Ανθρωποι του πνεύματος γράφουν για τον Αγγελόπουλο

του Κώστα Ακρίβου

Το 1986, φρέσκος καθηγητής στα χωριά της Ελασσόνας, μαθαίνω πως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος θα κάνει γυρίσματα για τον Μελισσοκόμο στην κεντρική πλατεία της Τσαρίτσανης. Πηγαίνω πιο πολύ για να δω από κοντά τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, όταν όμως ο σκηνοθέτης ζητάει από το κοινό κομπάρσους, σηκώνω απ΄ τους πρώτους το χέρι. Είμαι η σκιά του διαβάτη μπροστά από το καφενείο, όπου σε λίγο θα μπουκάρει με το φορτηγάκι του ο Μαστρογιάννι και, σπάζοντας τη βιτρίνα, θα αρπάξει με τη βία τη Νάντια Μουρούζη. Η σκηνή πρέπει να γυρίστηκε το λιγότερο δέκα φορές. Στο τέλος ήμασταν ξεθεωμένοι μα ο Αγγελόπουλος ευχαριστημένος, δίχως όμως να το δείχνει.

Η εικόνα που μου έχει μείνει αξεθώριαστη είναι το βλέμμα του, ένα βλέμμα σχολείο. Πως το μέλι χρειάζεται το χρόνο του. Ότι δίχως πίστη στο προσωπικό σου όραμα τίποτα δεν γίνεται. Η τέχνη σε θέλει με σκυμμένο το κεφάλι, γιατί χωρίς σκληρή δουλειά και δίχως ταπεινότητα, θα ΄ρθει ο χρόνος και θα τα κάνει όλα σκόνη. Θίασος περαστικών είμαστε και μόνο με την τέχνη μπορεί ο καθένας να κατακτήσει έστω μια ελάχιστη σκηνή αναπαράστασης απ΄ το ταξίδι στα προσωπικά του Κύθηρα.

του Δημήτρη Φατούρου Ομότιμου Καθηγητή Α.Π.Θ.

Με το έργο του και το λόγο του η παρουσία του Θόδωρου Αγγελόπουλου στο σημερινό κόσμο και όχι μόνο στον ελληνικό τόπο, έθεσε με δημιουργική ένταση, τη προτεραιότητα της στοχαστικής αναζήτησης, τη δύσκολη και επίπονη προϋπόθεση της ανθρώπινης παρουσίας. Χάρις σε αυτήν η ακολουθία των έργων του αποκαλύπτει και το υπόβαθρο της ιστορικής διαδρομής του ελληνικού τόπου.

Οι εικόνες, ο ήχος, οι χειρονομίες, το τοπίο της φύσης και του κτισμένου κόσμου, οι λέξεις, οι δράσεις και η προσωπική του στάση, πραγματοποιούν το θαύμα της διατύπωσης της στοχαστικής αναζήτησης.

Η απώλεια του Θόδωρου Αγγελόπουλου αφήνει τη πολύτιμη αποκάλυψη μετέωρη μέσα στις σημερινές παγκόσμιες πραγματικότητες.

Η πολιτική πραγματικότητα πόσο μπορεί να κατανοήσει τη θεμελιώδη πρόταση, τη στοχαστική διαδικασία;