Μια «Οδό Ελευθερίας» επιχειρεί να δημιουργήσει δίπλα στην Πράσινη Γραμμή ο Χρήστος Μπόκορος ο οποίος παρουσιάζει τη δουλειά του με την ομώνυμη έκθεση στη γκαλερί The Office από 1 – 30 Ιουνίου 2012.
Μέσα από τη δουλειά του, ο έλληνας εικαστικός κάνει «μια απευθείας συνομιλία με χώρους, κτίρια και δρόμους που γειτνιάζουν ή καταλήγουν στην πράσινη γραμμή της Λευκωσίας» όπως εξηγεί ο υπεύθυνος της γκαλερί Τάσος Α. Γκέκας. «Πολλά από αυτά τα κτίρια έχουν υποστεί βλάβη και φθορά. Θα έλεγε κανείς ότι αποτελούν με τη σειρά τους μια δεύτερη ρωγμή κοντά σε εκείνη της Πράσινης Γραμμής που διαχωρίζει την πολιτεία. «Ανάμεσα σε αυτά τα χαρακώματα, λοιπόν, ο ζωγράφος εγκαθιστά, φυτεύει τη δική του «ΟΔΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» με την ελπίδα πως θα χαρίσει νέους καρπούς και χαρμόσυνες δονήσεις στο κέντρο της πόλης – «συνωμοτώντας» αθόρυβα και ταπεινά με όλες τις εγχώριες αναζωογονητικές δυνάμεις» διευκρινίζει ο ίδιος ειδικός και συμπληρώνει: «Οι φλόγες του Μποκόρου, μικροί, γνήσιοι φορείς της ρωμιοσύνης, των καημών και των αναζητήσεών της ζεσταίνουν με τον τρόπο τους ένα ζωτικό κομμάτι της Πόλης Εντός των Τειχών. Συνομιλώντας ο ζωγράφος άμεσα με χώρους και σημεία που παραμένουν κοιτίδες του ελληνισμού αναζωπυρώνει κέντρα ενδιαφέροντος στην καρδιά της πρωτεύουσας. Οσο ο Μποκόρος σπέρνει τα ατίθασα ζωγραφικά του «σήματα» σε «παραμεθόρια» σημεία, στις χαραγματιές της παλιάς Λευκωσίας, τόσο μας υπενθυμίζει ότι τα ακριτικά μέρη του τόπου μας, τα ίδια τα άκρα της πολιτεία μας, όταν φωτίζονται επαρκώς, αναδεικνύονται απαστράπτοντα και ζωντανά».
{{{ moto }}}Με ποιον τρόπο καταφέρνει όμως ο καλλιτέχνης να επιτύχει όλα αυτά; «Χρησιμοποιώντας φθαρμένες επιφάνειες από προηγούμενες βιοτικές χρήσεις» όπως εξηγεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης ο οποίος αναφέρει ότι με αυτόν τον τρόπο ενσαρκώνεται στο έργο του, όχι μόνο το θέμα και η όποια αναπαραστατική δεξιότητα αλλά και η συνεχής υπόμνηση του συλλογικού τόπου και χρόνου «από τον οποίο κατάγεται ο συλλογισμός μου και στον οποίο θα ήθελα να απευθύνεται το τελικό αποτέλεσμα της χειροτεχνίας μου». Επίσης, ο Χρήστος Μπόκορος επιλέγει τα θέματά του «με κριτήριο την αναγνώριση τους, τόσο ως εντόπια σήματα όσο και ως οικουμενικά σύμβολα επικοινωνίας των ανθρώπων με την άφατη οικειότητα του μυστηρίου που περιβάλλει τα υλικά αντικείμενα γύρω μας» ενώ η διαδικασία της προετοιμασίας και της ζωγραφικής τον οδηγεί, κάποιες στιγμές προσήλωσης και πειθαρχίας, σε απρόοπτα ξέφωτα αυτογνωσίας και συμφιλίωσης με την κοινή μας συνθήκη, τον τετελεσμένο κόσμο.
«Εκεί μου αποκαλύπτεται η επιφάνεια της ομορφιάς, εκεί συντελείται και η υπέρβασή στην αιωνιότητα και την αλήθεια» λέει ο εικαστικός που κατάγεται από το Αγρίνιο και προσθέτει: «Aυτά τα ξέφωτα προσδοκώ και γι’ αυτά εργάζομαι. Λόγια λέω πάλι, κι η ζωγραφική απομακρύνεται. Σαν να είναι πάντα κάπου αλλού η ύλη και το πνεύμα που ενσαρκώνει. Μακριά από τις εικόνες της και τις περιγραφές της. Κρατάει μιαν απόσταση, όσο κοντά της κι αν βρισκόμαστε. Στην αύρα αυτής της απόστασης σώζεται το μυστικό της, σώζεται και κάτι από εμάς μαζί του».
