Οι ταινίες της εβδομάδας: Καρτούν στην προϊστορία, σολομοί στην Υεμένη

Τρισδιάστατα αυτή τη φορά, τα τρία προϊστορικά ζώα (Μάνι το μαμούθ με τη φωνή του Ρέι Ρομάνο, Ντιέγκο ο τίγρης με τη φωνή του Ντένις Λίρι, Σιντ ο πλατύποδας με τη φωνή του Τζον Λεγκουιζάμο) θα βρεθούν εκτεθειμένα στη θάλασσα όταν ο Σκρατ το τρωκτικό, ίσως το πιο ζημιάρικο πλάσμα στην ιστορία των καρτούν (και ένας μεγάλος σταρ των κινουμένων σχεδίων από μόνος του) προκαλεί απίστευτο μπάχαλο. Τεμαχίζει στην κυριολεξία την… υφήλιο με το καταραμένο βελανίδι του.

Ενα νέο ταξίδι λοιπόν, αλλά ο στόχος και πάλι ο ίδιος: τα τρία ζώα αγωνίζονται να βρεθούν ξανά στην αγκαλιά των δικών τους, οπότε η έννοια της οικογένειας σε ακόμη μία παιδική ταινία αποκτά ιερότητα. Το ίδιο το ταξίδι όμως, γεμάτο εκπλήξεις, απρόοπτα και πολλά φρέσκα πρόσωπα, κυριολεκτικά συναρπάζει: στα φρέσκα πρόσωπα προστίθεται η γιαγιά του Σιντ, φαφούτα, στριμμένη αλλά πανέξυπνη και αεικίνητη, με κολλητή μια φάλαινα, την Precious. Στο αντίπαλο στρατόπεδο, ένα πειρατικό πλοίο φτιαγμένο από πάγο, με κυβερνήτη τον κάπτεν Κοιλιά, έναν χιμπαντζή πειρατή που θα έκανε τον Λονγκ Τζον Σίλβερ του «Νησιού των Θησαυρών» να σκυλιάσει απ’ το κακό του.

Γενικότερα όμως το πλήρωμα του πειρατικού πλοίου είναι γεμάτο απολαυστικές φιγούρες που αμέσως κλέβουν την καρδιά σου. Ο λαγός με το σύμπλεγμα των υπερυψωμένων αφτιών (τα κατεβάζει), μια φώκια, ένας αρουραίος, μια σέξι τιγρίνα με τη φωνή της Τζένιφερ Λόπεζ που θα φλερτάρει με τον Ντιέγκο.

Στη μεταγλωττισμένη στα ελληνικά εκδοχή ακούγονται οι φωνές των Γιάννη Μπέζου, Πέτρου Φιλιππίδη, Λεωνίδα Κακούρη, Μαρίνας Τσιγωνάκη, Γρηγόρη Πατρικαρέα, Αντέλας Μέρμηγκα κ.ά.

Είναι δυνατόν να υπάρξει ιχθυοτροφείο σολομών στην καρδιά μιας ερήμου στη… Σαουδική Αραβία; «Και γιατί όχι;» δείχνει ν’ αναρωτιέται η τελευταία αγγλόφωνη ταινία του σουηδού σκηνοθέτη Λάσε Χάλστρομ «Ψαρεύοντας σολομούς στην Υεμένη» («Fishing salmon in the Yemen», Αγγλία, 2012). Φυσικά, η κεντρική ιδέα που φαίνεται μέσα στον αλλόκοτο αυτόν τίτλο, δεν είναι παρά το πρόσχημα για τη δομή μιας ευχάριστης ιστορίας που ακολουθεί την παράδοση της σύγχρονης βρετανικής κομεντί του σκεπτόμενου θεατή: σενάριο με επίπεδο, καλοσκιαγραφημένοι ήρωες και ένας γλυκός συνδυασμός ρεαλισμού – παραμυθιού στον οποίο το χιούμορ παίζει σημαντικό ρόλο.

Ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ υποδύεται τον ιχθυολόγο του βρετανικού Δημοσίου στον οποίο πέφτει ο κλήρος της υλοποίησης του ιχθυοτροφείου στην έρημο, φιλόδοξου οράματος ενός πάμπλουτου σεΐχη. Τα πράγματα όμως θα μπερδευτούν όταν η βρετανική κυβέρνηση θα αποφασίσει να εκμεταλλευθεί τις περιστάσεις μέσω της αδίστακτης εκπροσώπου Τύπου την οποία υποδύεται η Κριστίν Σκοτ Τόμας. Εν τω μεταξύ ο σεΐχης έχει πολιτικούς εχθρούς που δεν λένε να τον αφήσουν σε χλωρό κλαρί και ασφαλώς κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά θα βρούμε και το ερωτικό σκέλος της ιστορίας ανάμεσα στον Μακ Γκρέγκορ και στην Εμιλι Μπλαντ στον ρόλο της δημόσιας υπαλλήλου που είναι το δεξί του χέρι.

Βλέπουμε λοιπόν ότι τα «μέτωπα» που ανοίγει η ιστορία είναι αρκετά, αν και ο Χάλστρομ βρίσκει τον τρόπο για να βάλει καθετί στη θέση του χωρίς να πιέζει καταστάσεις, χωρίς να τις αφήνει να ξεχειλώνουν. Ολα τα πρόσωπα κινούν το ενδιαφέρον, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, με τα ηνία να τα κρατούν οι Μακ Γκρέγκορ και Σκοτ Τόμας. Ο πρώτος είναι πολύ συνεπής παίζοντας το συγκρατημένο «σπασικλάκι» που αποφασίζει για πρώτη φορά να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του, ενώ η Σκοτ Τόμας είναι για ακόμη μία φορά έξοχη στον ρόλο μιας «σκύλας» από την κορφή ως τα νύχια• πραγματικά απολαμβάνεις απλώς και μόνο να τη βλέπεις να κατσαδιάζει κόσμο από το κινητό της.

Το επιτυχημένο μυθιστόρημα του Νταβίντ Φενκινός (στη χώρα μας κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα) υπήρξε το υλικό για την πρώτη δουλειά του στη σκηνοθεσία και το αποτέλεσμα είναι η «Επιστροφή στον έρωτα» («Le delicatesse», Γαλλία, 2012) που ο συγγραφέας συνυπογράφει με τον αδελφό του Στεφάν.

Στα χαρτιά, το θέμα της ταινίας δείχνει αρκετά ελκυστικό: τι μπορεί να συμβεί από τη στιγμή που ένας λιπόσαρκος, φαλακρός, ασχημούλης, εντελώς αντιερωτικός υπαλληλίσκος, ερωτεύεται σφόδρα την προϊσταμένη του, η οποία α) τον προκάλεσε φιλώντας τον, β) δεν παραδέχεται ότι τον προκάλεσε γιατί δεν θυμάται τίποτε και γ) θρηνεί ακόμη τον χαμό του συζύγου της, κάτι που φέρνει τον χοντρούλη σε ακόμη πιο αμήχανη θέση.

Η αλήθεια είναι ότι με ένα τέτοιο υλικό μπορεί να συμβούν πολλά και η επιλογή των δύο βασικών ηθοποιών σε πρώτο επίπεδο δείχνει ικανή για να στηρίξει την προσπάθεια: η Οντρέ Τοτού στον ρόλο της αυστηρής χήρας φτιάχνει μια χαριτωμένη αντίθεση με τον Φρανσουά Νταμιάν σε εκείνον του συνεσταλμένου υπαλλήλου. Επίσης, πίσω από την ιστορία, η ουσία του θέματος έχει σαφώς ένα σοβαρότερο ψυχολογικό υπόβαθρο, γιατί η ταινία μιλά για τη γενικότερη σύγχυση μιας νέας γυναίκας μπροστά στη διαχείριση καταστάσεων που την ξεπερνούν.

Να όμως που τελικά, ενώ υπάρχουν όλα αυτά τα θέματα στο πιάτο, οι αδελφοί Φενκινός παρά τις ενάρετες προθέσεις τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που προκύπτουν στον ρυθμό της ταινίας. Μια ταινία όπως η «Επιστροφή στον έρωτα» θα μπορούσε να έχει τον παλμό αθλητή, όπως περίπου είχε ο «Ερωτας κρατάει τρία χρόνια» που επίσης είδαμε προσφάτως. Κρίμα που τελικά έχει τον παλμό καρδιοπαθούς.

«You talkin’ to me?» («Μιλάς σε μένα;») λέει και ξαναλέει ο (παρανοϊκός άραγε;) Τράβις Μπικλ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) ενώ κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη κάνοντας μια «προπόνηση» στον τσαμπουκά, λίγο προτού βγάλει στ’ αλήθεια τα κουμπούρια στους δρόμους – και όποιον πάρει ο Χάρος…

Ενας ταξιτζής στους δρόμους της Νέας Υόρκης, βετεράνος του πολέμου στο Βιετνάμ, κάτι σαν «δονκιχωτικός» επαναστάτης απέναντι στη διαφθορά και τη σαπίλα της μαστροπείας και της πορνείας. Στόχος του η σωτηρία μιας ανήλικης (Τζόντι Φόστερ) που έχει καταλήξει πόρνη παρά τη θέλησή της.

Με μοτίβο τη μελαγχολική μοναξιά του κεντρικού ήρωα, με φόντο τις πιο κακόφημες περιοχές της Νέας Υόρκης που μπορεί κανείς να φανταστεί (και που ο ίδιος ο σκηνοθέτης γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά) και με τον Ντε Νίρο σε σπουδαία στιγμή, ο Μάρτιν Σκορσέζε θα γίνει ο λυρικός ποιητής της ασχήμιας, χωρίς ποτέ να κοιτάξει προς το μέρος της ηθικολογίας. Δικαιότατος ο Χρυσός Φοίνικας του φεστιβάλ των Κανών και ντροπιαστική η απουσία του Σκορσέζε από τους υποψήφιους σκηνοθέτες για το Οσκαρ 1976 το οποίο κέρδισε ο Τζον Αβιλντσεν για τον…«Ρόκι» (ο «Ταξιτζής» συγέντρωσε πέντε υποψηφιότητες ανάμεσα στις οποίες και για καλύτερη ταινία).

Σημειώνω ότι ο «Ταξιτζής» αποκαταστάθηκε από τη Sony Pictures Entertainment στην υψηλότερη υπάρχουσα ψηφιακή ανάλυση (4Κ), την οποία ελάχιστες αίθουσες στον κόσμο μπορούν να υποστηρίξουν. Ανάμεσά τους και η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, όπου η ταινία προβάλλεται κατ’ αποκλειστικότητα.

Κάπου στη Νότια Αμερική, ένας τυχοδιώκτης (Γκλεν Φορντ) γίνεται το πρωτοπαλίκαρο ενός ιδιοκτήτη καζίνου (Τζορτζ Μακ Ρίντι). Η σχέση των δύο ανδρών θα διατηρηθεί σε φιλικό επίπεδο, ως τη στιγμή που η ερωμένη του ιδιοκτήτη θα κάνει την εμφάνισή της και θα ανάψει φωτιές… Ετσι ακριβώς και η Ρίτα Χέιγουορθ άναψε φωτιές σε πολύ κόσμο στην εποχή της ταινίας, παίζοντας την αισθησιακή ξεμυαλίστρα του τίτλου, αρχέτυπο της μοιραίας γυναίκας στο αμερικανικό φιλμ νουάρ. Η σκηνή όπου τραγουδά το «Put the blame on Μame» βγάζοντας αισθησιακά τα μαύρα γάντια της, δικαίως δοξάστηκε στην εποχή της ταινίας και παρέμεινε η πιο χαρακτηριστική στο σύνολο της καριέρας της Χέιγουορθ.