Ηταν πρωί της περασµένης Τρίτης όταν το φορτηγό της γκαλερί Ζουµπουλάκη στάθµευσε επίτης Βασιλέως Γεωργίου για να παραλάβει από το σπίτι της Νόνικας Γαληνέα τη συλλογή από 150 φορέµατα, τσάντες, ζώνες και κοσµήµατα που η ηθοποιός αποφάσισε να διαθέσει για την Εταιρεία κατά της Κακοποίησης του Παιδιού «Ελίζα».
Την ώρα που είδε να φεύγει και το τελευταίο, η Νόνικα Γαληνέα έσπασε. «Μισό λεπτό, µισό λεπτό, µην το πάρετε αυτό» φώναξε, «θα σας φέρω ένα άλλο». Ετρεξε όσο µπορούσε πιο γρήγορα στο δωµάτιό της και αντάλλαξε αυτό το τελευταίο κοµµάτι, τη χρυσή ζακέτα, µε ένα κασµιρένιο σάλι. Γιατί το έκανε; «Ξαφνικά ένιωσα πως µπορώ να αποχωριστώ πολλά ρούχα αλλά όχι το χρυσό το οποίο µπορεί να δώσει λάµψη σε ένα πρόσωπο που δεν είναι πια νέο όπως το δικό µου». Καθισµένη το απόγευµα της ίδιας ηµέρας στο καθιστικό του σπιτιού της η Νόνικα Γαληνέα, ήρεµη και αυτοσαρκαστική ως συνήθως, δεν φαίνεται να δοκιµάζει πια τον πόνο του αποχωρισµού αλλά τη χαρά της κάθαρσης. «Αλίµονο σ’ αυτόν που δεν έχει την ωριµότητα να δει ότι κάποτε έρχεται η στιγµή να κλείσει ένα κεφάλαιο της ζωής του. Βέβαια αυτό πονάει. Για µένα είναι συναισθηµατικά σαν να δίνω δέκα πρεµιέρες µαζί. Συνειδητοποίησα ότι φεύγει πολύ παραπάνω από τη µισή µου ζωή. Πόση έχει µείνει πια;». Πώς αποφασίσατε να διαθέσετε τα κομμάτια της προσωπικής σας συλλογής για να αγοραστούν υπέρ της «Ελίζας»; «Απλά πήρα µια µέρα τηλέφωνο την πρόεδρο της “Ελίζας” Μαρίνα Καρέλλα και της είπα την απόφασή µου. Ηταν τόσο θερµή η συναισθηµατική υποδοχή που µου έκανε που µου έδωσε φτερά. Ξαφνικά άρχισα να ανοίγω τις ντουλάπες και να λέω: “Ούτε αυτό το χρειάζοµαι, ούτε αυτό το χρειάζοµαι, ούτε εκείνο… ∆εν θα πάθεις τίποτα αν δεν το ‘χεις κι αυτό…”. Είχα έναν παιδικό ενθουσιασµό αλλά και µια ευθύνη για να µπορέσει αυτό το πράγµα να πάρει µια σοβαρή µορφή και να µη γίνει κουρελαρία».
Με ποιο κριτήριο έγινε η επιλογή των ρούχων; «Με κριτήριο την καρδιά και την ηλικία µου. Αξιοποίησα ό,τι µπορούσα. Κι εγώ, ξέρεις, στη ζωή µου δεν αφήνω τίποτε αναξιοποίητο. Είναι ίσως το πρώτο µου προτέρηµα. ∆εν ξέρω αν έχω δεύτερο… Επιπλέον, αυτά είναι υπέροχα ρούχα της γκαρνταρόµπας µου τα οποία, αν τα βάλω σήµερα και κυκλοφορήσω, θα είµαι ένα γελοίο άτοµο.
Ξέρεις, στη ζωή µου µε διαφύλαξε πολλές φορές ο φόβος του γελοίου. Τον είχε εις το έπακρον ο Αλέκος (Αλεξανδράκης) και µου τον είχε µεταδώσει».
Από πότε χρονολογούνται αυτά τα ρούχα; «Από τότε που µαζί µε τον Αλέκο ταξιδεύαµε κάθε χρόνο για να δούµε παραστάσεις και να διαλέξουµε το έργο που θα ανεβάσουµε στο “Ιλίσια”: Παρίσι, Λονδίνο, Νέα Υόρκη. Εγώ έβρισκα τότε την ευκαιρία να ψωνίζω. Αναφέροµαι σε ρούχα για όλα τα γούστα και τα µεγέθη, διότι υπάρχουν κάπες, υπάρχουν σάλια που µπορεί να βάλει κανείς ακόµη κι αν δεν είναι αδύνατος».
Τι θυμάστε από αυτά τα ταξίδια; «Κάθε χρόνο ταξιδεύαµε. Θέλαµε να δούµε πολλές παραστάσεις στο εξωτερικό, ενώ εγώ παράλληλα διάβαζα 80-100 έργα τα οποία έδειχνα στον Αλέκο, αλλά δεν του άρεσε τίποτα. Ηταν πολύ δύσκολος.
Οταν ο Αλέκος έλεγε το τελικό “ναι”, ανέβαινε το έργο».
Ποιος πλήρωνε, εσείς, εκείνος ή είχατε κοινό ταμείο; «Εγώ τα αγόραζα από τους αγαπηµένους µουοίκους:
Azzaro, Ralph Lauren, Lanvin, Yves Saint Laurent. Τι κοινό ταµείο να είχε ο Αλέκος; ∆εν είχε ποτέ πεντάρα. Ναι, επένδυα πολλά χρήµατα σε ρούχα. ∆εν υπήρχε περίπτωση να ξαναφορέσω ίδιο ρούχο σε κάποια σοβαρή εµφάνιση».
Παράλληλα με την προσωπική σας συλλογή θα παρουσιαστούν και θεατρικά κοστούμια.
«Ναι, είναι δεκατέσσερα υπέροχα κοµµάτια της Θεώνης Βαχλιώτη-Ολντριτζ, τα οποία όµως δεν θα πωλούνται. Αριστουργήµατα που έχω χαρίσει στο Μέγαρο Μουσικής και τώρα τα… δανείστηκα για να πλαισιώσουν την παρουσίαση. Ενενήντα ράφτρες είχαµε στο “Ιλίσια” και έραβαν αυτά τα κοστούµια. Οι δε δαντέλες έρχονταν κατευθείαν από Νέα Υόρκη, γιατί έτσι ήθελε η Θεώνη». Σήμερα ασχολείστε τόσο
Παρ’ ότι ψωνίζω πολύ λιγότερο – γιατί αυτά που µου αρέσουν είναι πολύ ακριβά και τα φτηνά δεν µε αφορούν –, δεν υπάρχει περίπτωση να βγω από το σπίτι έτσι ώστε κάποιος να πει “µα πώς έγινε έτσι αυτή, τι χάλια είναι αυτά;”. Αν δω ότι είµαι τόσο χάλια, δεν θα ξαναβγώ ποτέ από το σπίτι µου».
Βλέπετε σήμερα καλοντυμένες πρωταγωνίστριες στο θέατρο; «Βεβαίως. Η Κάτια ∆ανδουλάκη µου αρέσει πάρα πολύ. Εξαιρετικά ντυµένη θεωρώ επίσης ότι είναι η Σµαράγδα Καρύδη ».
Λένε ότι όποιος έχει ζήσει πολύ καιρό στα φώτα είναιματαιόδοξο άτομο. Εσείς είστε; «Εγώ απέδειξα ότι η ζωή µου ως εδώ δεν ήταν µάταιη. Μπορεί µέσα από τη φιλοδοξία του καλού και του ωραίου να στόχευσα ψηλά. Οι φίλοι µου να ήταν σηµαντικοί άνθρωποι, όπως ο Μίνως Βολανάκης ή ο Χρήστος Λαµπράκης, και να ήθελα ο σύντροφος της ζωής µου να είναι ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Αυτό µπορεί να εµπεριέχει κάποια φιλοδοξία. Γιατί όµως µαταιοδοξία; ∆εν το δέχοµαι».
Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει ο καθένας προσωπικά αυτό που περνάμε συλλογικά ως χώρα; «Η πληγή είναι πάρα πολύ βαθιά και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να την αντιµετωπίσουµε παρά µόνο βοηθώντας».
Η Νόνικα Γαληνέα δεν ανήκει σε εκείνους που αρέσκονται να δηλώνουν «συμφιλιωμένοι με τον χρόνο». «Τι συμφιλίωση είναι αυτή; Χάλια μαύρα. Αφόρητο είναι αυτό» λέει με ειλικρίνεια.
Σας λείπει η σκηνή;
«Δεν μου λείπει η σκηνή. Μου λείπουν μερικές στιγμές της. Και τότε καταρρέω. Αλλά γενικά επειδή το θέατρο είναι μέρος της ζωής μου έντονα – παρακολουθώ, μετέχω, φωνάζω, θυμώνω, τρέχω στα καμαρίνια, διαβάζω – νιώθω ότι η καρδιά μου θα είναι πάντα μέσα στο θέατρο».
Περισσότερο σας λείπουν λοιπόν εκείνοι που έφυγαν; «Ναι, μου λείπουν πάρα πολύ. Ενας λόγος που δεν θέλω να ξαναπαίξω είναι ότι δεν υπάρχουν πια.
Ηταν να ανεβάσω μια παράσταση στο Μέγαρο και τελικά έκανα πίσω διότι υπάρχουν κάποια μικρά θέματα υγείας και πρέπει να προσέχω. Θα το κάνει λοιπόν η κόρη μου, η Αμαλία Μουτούση, αντί εμού. Πρόκειται για την “Ανθρώπινη φωνή” του Κοκτό, στο Μέγαρο Μουσικής σε σκηνοθεσία Γιάννη Κόκκου ».
Η συλλογή της Νόνικας Γαληνέα προσφέρεται τη Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου, στις 8.00 μ.μ., στην γκαλερί Ζουμπουλάκη (Αγαθοδαίμονος 37 και Ορέστου 1)
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
