Οι ταινίες της εβδομάδας – Δονητής χωρίς μπαταρίες

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _ :χωρίς άποψη

Η γυναικεία υστερία και η αντιμετώπισή της είναι σίγουρα ένα πικάντικο τερέν για κινηματογραφική ανάπτυξη στη βρετανική κομεντί «Η μηχανή της χαράς» («Hysteria», Αγγλία, 2011), της οποίας ο τίτλος αναφέρεται στην εφεύρεση μιας πολύτιμης μηχανής (για το ασθενές φύλο, υποθέτω) που με τα χρόνια έγινε γνωστή ως «δονητής».

Η ιδέα γεννήθηκε στη συντηρητική Αγγλία του 1880 και ανήκει σε έναν ανοιχτόμυαλο γιατρό ονόματι Τζόζεφ Μόρτιμερ Γκράνβιλ (Χιου Ντάνσι), ο οποίος έχοντας μόλις χάσει τη θέση του στην κλινική όπου εργαζόταν (τόλμησε να ισχυριστεί ότι ήταν μολυσμένη) προσλήφθηκε στο ιδιωτικό ιατρείο του άκρως επιτυχημένου επιστήμονα στον τομέα της γυναικολογίας, του δρος Ρόμπερτ Ντάλριμπλ (Τζόναθαν Πράις). Ο Ντάλριμπλ είχε εντρυφήσει στην «υστερία», την πιο διαδεδομένη γυναικεία νόσο εκείνης της εποχής την οποία καταπολεμούσε με το πυελικό μασάζ στα απόκρυφα σημεία των πελατισσών του.

Από το τρίψε – τρίψε όμως κάποια στιγμή, όπως άλλωστε ήταν φυσικό, τα χέρια των γιατρών άρχισαν να πονούν, επομένως ο δονητής που φαντάστηκε ο Γκράνβιλ υπήρξε εξυπηρετικό εργαλείο για όλους ως τη στιγμή που ο γιατρός δεν χρειαζόταν πλέον!

Η σκηνοθέτις Τάνια Γουέξλερ διανθίζει την ταινία της με διάφορες χαριτωμένες καταστάσεις που προκύπτουν από τις φεμινιστικές τάσεις της εκνευριστικής κόρης του Ντάλριμπλ που υποδύεται η Αμερικανίδα Μάγκι Τζίλενχααλ κάνοντας προπόνηση στη βρετανική προφορά της. Ωστόσο η ταινία δεν μπορεί ποτέ να ξεφύγει από αυτό ακριβώς το όριο του απλώς χαριτωμένου. Είναι ένας δονητής χωρίς μπαταρίες. Αν και ευχάριστη στην παρακολούθησή της, δεν έχει ούτε το εκτόπισμα αλλά ούτε και την τρέλα που θα τη μετέτρεπε σε μια πραγματικά σέξι κινηματογραφική εμπειρία όπως της άρμοζε.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ – ΑΜΙΚΟ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΒΟΞ – ΣΙΝΕ ΨΥΧΙΚΟ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ – Π. ΦΑΛΗΡΟ – ΧΛΟΗ

Δείτε θέμα για την ιστορία του δονητή στη διεύθυνση https://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=468216

Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε. Κάτι τρέχει με τους Καναδούς, δεν υπάρχει περίπτωση με τις ταινίες που γυρίζουν, όπως για παράδειγμα το «Daddy cool» (όπως μεταφράστηκε εν Ελλάδι το «Starbuck», 2011). Δεύτερη ταινία του καναδού σκηνοθέτη Κεν Σκοτ, προσπαθεί να κάνει πλάκα με την περίπτωση ενός καλόψυχου ρεμαλιού (Πατρίκ Χιουάρντ), του οποίου η ζωή αλλάζει ριζικά λίγο μετά τα 40, όταν αντιλαμβάνεται ότι ως δωρητής σπέρματος επί σειρά ετών με την κωμική ονομασία Starbuck είναι πατέρας… 533 παιδιών, από τα οποία τα 142 έχουν μεγαλώσει και θέλουν πια να συναντήσουν τον βιολογικό τους πατέρα.

Αυτό θα σημάνει έναν ατελείωτο πονοκέφαλο για τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, ο οποίος αγκομαχά να ακολουθήσει τα βήματα του «Μεγάλου Λεμπόφσκι» των αδελφών Κόεν, χωρίς φυσικά να τα καταφέρνει. Ταλαντεύεται ανάμεσα στο χαριτωμένο και στο γκροτέσκο, με κάποιες δραματικές πινελιές, που έχεις την αίσθηση ότι μπήκαν με το ζόρι στην ταινία (ένα παιδί του είναι παραπληγικό). Οι δε σκηνές όπου βλέπουμε τον από σπόντα πατέρα ανάμεσα σε όλα τα τέκνα του έχεις την αίσθηση ότι ανήκουν σε ταινία με ζόμπι.

Βαθμολογία: 1

Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΑ – ΘΗΣΕΙΟ – ΦΙΛΟΘΕΗ – ΑΚΤΗ – ΑΙΓΛΗ ΣΑΡΩΝΙΔΑ

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ

Μπορεί η διαδικασία του κουρέματος να μετουσιωθεί σε μια άκρως φετιχιστική τελετή με άρωμα ερωτισμού από την κορυφή ως τα νύχια; Αν μπορεί λέει! Αυτό υποστήριξε με φίνο τρόπο ο Πατρίς Λεκόντ στον «Εραστή της κομμώτριας» («Le mari de la coiffeuse», 1990), ένα διαμάντι του γαλλικού σινεμά της δεκαετίας του’ 90, την καλύτερη για μένα ταινία του αλλά και μια εξαιρετική ιδέα για επαναπροβολή στις αίθουσες, καθ’ ότι δεν έχει «φθαρεί» από την τηλεόραση όπου ούτως ή άλλως σπανίως μεταδίδεται.

Παρακολουθούμε την ιστορία ενός πενηντάρη Γάλλου (Ζαν Ροσφόρ), κατοίκου σε κάποια κωμόπολη της γαλλικής Βρετάνης. Μαθαίνουμε ότι αυτός ο ευγενικός, γλυκός κύριος, που δεν χαμογελά συχνά αλλά εκπέμπει ανθρωπιά και καλοσύνη, είναι απίστευτα «κολλημένος» με την ερωτική ανάμνηση της κομμώτριας των παιδικών χρόνων του. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν θα ανακαλύψει τη μορφή του απόλυτου έρωτα στο πρόσωπο μιας αρκετά νεότερής του… κομμώτριας (Ανα Γκαλιένα), η οποία μάλιστα θα δεχθεί να τον παντρευτεί!

Κωμικό αλλά και τραγικό, τρυφερό αλλά και σκληρό, με υπέροχη μουσική και ελκυστική φωτογραφία, αυτό το φιλμ μου έχει προσφέρει μία από τις πιο όμορφες ερωτικές περιπλανήσεις στον κόσμο της μεγάλης οθόνης.

Βαθμολογία: 5

Αίθουσες: ΔΕΞΑΜΕΝΗ – ΕΛΛΗΝΙΣ

Τι μπορεί να σημαίνει αληθινός έρωτας; Φανταστείτε δύο πρώην συντρόφους, λόγου χάρη τον Κάρι Γκραντ και την Αϊρίν Νταν, που, ενώ δεν θέλουν πια ούτε να βλέπουν ο ένας τον άλλον, την ίδια ώρα κάνουν ο, τι περνά από το χέρι τους προκειμένου να μη δουν το πρώην ταίρι τους να παντρεύεται.

Ολα αυτά στο «Διαζύγιο με προθεσμία» («The awful truth»), μια αξέχαστη ρομαντική κομεντί του Λίο Μακ Κάρεϊ, μια screwball κωμωδία απρόβλεπτων καταστάσεων και άναρχης ροής που, παρά τα κάποια χρονάκια της («γεννήθηκε» το 1937), εξακολουθεί να συναρπάζει. Ο Μακ Κάρεϊ κέρδισε γι’ αυτή την ταινία το πρώτο του από τα δύο Οσκαρ σκηνοθεσίας.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ΖΕΦΥΡΟΣ