Με τo ντοκυμαντέρ «Τα κορίτσια της βροχής» η σκηνοθέτις Αλίντα Δημητρίου ολοκληρώνει την τριλογία για την αποσιωπημένη ως σήμερα συμμετοχή της Ελληνίδας στους πολεμικούς και πολιτικούς αγώνες στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Η τριλογία είχε αρχίσει το 2008 με το ντοκυμαντέρ «Τα πουλιά στον βάλτο» που αφορούσε τις γυναίκες της αντίστασης στην Κατοχή, συνεχίστηκε το 2009 με το «Η ζωή στους βράχους» (Δημοκρατικός Στρατός και εξορία) και κλείνει με τα «Κορίτσια της βροχής», ένα ντοκυμαντέρ το οποίο αναφέρεται αποκλειστικά στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας. Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Ευσυνείδητος και χαμηλότονος εργάτης στον χώρο του ντοκυμαντέρ, η Αλίντα Δημητρίου από το 1977 ως το 1994 έχει γυρίσει περισσότερα από 50 για την τηλεόραση και το υπουργείο Πολιτισμού. Ανάμεσά τους «Το θέατρο στο βουνό», «Ανθρώπινα δικαιώματα» (10 ημίωρα) και «Γυναίκες» (6 ημίωρα). Από το 1994 ως το 2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκυμαντέρ κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ.
Με πάθος τη δουλειά που έκανα: τις τρεις ταινίες – τριλογία – για την ενεργό δράση των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες (Εθνική Αντίσταση, Εµφύλιος, Χούντα). Προσπάθησα – όσο µπορούσα – να µην απογοητεύσω καµία από τις γυναίκες που µου εµπιστεύτηκαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Ηταν όλες παιδιά, κοριτσάκια, είκοσι χρόνων. Και όταν είσαι είκοσι χρόνων δεν φοβάσαι, τα παίζεις όλα για όλα· αυτές τα έδωσαν όλα και δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα, µα τίποτα. Οταν ρώτησα µία γυναίκα µε τι ανταµείφθηκε για τους αγώνες της, µου απάντησε ότι η πολιτεία της έδωσε την ευχή της.
∆εν προλαβαίνω. ∆εν βλέπω όνειρα ή δεν τα θυµάµαι. Κι όταν είµαι ξύπνια, πλάθω ιστορίες που σύντοµα ξεχνάω και πάω παρακάτω. Η πραγµατικότητα τρέχει. Είµαι άτοµο του τώρα. Ρεαλίστρια και τις πιο πολλές φορές τα πράγµατα είναι δύσκολα. Ζω και αντιδρώ µε πάθος κάθε λεπτό. Προσπαθώ να γεµίσουν και οι πιο απλές πράξεις µου µε νόηµα και αξία. Πιστεύω ότι πιο πολύ ανάγκη έχουµε από αγάπη παρά από όνειρα.
Από το παρελθόν εκείνες τις σπάνιες στιγµές που µοιάζουν να κτίζουν µε χρώµατα το µέλλον. Θυµάµαι από αρχή-αρχή τη µαγεία του έρωτα που διαπερνά τα χρόνια που διαβαίνω. Αγωνίζοµαι οι καθηµερινές µικρές µου πράξεις να έχουν συνέπεια µε τα πιστεύω µου σαν άτοµο, να έχω ήθος και σεβασµό στις ανθρώπινες αξίες µε οποιοδήποτε κόστος. Τώρα και να θέλω να κάνω πίσω δεν µπορώ. Εξι χρόνια οι γυναίκες όργωσαν το πετσί µου. Είµαι περήφανη για την παιδεία που µου χάρισαν. Τι διδάχθηκα από αυτές τις γυναίκες; Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το ήθος τους. Ζήλεψα την αντοχή τους. Εγινα πιο κάθετη, πιο ασυµβίβαστη και έχω διαπιστώσει για τον εαυτό µου ότι δυσκολεύεται να διεξαγάγει διάλογο. Ναι, µερικά πράγµατα πια, τα θεωρώ αδιαπραγµάτευτα.
Σε κάθε συναίνεση που υποβιβάζει το άτοµο σε άβουλο ον και προσβάλλει την αξιοπρέπεια και τη νοηµοσύνη καθενός µας. Αντιστέκοµαι στην υπερπληροφόρηση που µειώνει την κρίση µας. Αντιστέκοµαι στη µιζέρια και στην εξαθλίωση που µας επιβάλλεται. Αντιστέκοµαι στις νικηφόρες κραυγές των οποιωνδήποτε νικητών. Μέχρι σήµερα µονάχα οι νικητές µπορούν και εκφράζουν λόγο.
Τα άρθρα και τα βιβλία του άντρα µου και από λογοτεχνία Ιζαµπέλ Αλιέντε. Η ελληνική υπερπαραγωγή στη λογοτεχνία µε έχει αποµακρύνει. Βέβαια διαβάζω τα βιβλία φίλων και γνωστών που µας δίνουν. Καµιά φορά από την τηλεόραση βλέπω τους εκλεκτούς της ελληνικής λογοτεχνίας και µε δαιµονίζει το ασυµβίβαστο των λεγοµένων τους µε τις πράξεις που έχουν κάνει. ∆ιαπιστώνω ότι όλοι ανήκουν σε µια κάστα. Τότε θυµάµαι δυο στίχους του Καρυωτάκη.
Εκείνους που ενδύονται τον µανδύα της σοβαροφάνειας, κυκλοφορούν σαν στέκες µπιλιάρδου και αρνούνται να οµολογήσουν τα λάθη που έκαναν. Απεχθάνοµαι τους ανθρώπους που για όλα είναι γνώστες γιατί ντρέπονται να πουν δεν ξέρω. Απεχθάνοµαι την έλλειψη γενναιοδωρίας και λεβεντιάς. Απεχθάνοµαι την έλλειψη γέλιου και παιχνιδιού στις διαπροσωπικές σχέσεις που κρύβει τον φόβο να µην εκτεθούµε. Απεχθάνοµαι την έλλειψη εξοµολόγησης και παραχώρησης στον άλλον, από φόβο µείωσης του κοινωνικού µας γοήτρου.
Το πολιτικό γίγνεσθαι· το σκληρό πέρασµα ενός ολόκληρου πολιτισµού που καταρρέει και βαδίζει µέσα από τη βαρβαρότητα, προς το κατώφλι µιας άλλης, ίσως, πιο ανθρώπινης κουλτούρας.
Ολα και τίποτα. ∆εν φοβάµαι τον Αλλον και συνεπώς δεν τον στιγµατίζω. ∆εν φοβάµαι την µπόρα που έρχεται, καλώς να έρθει. Φοβάµαι όµως τη βροχή.
Στους απλούς ανθρώπους. Στους ανθρώπους και στις οµάδες «χωρίς φωνή», αυτούς που προσπαθώ να φωτίσω µε τις ταινίες µου. Και γι’ αυτό στηρίζοµαι στη βιωµατική µνήµη, κλάδο της νεότερης ιστορίας που ονοµάστηκε προφορική ιστορία. Στηρίζοµαι στον ψυχισµό του ανθρώπου, σε αυτό που συχνά αποκαλούµε συναίσθηµα σε αντιπαράθεση µε τη λογική. Λογική απαιτείται στις καθηµερινές πράξεις µας, όταν όµως σε στήνουν στον τοίχο, ο ψυχισµός είναι που σε κρατά όρθιο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
