Νίκος Ορφανός: Δεν αντέχω το «έλα μωρέ…» για ό,τι γίνεται γύρω μας

…πολύ στο κέντρο της Αθήνας και βλέπω συχνά τους μαγαζάτορες να παίζουν τάβλι. Το τάβλι είναι η αφορμή για να συναντηθούν δύο άνθρωποι σε έναν χώρο. Και αυτή είναι η συνταγή για να αρχίσεις το θεατρικό.

…τον μαρασμό της πόλης και της κοινωνικής ζωής της. Με στενοχωρεί πολύ που η Αθήνα αφέθηκε στην τύχη της ενώ έχει δυναμική. Παρ’ όλα αυτά, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων θέλει να έρθει εδώ και να βρει την τύχη του. Είναι η μόνη μητρόπολη που έχουμε στην Ελλάδα. Κι είναι κρίμα. Αλλά έχει αναπτυχθεί στρεβλά η χώρα μας, μόνο στον κάθετο άξονα Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Η Αθήνα έχει πάει πίσω και από την κακή διακυβέρνηση που είχε. Μοιάζει με καμένη πόλη που σε ορισμένα σημεία της δημιουργούνται νέες ζωντανές εστίες. Αντιστέκεται υπογείως η Αθήνα. Είναι άλλωστε η πόλη-σύμβολο της χώρας μας και είναι ωραίο που τον τελευταίο καιρό ζωντανεύουν παλιοί κενοί παρατημένοι χώροι.

…πάντα να μη χάνω την επαφή με τη δουλειά, είτε έχω είτε δεν έχω αντικείμενο εργασίας. Γι’ αυτό και όταν δεν έχω δουλειά κάνω δικά μου πράγματα. Παίζω σε θέατρα, κάνω περιοδείες, φτιάχνω θεατρικές ομάδες, ψάχνω τον κώδικα της επιθεώρησης που με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Λυπάμαι τόσο πολύ που το είδος αυτό δεν έχει περάσει στις νέες γενιές. Κάνω σεμινάρια, διδάσκω σε σχολές, παίζω στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, κάνω διαφημίσεις. Προσπαθώ πάντα να το κάνω με τον τρόπο μου και να βάζω κάτι από μένα, κάτι που να είναι τίμιο, τουλάχιστον ως προς την πρόθεση. Επιβιώνω στον χώρο μου γιατί από εκεί εξαρτάται το μεροκάματο.

…τις πολλές παραστάσεις και το πολύ θέατρο όταν ήμουν στο Θέατρο Τέχνης. Ενιωσα ότι κουράστηκα. Και πήγα να κάνω τηλεόραση, κυρίως γιατί με ενδιαφέρουν οι συνεργάτες. Το Τέχνης μάς είχε φορτώσει με καλλιτεχνικές ενοχές. Τίποτε άλλο δεν υπάρχει, μας έλεγαν, παρά μόνο το θέατρο. Μπήκα στη σχολή το 1988, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Κουν, και ακόμη ήταν έντονος ο απόηχος όλων αυτών των απόψεων. Αναρωτήθηκα αν έπρεπε να υπερασπισθώ τις ενοχές μου ή να διαφυλάξω την προσωπική μου ανεξαρτησία. Διάλεξα το δεύτερο θέλοντας να το κάνω με τον δικό μου τρόπο. Οταν ξαναγύρισα στο Τέχνης, με κακολόγησαν, αλλά νομίζω ότι τελικά τα κατάφερα όπου κι αν δούλεψα να το κάνω με τον δικό μου τρόπο. Είμαι καλλιτεχνικός προλετάριος.

…από την αρχή ότι με αυτή τη διαφήμιση «κάτι» γίνεται. Εμείς οι ηθοποιοί τη φοβόμαστε τη διαφήμιση, γιατί δεν έχουμε καθόλου τον έλεγχό της, γιατί μονίμως έχουμε την αίσθηση ότι μας δίνουν λιγότερα λεφτά από όσα βγάζουν και φυσικά γιατί οι διαφημίσεις μάς ξυπνούν τις καλλιτεχνικές μας ενοχές… Οπότε πρέπει να ισορροπήσεις. Με την επιτυχία των θεατρικών ηθοποιών που μπήκαν στη διαφήμιση τον τελευταίο καιρό όμως άλλαξε το τοπίο. Παλιότερα ήταν όλα απολύτως σχεδιασμένα. Ενιωθες ότι κάνεις διεκπεραίωση. Τώρα οι διαφημιστικές μάς δίνουν περισσότερη ελευθερία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μου ζήτησαν να φτιάξω την προφορά του Κίτσου, καθώς και το χορευτικό στο τέλος. Στη δουλειά μας παίζει ρόλο η διαφήμιση, είτε για να υπενθυμίζεις την παρουσία σου είτε γιατί ως πιο αναγνωρίσιμος έχεις μετά μεγαλύτερη ζήτηση. Παλιότερα λέγαμε ότι, αν κάνεις μια εμπορική δουλειά ή μια διαφήμιση, δεν θα σε ζητήσουν οι ποιοτικοί σκηνοθέτες. Αυτό όμως άλλαξε. Ηθοποιοί όπως ο Μαυρομματάκης, ο Σπυριδάκης, ο Γεωργάκης, ο Δεντάκης έχουν δουλειά πίσω τους. Τίποτα δεν προκύπτει τυχαία.

…το Διαδίκτυο. Ξέρω όμως ότι είναι ένα καινούργιο μέσο και ότι αυτή η ασυδοσία δεν μπορεί πολύ εύκολα να ελεγχθεί. Ιντερνετικοί καφενέδες είναι για μένα όλα αυτά τα social media. Προσπαθώ να μη συμμετέχω πολύ σ’ αυτό το παιχνίδι. Ζούμε όμως σε μια ασύδοτη χώρα, όπου τα πάντα είναι ασύδοτα, πολλώ δε μάλλον το Internet. Προσπαθώ να είμαι αποστασιοποιημένος από όλα αυτά, όσο μπορώ. Δεν αντέχω την άποψη του «έλα μωρέ…» για ό,τι γίνεται γύρω μας.

…τη μουσική. Από δώδεκα ετών που μου έφερε ο πατέρας μου το πρώτο μου κασετόφωνο δεν έχω πάψει να αγοράζω δίσκους, να ενημερώνομαι, να συλλέγω. Εχω μια τεράστια δισκοθήκη – σχεδόν τα πάντα. Δεν κατεβάζω τραγούδια γιατί έτσι δεν προλαβαίνω να τα βιώσω. Θέλω να βλέπω την εικόνα, το εξώφυλλο, τον τίτλο. Αλλιώς η μουσική μου μοιάζει συνοδευτική των δραστηριοτήτων μου και όχι αυτόνομη ασχολία. Ακούω την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη από το 1982 και τον έχω γνωρίσει προσωπικά. Είμαι πυροβολημένος ροκάς.

…τη μνήμη μου ταξινομώντας στο μυαλό μου ταινίες ελληνικού και ξένου κινηματογράφου. Ασχολούμαι πολύ με το σινεμά. Πηγαίνω στις αίθουσες ή βλέπω DVD.

…εφημερίδες, βιβλία, περιοδικά. Εχω αρχεία, σακούλες γεμάτες με πολύ υλικό… Παρακολουθώ την εξέλιξη μέσα στα χρόνια δημοσιογράφων, εφημερίδων, κριτικών, γραφιάδων, κρατώντας σημειώσεις σε μικρά ετήσια ημερολόγια.

…τάβλι στον στρατό αλλά και πάλι δεν το έχω για συνήθεια. Το ξανάμαθα τώρα, για την παράσταση.

πότε & πού:
«Το τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη. Σκηνοθεσία: Νίκος Ορφανός – Κωνσταντίνος Κάππας. Φωτισμοί: Γιώργος Ανεστόπουλος. Μουσική επιμέλεια: Νίκος Ορφανός. Σκηνογραφία: Πηνελόπη Μπάμπου. Παίζουν: Νίκος Ορφανός και Κωνσταντίνος Κάππας. Παραστάσεις στην αυλή της οδού Αριστοφάνους 34 Β στου Ψυρρή. Από Τρίτη ως και Σάββατο, στις 21.15, ως τις 4 Αυγούστου (τηλέφωνο 6978 979380).