινία όχι απλώς από άλλη εποχή αλλά από άλλον… πλανήτη.

Γυρισμένο το 1953, το φιλμ υπήρξε επίσης η πρώτη σοβαρή προσπάθεια της Μέριλιν Μονρόε να ξεφύγει από το «παραμυθένιο σύμπαν» με το οποίο είχε ως τότε συνδέσει το όνομά της. Το έκανε πλάθοντας μια γνήσια femme fatale, μια μοιραία, άπιστη γυναίκα, αποφασισμένη να σκοτώσει τον σύζυγό της (Τζόζεφ Κότεν). Ολα αυτά κατά τη διάρκεια των διακοπών του ζεύγους στους καταρράκτες του Νιαγάρα οι οποίοι παίζουν καταλυτικό ρόλο τόσο στο σενάριο που κρύβει μια εντελώς απρόβλεπτη ανατροπή, όσο και στη γενικότερη αισθητική της ταινίας. Η πλοκή θα κάνει μια απότομη στροφή 180 μοιρών όταν στο προσκήνιο εμφανίζεται ο εραστής της Μονρόε, ενώ η μεγαλύτερη ίσως παραδοξότητα της ταινίας αφορά τον χρόνο παρουσίας της ηθοποιού στην οθόνη.

Ο «Νιαγάρας» δεν ήταν το πρώτο φιλμ νουάρ της Μονρόε. Είχε προηγηθεί η «Ζούγκλα της ασφάλτου» (1950) του Τζον Χιούστον όπου η ηθοποιός είχε κάνει ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικότατο πέρασμα και τα «Φλογισμένα χείλη» με τον Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ, ένα b movie της σειράς όπου όμως ήταν πρωταγωνίστρια.

Κάτι εξίσου ενδιαφέρον με τον «Νιαγάρα» είναι ότι πρόκειται για την τελευταία ταινία που η Μονρόε γύρισε πριν αρχίσει να παίζει στις ταινίες για τις οποίες όλοι θα τη θυμόμαστε πάντα, ταινίες όπως το «Επτά χρόνια φαγούρα», το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» και η «Στάση λεωφορείου».

Η αιώνια διαμάχη ανάμεσα στα δύο φύλα επανέρχεται στο προσκήνιο μέσα από την εύπεπτη, καλοφτιαγμένη κομεντί του Φάουστο Πρίζι «Ανδρες εναντίον γυναικών» («Maschi contro femmini», Ιταλία, 2010), που βγαίνει με αρκετή καθυστέρηση στις αίθουσες καθώς πρόκειται για προπέρσινη παραγωγή.

Μέσα από διάφορες ιστορίες που λαμβάνουν χώρα στη σύγχρονη Ιταλία, ο σκηνοθέτης αποσκοπεί στη δημιουργία ενός «παραδεισένιου σύμπαντος» με κάποιες νότες μελαγχολίας. Ενα ζευγάρι περιμένει παιδί αλλά ο μπαμπάς βρίσκει την ώρα να «την πέσει» σε μια από τις αθλήτριες που προπονεί στο βόλεϊ. Ενας playboy που αντιπαθεί την οικολόγο γειτόνισσά του βρίσκει τελικά σε αυτήν το πραγματικό ενδιαφέρον. Μια γυναίκα σε κρίση ηλικίας ψάχνεται από εδώ κι από εκεί ενώ ο γιος της που συγκατοικεί με μια λεσβία ερωτεύεται το ίδιο πρόσωπο με τη συγκάτοικό του.

Απιστίες, ερωτικές απογοητεύσεις, ζήλιες, κολλήματα, εκδίκηση, κρυφοί ή ανομολόγητοι έρωτες, φτιάχνουν έναν ιδανικό κόσμο που παρακολουθείται όμορφα, παρ’ ότι τα περισσότερα απ’ όσα βλέπουμε ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και του παραμυθιού. Ας σημειωθεί ότι ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Νικόλας Βαπορίδης, ελληνικής καταγωγής ηθοποιός που κάνει καριέρα στην Ιταλία.

Από την εξαφάνιση ενός σκύλου του οποίου η παρουσία έχει τονώσει τη ζωή ενός βαριεστημένου ζευγαριού μεσήλικων (Κέβιν Κλάιν – Νταϊάν Κίτον) αρχίζει η ιστορία της ταινίας «Ατίθαση συντροφιά» («Darling companion», ΗΠΑ, 2012), που σκηνοθέτησε ο βετεράνος πια Λόρενς Κάσνταν. Η ανεύρεση του σκύλου θα γίνει στόχος ζωής της κυρίας του ζευγαριού, η οποία δεν δείχνει να χωνεύει και τόσο τον ούτως ή άλλως αντιπαθητικό σύζυγό της, έναν γιατρό που δεν λέει να αφήσει ήσυχο το κινητό του.

Από την ιστορία θα περάσουν αρκετοί ακόμη ήρωες που παρ’ ότι έχουν τη μορφή καλών ηθοποιών όπως ο Ρίτσαρντ Τζένκινς, η Νταϊάν Γουίστ και ο Σαμ Σέπαρντ δεν θα μπορέσουν ποτέ να ανεβάσουν τους ρυθμούς αυτού του απελπιστικά βαρετού έργου, μπροστά στο οποίο η «Λάσι» του 1943 με τη Λιζ Τέιλορ παιδάκι, δείχνει πιο μοντέρνα ταινία. Παρά τα ενάρετα μηνύματα που επιδιώκει να βγάλει η «Ατίθαση συντροφιά», είναι τελικά μια αδύναμη, άνευρη και πριν της ώρας της γερασμένη ταινία. Σχεδόν απίστευτο το ότι ο ίδιος σκηνοθέτης έχει γυρίσει τη «Μεγάλη ανατριχίλα», το «Σιλβεράντο» και βέβαια την «Εξαψη». Τι να κάνουμε όμως. Τα χρόνια περνάνε…

Για το «Special Forces» («Special Forces», Γαλλία, 2011) τα σχόλια περιττεύουν. Η ταινία του Στεφάν Ριμπογιάντ δεν είναι κάτι παραπάνω από μια επίδειξη των γαλλικών Ειδικών Δυνάμεων, με στρατιώτες-σούπερμαν, σπουδαία παλικάρια παρά το γεγονός ότι θα έχουν τελικά τις απώλειές τους. Εν ολίγοις παρακολουθούμε τον γαλλικό στρατό να εξολοθρεύει ό,τι κινείται ή σέρνεται στο Αφγανιστάν προκειμένου να σώσουν μια γαλλίδα δημοσιογράφο που έχει πέσει στα χέρια των Ταλιμπάν.

Κάποια στιγμή η ταινία νιώθεις ότι προσπαθεί να αποκτήσει τον αέρα των «Επτά Σαμουράι» του Ακίρα Κουροσάβα, αφού οι εναπομείναντες γάλλοι φαντάροι αποφασίζουν να προστατεύσουν ένα χωριό «καλών» Αφγανών που κινδυνεύει από τους Ταλιμπάν. Στην τελική όμως, αυτή η ταινία δεν ξεφεύγει από το επίπεδο της καλοφτιαγμένης προβοκάτσιας που ενδεχομένως να έχει γυριστεί με χρήματα του γαλλικού στρατού. Είναι σαν να βλέπεις το «Ράμπο 2: η αποστολή» στα γαλλικά και χωρίς τον Σιλβέστερ Σταλόνε (παίζουν οι Ντζιμόν Χουνσού, Μπενουά Μαζιμέλ και η Νταϊάν Κρούγκερ στον ρόλο της δημοσιογράφου).

Στο «Χάρηκα που σε γνώρισα» («Seeking a Friend for the End of the World», ΗΠΑ, 2012) της Λορίν Σκαφάρια μαθαίνουμε ότι η Γη πρόκειται να καταστραφεί από τη σύγκρουσή της με έναν αστεροειδή. Ελα μου όμως που από αυτή την τραγική είδηση θα γεννηθεί ένα πολύ… τρυφερό φλερτ, μέσα από ένα μελιστάλαχτο ταξιδάκι με συνοδοιπόρους την Κίρα Νάιτλι και τον Στιβ Καρέλ. Εκείνος θα αναζητήσει τον χαμένο χρόνο μιας ολόκληρης ζωής στις εβδομάδες που του απομένουν και εκείνη, μια γειτόνισσά του στην ίδια πολυκατοικία, πολύ απλά φοβάται να πεθάνει μόνη.

Μια νηπιακή εκδοχή της «Μελαγχολίας» του Λαρς φον Τρίερ μόνο στο Χόλιγουντ θα μπορούσε να ευδοκιμήσει, και αυτό ακριβώς συμβαίνει στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σκαφάρια στο οποίο οι δύο πρωταγωνιστές, ο Καρέλ και η Νάιτλι, ταιριάζουν μεταξύ τους όσο ένας φοίνικας στην Αλάσκα.