Οι ταινίες της εβδομάδας: Αραχνάνθρωπος με εφηβικές ανησυχίες

Σπανίως (αν όχι ποτέ) ο ρεαλισμός είναι το στοιχείο που ξεχωρίζεις στις ταινίες με υπερ-ήρωες. Ωστόσο, ο τελευταίος Spider-Μan που σκηνοθέτησε ο Μαρκ Γουέμπ με τον Αντριου Γκάρφιλντ (ο συνεργάτης του Τζέσι Αϊζενμπεργκ στο «Social network») στον ρόλο που έκανε τον Τόμπι Μαγκουάιρ σταρ στις τρεις ταινίες του Σαμ Ράιμι, ποντάρει αρκετά σ’ αυτό το στοιχείο.

Στο μεγαλύτερο (και καλύτερο) μέρος του, ο «Amazing Spider-Man» (ΗΠΑ, 2012) είναι η ιστορία ενός μοναχικού νέου, που τον πειράζουν στο σχολείο, που προσπαθεί να κατακτήσει το κορίτσι με το οποίο νιώθει ερωτευμένος (Εμα Στόουν) και που διεκδικεί τη γνώση για την επίλυση του μυστηρίου του θανάτου των γονιών του.

Νιώθεις ότι τελικά το τσίμπημα της αράχνης που προσθέτει στον Πίτερ Πάρκερ υπερφυσικές ικανότητες, είναι απλώς ένα παρακλάδι σε μια πολύ «μεγαλύτερη» ιστορία, ένα εργαλείο που βοηθά τον νεαρό να κάνει μεγαλύτερα βήματα στη ζωή και να αποκτήσει αυτό που πραγματικά θέλει.

Προτού ο τρισδιάστατος Spider Man δείξει τα «δόντια» του στον τομέα των οπτικοακουστικών εφέ, προτού ο Πάρκερ αρχίσει να πετά πάνω από το Μανχάταν αντιμέτωπος με τον παρανοϊκό επιστήμονα που μετατρέπεται σε τεράστια, μεταλλαγμένη σαύρα (ο βρετανός ηθοποιός Ρις Ιφανς), το φιλμ με είχε κερδίσει ως ένα απλό teenager movie για σκεπτόμενους θεατές. Και αυτό οφείλεται στην ματιά του Μ. Γουέμπ, ενός σκηνοθέτη ο οποίος κατά κάποιο τρόπο «υιοθέτησε» στον δικό του Ανθρωπο Αράχνη το ύφος της αμέσως προηγούμενης ταινίας του, της ανεξάρτητης αισθηματικής κομεντί «500 μέρες με την Σάμερ».

Θυμίζω τέλος ότι το δημιούργημα των Σταν Λι και Στίβεν Ντίτκο, ο Spider-Man, εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως σχέδιο της Marvel Comics το 1962 και συγκεκριμένα στο τεύχος 15, το τελευταίο της αποτυχημένης σειράς «Amazing Fantasy». Η επιτυχία του φιλάσθενου, ο οποίος ύστερα από το τσίμπημα μιας σπάνιας αράχνης αποκτά υπερφυσικές δυνάμεις με τις οποίες υπερασπίζεται το Καλό, ήταν τόσο μεγάλη και άμεση που τον Μάρτιο του 1963 ξεκίνησε το «Amazing Spider-Man», μια νέα σειρά κόμιξ που φιλοξενούσε αποκλειστικώς τις περιπέτειές του.

Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πώς θα εξελιχθεί ένα μυθιστόρημα του Τζο Νέσμπο, λόγος για τον οποίο ο νορβηγός συγγραφέας είναι τόσο δημοφιλής σε όλον τον κόσμο. Ετσι λοιπόν, οι «Κυνηγοί κεφαλών» («Headhunters», Νορβηγία, 2011), το μυθιστόρημα που ο Νέσμπο έγραψε εκτός σειράς Χάρι Χόλε (ο cult αστυνομικός που πρωταγωνιστεί στα περισσότερα μυθιστορήματα), έδωσε την ευκαιρία στον συμπατριώτη του, Μόρτεν Τίλντουμ, να γυρίσει το κινηματογραφικό φωτοαντίγραφό του, σε ένα θρίλερ γεμάτο εντάσεις, ανατροπές, διασκεδαστικές υπερβολές αλλά και αρκετή διαστροφή.

Ο νορβηγός ηθοποιός Ακσελ Χένι υποδύεται τον Ρότζερ Μπράουν, έναν αντιπαθέστατο αλλά ευφυή υπάλληλο εταιρείας ο οποίος αναζητεί ταλέντα για θέσεις-κλειδιά σε μεγάλες εταιρείες. Δουλειά του είναι να «σκανάρει» κόσμο – να προτείνει ή να απορρίπτει. Παντρεμένος με μια γυναίκα που λατρεύει αλλά καταχρεωμένος εξαιτίας των ακριβών γούστων του, ο Ρότζερ είναι επίσης κλέφτης πινάκων τεράστιας αξίας, γεγονός που θα τον οδηγήσει σε έναν απίστευτο κυκεώνα όταν αποφασίζει να κλέψει τον πίνακα του Ρούμπενς που ανήκει σε έναν από τους ανθρώπους που εξετάζει.

Οταν όμως έχεις να κάνεις με ιστορία του Νέσμπο τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται, ενώ ένα από τα χαρίσματα της ταινίας (όπως άλλωστε και του βιβλίου) είναι τα ζωντανά χρώματα με τα οποία πλάθονται οι ήρωες. Η μεταμόρφωση του Ρότζερ από πεντακάθαρο γιάπι σε κλοσάρ βουτηγμένο σε γάλα, νερό, αίμα και περιττώματα (!) είναι τόσο διεστραμμένα πειστική, που έχεις την εντύπωση ότι ο ήρωας είναι βγαλμένος από βιβλίο του Φραντς Κάφκα!

Καταλήγω: ένα καλοκουρδισμένο θρίλερ που μπορεί να σε ξαφνιάσει ακόμα και αν έχεις διαβάσει το μυθιστόρημα και που θα μπορούσε να κάνει ακόμα και τον Αλφρεντ Χίτσκοκ να στριφογυρίσει στο κάθισμά του!

Το «Γράψε λάθος» («Footnote», Ισραήλ, 2011) είναι μια ταινία που έχει προ καιρού συγκεντρώσει δάφνες. Απορίας άξιον λοιπόν η τόσο καθυστερημένη εμφάνισή της στις αίθουσες. Ο Τζόζεφ Σένταρ, ο σκηνοθέτης της, απέσπασε το βραβείο σεναρίου στο περσινό φεστιβάλ Καννών, ενώ εφέτος το φιλμ απέσπασε μια ακόμη διάκριση, την υποψηφιότητα στα ξενόγλωσσα Οσκαρ.

Η ιστορία της ταινίας επανέρχεται με έξυπνο τρόπο σε μια ιστορία τόσο παλιά όσο η ανθρωπότητα: τη σύγκρουση ενός πατέρα (Σλόμο Μπαρ – Αλμπα) με τον γιο του (Λιόρ Ασκενάζι). Μόνο που αυτή τη φορά – και αυτό είναι που δίνει στην ταινία ενδιαφέρον – η διαμάχη έχει δραματουργικό φόντο τους κύκλους του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ. Σκέψεις, αναλύσεις και διατριβές για τα ταλμουδικά κείμενα στην «αρένα» για την διεκδίκηση του Βραβείου Ισραήλ, του σημαντικότερου εθνικού βραβείου του ισραηλινού κράτους.

Ο Σένταρ φτιάχνει δυο χαρακτήρες που ελκύουν την προσοχή μας. Από την μια ο πεισματάρης, άκαμπτος αλλά ευθύς, έντιμος πατέρας, από την άλλη ο προοδευτικός γιος που ωστόσο μπορεί να λειτουργήσει με δόλιους τρόπους για να πετύχει τον σκοπό του. Φανατικός ανταγωνισμός, περηφάνια αλλά και ζήλια, μικρότητες, ματαιοδοξία. Αξίζει να την ανακαλύψετε.

>>Το «Νοτόριους» του Αλφρεντ Χίτσκοκ, πανέμορφο, ασπρόμαυρο φιλμ έρωτα και κατασκοπίας με πρωταγωνιστές την Ινγκριντ Μπέργκμαν, τον Κάρι Γκραντ και τον άψογο Κλοντ Ρέις στον ρόλο του ναζιστή (και απίστευτου «μαμάκια») που το ζευγάρι των κατασκόπων προσπαθεί να ξεσκεπάσει (υπήρξε υποψήφιος για το Οσκαρ β’ ρόλου). Κινηματογραφικό διαμάντι, αξίζει να το έχετε υπόψη σας και μέσα από μια εμπειρία της μεγάλης οθόνης γιατί τα τελευταία χρόνια το βλέπουμε κυρίως στην τηλεόραση.

>>Στο μιούζικαλ «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθιές» («Gentlemen prefer blondes», ΗΠΑ, 1953) δυο πανέμορφες άμερικανίδες, η μια ξανθιά ,η άλλη μελαχρινή φεύγουν για το Παρίσι αποφασισμένες να βρουν τον άντρα της ζωής τους.

Τα γούστα τους είναι διαφορετικά. Η πρώτη κοιτά τον όγκο του πορτοφολιού, η δεύτερη έχει προτίμηση στους σφιχτοδεμένους μύες. Και ο Χάουαρντ Χοκς, ο σκηνοθέτης τους, με βάση το μιούζικαλ των Ανίτα Λούις – Τζόζεφ Φιλντς, φτιάχνει μια κεφάτη, γλαφυρότατη κωμωδία όπου τα μουσικοχορευτικά νούμερα βρίσκουν τις καταλληλότερες ερμηνεύτριες στα πρόσωπα των Μέριλιν Μονρόε (η ξανθιά) και Τζέιν Ράσελ (η μελαχρινή). Κάπως ξεπερασμένο σήμερα αλλά για την εποχή ότι πρέπει.