«Νομίζω ότι υπάρχει ένας διάλογος ανάμεσα στο τότε και το σήμερα. Το παρελθόν είναι η «Φόνισσα» και οι σημερινοί άνθρωποι πλησιάζουν τον χώρο της μέσα από τη γλώσσα. Η παράσταση είναι μια ματιά του σήμερα στο τότε… Βλέπω αυτή τη γυναίκα, την τόσο ακραία, και αναρωτιέμαι πώς μπορεί να κάνει κανείς κάτι τόσο ακραίο, τόσο ανοίκειο. Και όμως σιγά-σιγά, παρακολουθώντας την εξέλιξη του έργου, φθάνει κανείς στο ρήμα «συμπονώ». Και αυτό με αφορά. Ομολογώ ότι ενώ η γλώσσα με δυσκόλεψε, προφανώς πολύ, μου έκανε εντύπωση το πόσο τελικά είναι δική μου, δική μας. Πρακτικά χρειάσθηκα μια βαθειά μελέτη. Διαθέτει όμως τέτοια μουσική η γλώσσα του Παπαδιαμάντη που σε βοηθά να την ακολουθήσεις και να τη μάθεις τελικά. Γιατί ανασκαλεύει πράγματα που έχουμε μέσα μας. Πρώτη φορά έχω παρασυρθεί τόσο πολύ, πρώτη φορά με έχει εκπλήξει ο εαυτός μου.

»Αν δεν κατανοήσεις τη «Φόνισσα», όπως συμβαίνει σε όλους τους ρόλους, δεν μπορείς να την υπερασπισθείς, να την νιώσεις, να τη συμπονέσεις. Και είναι απαραίτητο για να την ερμηνεύσεις… Ποια είναι αυτή η γυναίκα; Μέσα της υπάρχουν τα πάντα, από τον κατά συρροή δολοφόνο ως την απλή γυναίκα…. Η ίδια μπαινοβγαίνει στην τρέλα, έχει μια πορεία προς την τρέλα. Είναι συγχρόνως πονηρή κι έχει χιούμορ, είναι αυτοκαταστροφική, αυτοσαρκαστική, με ένα βαθύ ανικανοποίητο στοιχείο μέσα της…. Διαθέτει την ποικιλία της ανθρώπινης φύσης…

»Ναι, είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει ως τώρα στο θέατρο. Παράλληλα είναι από τα πιο ελκυστικά και τρομακτικά πλάσματα, ένας ρόλος, μια ηρωίδα ή καλύτερα μια αντι-ηρωίδα που κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Και προσωπικά μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση πως ταυτίστηκα με αυτή τη γυναίκα με την οποία δεν με ενώνει τίποτα… Δεν είμαι καν από χωριό. Και όμως…. Θυμάμαι πόσο τρόμαξα όταν μου το πρότεινε ο Στάθης Λιβαθινός και του ζήτησα λίγο χρόνο για να το σκεφθώ…. Και πολύ σύντομα ένοιωσα να με έλκει η Φόνισσα. Την αντιμετώπισα με περιέργεια και φόβο ή καλύτερα με «τρομώδη αγωνία» που λέει και ο Παπαδιαμάντης».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Η Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη παρουσιάζεται από το Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας σε διασκευή και δραματουργική επεξεργασία των Στρατή Πασχάλη και Στάθη Λιβαθινού.

Σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός, σκηνογραφία Ελένης Μανωλοπούλου, φωτισμοί Αλέκος Αναστασίου, κίνηση Μαρία Αλαβάνου, μουσική Τηλέμαχος Μούσσας.
Παίζουν: Μπέτυ Αρβανίτη, Τζίνη Παπαδοπούλου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Λίλη Μελεμέ, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Χάρης Χαραλάμπους.

Οι παραστάσεις έχουν ξεκινήσει.