Ο παππούς διαβάζει παραμύθια: Ο Διονύσης Σαββόπουλος, εκπαιδευμένος στον ρόλο του παππού από την εμπειρία με τα εγγόνια του, ανεβαίνει στη σκηνή του Ακροπόλ, και για λίγες παραστάσεις, διαβάζει στα παιδιά ένα παραμύθι. Και ποιο παραμύθι ταιριάζει καλύτερα σε ένα μουσικό δημιουργό από εκείνο του Προκόφιεφ για τον Πέτρο και τον λύκο;

Ετσι λοιπόν από τις 20 Δεκεμβρίου ως τις 7 Ιανουαρίου 2012, ο Διονύσης Σαββόπουλος στον ρόλο του αφηγητή, μαζί με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ θα ζωντανέψουν το παραμύθι παρέα με τις λέξεις και τα μουσικά όργανα. Σε κείμενο του ίδιου του Προκόφιεφ «Ο Πέτρος και ο λύκος» πρωτοπαρουσιάστηκε στη Μόσχα το 1936, όταν ο διάσημος ρώσος συνθέτης και πιανίστας έπειτα από μία μεγάλη περιπλάνηση σε χώρες της Δύσης επέστρεψε στη Σοβιετική Ενωση και επανασυνδέθηκε με τη ρομαντική παράδοση. Στόχος του ήταν τότε να εξοικειώσει τα παιδιά με τα όργανα της συμφωνικής ορχήστρας. Επί της ουσίας πρόκειται για μια μουσική εικονογραφημένη ιστορία, όπου οι ήρωες προσωποποιούνται μέσω ενός ή περισσοτέρων οργάνων. Τον Πέτρο και τον λύκο έχουν αφηγηθεί σημαντικοί καλλιτέχνες, όπως ο Ζεράρ Φιλίπ, ο Ζακ Μπρελ αλλά και ο Δημήτρης Χορν, συνοδεία μεγάλων ορχηστρικών συνόλων.

«Θα σας πω μια ιστορία», λέει ο αφηγητής. «Μια μουσική ιστορία. Σκοπός παιδιά είναι να ακούσετε τον ήχο που βγάζουν ορισμένα μουσικά όργανα. Στην ιστορία, κάθε χαρακτήρας ερμηνεύεται και από διαφορετικό όργανο. Το φλάουτο κάνει το πουλί… Το όμποε την πάπια… Το κλαρινέτο κάνει τη γάτα… Το φαγκότο τον αυστηρό παππού του Πέτρου… Τρία κόρνα παίζουν τον γκρίζο λύκο… Τα έγχορδα, όλα μαζί, τον Πέτρο τον σπουδαίο… Τους κυνηγούς τα ξύλινα πνευστά… Τύμπανα και γκρανκάσα βροντούν σαν τις τουφεκιές των κυνηγών» Και η ιστορία του Πέτρου, αρχίζει, καθώς το μικρό αγόρι ανοίγει μια μέρα την πόρτα του κήπου και βγαίνει στο λιβάδι, παρά την απαγόρευση του παππού του. Εκεί αρχίζει να συναντά πουλιά, ζώα αλλά και τον κακό λύκο….
{{{ moto }}}«Δεν ξέρω και πολλά πράγματα που να΄ναι καλύτερα απ΄το να ασχολείσαι με τα παιδιά», λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος, καθώς προετοιμάζεται για την παράσταση, «Αρκεί να είσαι ώριμος γι΄αυτό και εγώ νομίζω ότι είμαι. Εκπαιδεύτηκα με τα εγγόνια μου. Μόλις με δουν «παππού, παππού παραμύθι». Τους έχω καλομάθει και κάθε φορά θέλουν ένα καινούργιο. Ετσι, έγινα σαΐνι στα παραμύθια χωρίς να το καταλάβω. Είναι συναρπαστικά πλάσματα τα παιδιά, σου επιστρέφουν στο πολλαπλάσιο, το ελάχιστο που τους δίνεις. Τα συναισθήματά τους, τα παιδιά, τα εκφράζουν πανηγυρικά. Οταν η αφήγηση είναι υποβλητική, επικρατεί νέκρα στην αίθουσα, δεν ακούγεται κιχ. Οταν η αφήγηση γίνεται αστεία, σκάνε στα γέλια. Κι όταν αρχίζουν τα τραγούδια και πέφτουν από την οροφή μπαλόνια, χαρτοπόλεμος και τρακατρούκες, η πιτσιρικαρία σκαρφαλώνει στη σκηνή και άντε να τους κρατήσεις. Σουρτουκεύουν, γίνεται πάρτι».