Οι ταινίες της εβδομάδας: «Γάλα» να το πιεις μονορούφι

{{{ moto }}}Αν το θεατρικό ήταν γροθιά στο στομάχι, το κινηματογραφικό είναι χαστούκι στο πρόσωπο. Για το «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη ο λόγος, φαινόμενο πια του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου που έχει απασχολήσει εκατοντάδες χιλιάδες θεατές ως σήμερα _ και όχι μόνο εν Ελλάδι. Εκείνη η συγκλονιστική οικογενειακή ιστορία με τη μάνα και τα δύο αγόρια της, το μεγάλο και σθεναρό, το μικρότερο και «προβληματικό», επειδή όλη τη δύναμη από το γάλα της πρώτης την πήρε ο πρωτότοκος, με αποτέλεσμα το δεύτερο παιδί να μείνει στεγνό από χυμούς και πνεύμα…

Μετανάστες από την Τιφλίδα μέσα στη χαβούζα της σύγχρονης Αθήνας, προσπαθούν να βρουν τρόπους για να καλυτερεύσουν την άθλια ζωή τους, να βρουν ένα κάποιο νόημα, αν και μέσα τους ξέρουν καλά ότι κάτι τέτοιο μόνο με θαύμα θα μπορούσε να επιτευχθεί και θαύματα δεν γίνονται. Βλέποντας το κινηματογραφικό «Γάλα» θα περίμενες ότι η πρώτη ταινία μυθοπλασίας τού ως τώρα τηλεοπτικού Γιώργου Σιούγα κάπου θα χώλαινε. Ελα όμως που δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Πρώτον, ο σεβασμός προς το κείμενο είναι τεράστιος, πράγμα όμως και κάπως λογικό, αφού ο ίδιος ο Κατσικονούρης συνεργάστηκε στο σενάριο με τον σκηνοθέτη Σιούγα.

Δεύτερον, οι ερμηνείες. Μένεις άφωνος. Παίζουν έτσι στην Ελλάδα; Απίστευτο! Οχι μόνον ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος που παίρνει με κλειστά μάτια το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου στα επόμενα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου, αλλά και η σπαρακτική μάνα της Ιωάννας Τσιριγκούλη, ο μεγάλος αδελφός του Ομηρου Πουλάκη (που έχει όλο το βάρος του κόσμου στο κεφάλι του), μα και η κοπέλα του τελευταίου, η Ηρώ Μπέζου, αμήχανη ανάμεσα στον έρωτα και στο πρόβλημα. Τέτοια χημεία στο ευρύτερο σύνολο, πρωτοφανής. Αν μπορούσε να δοθεί Οσκαρ σε κάστινγκ, αυτή η ταινία θα το έπαιρνε.

Τρίτον, η σκηνοθεσία. Το έργο έχει ψυχή θεατρική, αλλά η ανάσα του είναι πέρα για πέρα κινηματογραφική, όπως δηλαδή οφείλει να είναι μια ταινία. Είναι σαν να βλέπεις Τσέχοφ σκηνοθετημένο από Σκορσέζε. Βοηθά μεν το γεγονός ότι ο Σιούγας βγάζει την κάμερα στον δρόμο, προσθέτοντας όλα όσα βλέποντας το θεατρικό ο θεατής φανταζόταν, αλλά τα εσωτερικά στην παράγκα της οικογένειας σε κρατούν ακίνητο στην καρέκλα, παρασυρμένο συν τοις άλλοις από τη φωτογραφία του Γιάννη Δρακουλαράκου, σκληρή και τρυφερή ταυτόχρονα.

Το «Γάλα» λοιπόν που άγγιξε τόσο κόσμο από το σανίδι και που ταυτίστηκε με τον αδικοχαμένο ηθοποιό Κωνσταντίνο Παπαχρόνη στον ρόλο του μικρότερου αδελφού δεν έγινε απλώς μια ταινία. Εγινε η ταινία που του άξιζε να γίνει, μια υπέροχη ταινία η οποία μακάρι να ανοίξει τον δρόμο ώστε και άλλα ελληνικά θεατρικά έργα να περνούν συχνότερα στον κινηματογράφο (διαβάστε συνέντευξη του Γιώργου Σιούγα).

Βαθμολογία: 4

Αίθουσες: ODEON ΕΜΠΑΣΣΥ – ΔΑΝΑΟΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ – ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ – GAZARTE – ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – VILLAGE MALL

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ΟΛΥΜΠΙΟΝ

Ενας ολόκληρος κόσμος μέσα σε ένα διαμέρισμα

Το πόσο εύκολο είναι να καταστραφεί μια ζωή κυριολεκτικά από την μια στιγμή στην άλλη, το ξέρουμε. Αλλά το πόσο δύσκολα μπορεί να εκφραστεί μια τέτοια κατάσταση σε μια ταινία δυο ολόκληρων ωρών, το νιώθουμε παρακολουθώντας την φοβερή ταινία «Ένας χωρισμός» («Nader and Simin – A separation»/ «Jodaeiye Nader az Simin», Ιράν, 2011) του Αστκάρ Φαραντί. Ελα όμως που ενώ εμείς το νιώθουμε, ο Φαραντί το κάνει να δείχνει τόσο μα τόσο εύκολο.

Λογικό. Αυτός ο σκηνοθέτης τον οποίο γνωρίσαμε πριν από μερικά χρόνια με το (ανώτερο του «Χωρισμού») «Τι απέγινε η Ελι;», αποδεικνύεται μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις όχι απλώς του ιρανικού κινηματογράφου αλλά του παγκόσμιου.

Ο λόγος για τον οποίο οι ζωές (και όχι μόνον μια) που εδώ οδεύουν προς την καταστροφή δεν είναι κάτι παραπάνω από μια κίνηση σχεδόν σπασμωδική. Σε μια έκρηξη δικαιολογημένης οργής, ο Nαντέρ (Πεϊμάν Μοααντί), τριαντάρης καλοβαλμένος οικογενειάρχης της Τεχεράνης, σπρώχνει αμυδρά έξω από την πόρτα του σπιτιού του την γυναίκα που ενώ έπρεπε να φροντίζει τον πάσχοντα από τη νόσο του Αλτζχάιμερ πατέρα του, τον εγκατέλειψε δεμένο και έφυγε από το σπίτι για έναν προσωπικό λόγο. Η γυναίκα (Σαρέχ Μπαγιάτ) πέφτει (χωρίς να βλέπουμε την σκηνή ξεκάθαρα) και από εκείνη την στιγμή ξεκινά ένα μαρτύριο για όλους που με τον α ή β τρόπο εμπλέκονται στην ιστορία. Υπάρχει επίσης ο σύζυγος της γυναίκας που έπεσε (Σαχάμπ Χοσεϊνί), η κορούλα τους (), η σύζυγος του Ναντέρ (Λεϊλά Χατάμι) και η 11χρονη κόρη του (Σαρίνα Φαρχαντί).

Θα ήταν άδικο να μαρτυρήσω κάτι παραπάνω για την ταινία και δεν θα το κάνω. Θα πω όμως το εξής: ξεκινώντας από αυτήν την αφορμή ο Φαραντί στήνει έναν ολόκληρο κόσμο ως επί το πλείστον μέσα σε ένα στενό διαμέρισμα. Η κάμερα του σκηνοθέτη ελέγχει με όρεξη κάθε εκατοστό του χώρου και δεν αφήνει τίποτε, μα τίποτε στην τύχη. Κάθε αντικείμενο, κάθε κίνηση και κάθε λέξη βρίσκονται στην θέση τους για την σύνθεση ενός αρτιότατου συνόλου.

Ο Φαραντί φορτώνει την ταινία με μια ποικιλία συναισθημάτων και ηθικών διλημμάτων που δεν σε αφήνουν στιγμή σε ησυχία. Και δεν σταματά εκεί. Με μικρές ή μεγάλες σκηνές παίρνουμε μια ευρύτερη εικόνα του τι σημαίνει Ιράν στις μέρες μας. Με διακριτικές πινελιές ο Φαραντί σχολιάζει θέματα όπως ο θρησκευτικός φανατισμός, η ανεργία, τα νοσοκομεία, η γραφειοκρατία, η αστυνομία, το δικαστήριο, η ζωή στο δρόμο, το σχολείο και οι παραδόσεις. Και σε αφήνει άφωνο προσδιορίζοντας την ουσία μέσα από την απλότητα, την λιτότητα και την ακρίβεια.

Η πρώτη μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία στης σεζόν, όχι απλώς βραβεύθηκε αλλά σάρωσε (δικαιότατα) στο τελευταίο φεστιβάλ Βερολίνου κερδίζοντας την Χρυσή Αρκτο και τα βραβεία ερμηνειών για όλους τους ηθοποιούς του.

Βαθμολογία: 4

Αίθουσες ΑΣΤΥ – ΔΑΝΑΟΣ

Ναι μεν, αλλά…

Τα πικραμένα, αγέλαστα πρόσωπα, τα γεμάτα παραίτηση από την κούραση βλέμματα, τα στιγμιότυπα από ζωές βυθισμένες στη δυστυχία, στον πόνο και στη μιζέρια είναι μερικά από τα βασικά στοιχεία που πλάθουν το σύμπαν της ταινίας «Αμνηστία», ελληνοαλβανικής συμπαραγωγής, με την οποία κάνει το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία ο Μπουγιάρ Αλιμάνι.

Απολυμένοι, φυλακισμένοι και αλκοολικοί, άνθρωποι παγωμένοι και φοβισμένοι που αδυνατούν να εκφράσουν με πληρότητα τα συναισθήματά τους, περιφέρονται σαν φαντάσματα σε μια Αλβανία που θυμίζει τεράστια φυλακή. Το φιλμ αναζητεί σημείο επαφής ανάμεσα σε μια γυναίκα (Λούλι Μπίτρι) που επισκέπτεται στη φυλακή τον σύζυγό της για να κάνουν σεξ και έναν άντρα (Καραφίλ Σένα) που κάνει το ίδιο με την επίσης φυλακισμένη σύζυγό του. Οι επισκέπτες θα συναντηθούν, θα γνωριστούν και θα προχωρήσουν σε μια σχέση που δείχνει εξίσου αδιέξοδη όπως το καθετί σε αυτή τη στενάχωρη ταινία, η οποία παρά την καλή σκηνοθετική ματιά της καθυστερεί υπερβολικά να πάρει μπροστά και ενίοτε κουράζει με τους απελπιστικά αργούς ρυθμούς της (διαβάστε συνέντευξη του Μπουγιάρ Αλιμάνι).

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τρισδιάστατο «πορνό» με γαϊδουρινά πέη

Διαβάζω ότι στην Κίνα το «Χαλάκι του σαρκικού προσευχητή», μια ερωτική νουβέλα του 17ου αιώνα, είναι ένας δημοφιλέστατος οδηγός, ο οποίος εκτός των άλλων περιέχει όλες τις πιθανές στάσεις και αντιστάσεις που μπορεί κάποιος να αντέξει στο σεξ. Διαβάζω επίσης ότι μέσα σε αυτό το βιβλίο «η ιδιωτική ζωή της Τζίνα Τζέιμσον συναντά τον ταοϊσμό, το καράτε, την κινεζική μεταφυσική, το κάμα-σούτρα και τα πέη γαϊδάρων». Ισως να μην είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που από τη δεκαετία του 1980 οι ερωτικές ταινίες της σχολής του Χονγκ Κονγκ _ και μιλάμε για ολόκληρο κινηματογραφικό κύμα _ έχουν εμπνευστεί από το «Χαλάκι του σαρκικού προσευχητή». Η πιο πιστή μεταφορά του, το «Sex and Zen», έκανε θραύση το 1991.

Aυτή λοιπόν την ταινία ξαναγύρισαν στις μέρες μας, με τη μόνη διαφορά ότι τη γύρισαν τρισδιάστατη. Και πραγματικά, άλλο είναι να μιλάς για την ταινία ενώ την έχεις δει δισδιάστατη και άλλο να τη βλέπεις. Αν είναι να τη δει κανείς, μόνο τρισδιάστατη αξίζει (την είδα πρώτα σε DVD και μετά σε 3D και ήταν σαν να βλέπω άλλη ταινία). Η δουλειά στο τρισδιάστατο σύστημα είναι αυτή που εδώ εντυπωσιάζει και τίποτε άλλο. Ούτε οι ερμηνείες ούτε η ιστορία και σίγουρα όχι το πορνό (όπως έχει διαφημιστεί), γιατί πορνό αυτή η ταινία δεν είναι. Οπως επίσης δεν είναι ζεν.

Ενα κορδόνι τυλιγμένο στο μπούτι της πρωταγωνίστριας παραπέμπει σε τεράστιο πέος, ενώ εκσφενδονίζεται προς το πρόσωπό σου. Soft core αερομαχίες α λα «Ο τίγρης και ο δράκος», κομμένα πέη, βιασμοί πάνω σε άλογα με σιδερένια πέη, ηθοποιοί που σκούζουν σαν αρνιά προς σφαγή, μια ατμόσφαιρα που θυμίζει αποθέωση του κιτς, σαν μια εκδοχή του «Καλιγούλα» τοποθετημένη στην ασιατική μυθολογία.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ASTOR

Οι πελεκάνοι κλέβουν την παράσταση

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας «Νικόστρατος – Ενα ξεχωριστό καλοκαίρι» του Ολιβιέ Ορλέ, πέραν της ομορφιάς της πανέμορφης Μήλου όπου γυρίστηκε εξ ολοκλήρου, είναι το ότι οι πελεκάνοι παίζουν καλύτερα από τους ανθρώπους. Μάλιστα, οι πελεκάνοι. Στη ζωή του Γιαννάκη (Τιμπόλτ λε Γκεγέκ), γιου ενός χήρου ψαρά, του Δημοσθένη, ο οποίος φέρει τη βλοσυρή μορφή του Εμίρ Κουστουρίτσα, όλα θα αλλάξουν όταν γίνεται «κολλητός» με τον Νικόστρατο, έναν πελεκάνο. Στις καλύτερες σκηνές της ταινίας ο μικρός και το πτηνό θα τα πάνε πολύ καλά. Με τα τερτίπια και τις κόνξες του ο πελεκάνος θα γίνει η τουριστική ατραξιόν του νησιού και όλα θα κυλήσουν τέλεια ως την (αναπόφευκτη) στιγμή της μεγάλης ανατροπής που θα δώσει έναν δραματικό τόνο σε ένα φιλμ γυρισμένο στο παλιομοδίτικο μοντέλο της οικογενειακής ταινίας της Disney αλλά στα ελληνικά (θα προβληθεί μεταγλωττισμένο στη γλώσσα μας). Σε γενικές γραμμές μια ταινία φτιαγμένη έτσι ώστε να ικανοποιήσει τον ΕΟΤ και να κάνει υπερήφανους τους ντόπιους.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΦΟΙΒΟΣ – ΝΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – STER IΛION – ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ MAΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE AΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER CENTURY

Εκδίκηση α λα κολομβιανά

Το γεγονός ότι ο Λυκ Μπεσόν έβαλε το χεράκι του στην παραγωγή της «Colombiana» (ΗΠΑ / Γαλλία, 2011) που σκηνοθέτησε ο Ολιβιέ Μπεγκατόν δεν φαίνεται μόνο στην glossy αισθητική της ταινίας, στο νευρικό γύρισμα με τις δεκάδες κάμερες και στο μοντάζ των 30 πλάνων το λεπτό αλλά και στο περιεχόμενό της. Μια ασταμάτητης δράσης περιπέτεια, το φιλμ μοιάζει με latin παραλλαγή-διασταύρωση της «Νικίτα» και του «Λεόν», δύο από τις πιο χαρακτηριστικές και πολυαγαπημένες ταινίες του ιδίου του Μπεσόν.

Στην «Colombiana» η Ζόε Σαλντάνα υποδύεται μια κοπέλα που προσπαθεί να πάρει την εκδίκησή της σκοτώνοντας όλους τους κολομβιανούς κακοποιούς που ευθύνονται για τον θάνατο των γονιών της, οι οποίοι σκοτώθηκαν μπροστά στα μάτια της όταν ήταν κοριτσάκι. Η κοπέλα είναι cool, μεθοδικότατη, αδίστακτη, κομψή, πανέμορφη και εκπαιδευμένη σαν 15 Τζέιμς Μποντ. Θα μπορούσε να έχει βγει από κοσμοπολίτικη περιπέτεια της δεκαετίας του ’60, μια Λατινοαμερικάνα Μόντεστι Μπλέιζ (η Μόνικα Βίτι της ταινίας του Τζόζεφ Λόουζι). Χαίρεσαι να την παρακολουθείς γιατί νιώθεις ότι ο φακός ηδονίζεται καταγράφοντας τα απίστευτα κατορθώματά της, είτε όταν μπαίνει σε ένα απόρθητο κελί ασφαλείας είτε όταν σπάζει στο ξύλο τους εξαγριωμένους φαλλούς. Οπως συνέβη με τη Μίλα Γιόβοβιτς στο «Πέμπτο στοιχείο» και πάλι του Μπεσόν, στο πρόσωπο της Σαλντάνα (η οποία θυμίζει αμυδρά τη Χάλι Μπέρι) βλέπουμε αμέσως να γεννιέται μια σταρ την οποία θα ξανασυναντήσουμε σε πολλές ταινίες.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ODEON ΟΠΕΡΑ – ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY ΣΥΓΓΡΟΥ – STER ΙΛΙΟΝ – STER ΑΧΑΡΝΩΝ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE METRO MALL

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – STER CITY GATE – VILLAGE COSMOS

Ο υποχόνδριος, η ανασφαλής και η σοκολάτα

Ακόμη μία αισθηματική κωμωδία με «προβληματικούς» ήρωες, το «Ανώνυμοι ρομαντικοί» («Les emotifs anonymes», Γαλλία, 2011) του Ζαν-Πιερ Αμερίς μοιάζει με φροντιστήριο αυτοπεποίθησης ενώ μιλάει για τα δεκάδες εμπόδια που προκύπτουν από τη στιγμή που ο ιδιοκτήτης μιας σοκολατοβιοτεχνίας (Μπενουά Πολβούρντ) ερωτεύεται την καινούργια υπεύθυνη πωλήσεων (Ιζαμπέλ Καρέ), η οποία είναι και η ίδια σοκολατοποιός αλλά δεν το μαρτυρά.

Ο τύπος, ο οποίος είναι εντελώς αντικοινωνικός, ιδρώνει όποτε τη συναντά (κουβαλά πουκάμισα στην τσάντα του!), εκείνη μοιάζει να μην καταλαβαίνει τι γίνεται και συμμετέχει σε συνεδρίες ατόμων που αναζητούν δύναμη χαρακτήρα. Μέσα σε όλα τραγουδά και στίχους όπως «Πιστεύω σε μένα» στον δρόμο, δίνοντας στο φιλμ έναν γλυκό αέρα μιούζικαλ. Ωστόσο μια αίσθηση αμηχανίας βρίσκεται διάχυτη στην ατμόσφαιρα σε μια ταινία που ενίοτε πάσχει από ρυθμό και γοητεία. Θα μπορούσε κάλλιστα να διασκευαστεί στην Αμερική (με τον Μπεν Στίλερ και την Κάθριν Χέιγκλ για παράδειγμα) και το αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο ελκυστικό από το πρωτότυπο.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΠΟΛΛΩΝ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ

«Οχι μόνο φίλοι»

Ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ και η Μίλα Κούνις (τη γνωρίσαμε στον «Μαύρο κρίνο») είναι το ζευγάρι της ρομαντικής κωμωδίας «Οχι μόνο φίλοι» («Friends with benefits», ΗΠΑ, 2011) που σκηνοθέτησε ο Γουίλ Γκλακ υποστηρίζοντας με ευχάριστο τρόπο το χιλιοειπωμένο και… αυτονόητο: όσο πρωτότυπα κι αν προσπαθήσεις να κτίσεις μια σχέση, άπαξ και το σεξ μπει στη μέση, αρχίζουν τα προβλήματα.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ – ΑΤΤΙΚΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΝΟΙΞΙΣ ΧΑΪΔΑΡΙ – ΝΑΝΑ – ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ MAΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE AΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – TPIA ΑΣΤΕΡΙΑ – ΦΟΙΒΟΣ – STER IΛΙΟΝ – STER AXAΡΝΩΝ – ODEON ΚΟSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – ΒΑΡΚΙΖΑ

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ STER CENTURY – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE COSMOS

Ο «βετεράνος»

Στην περιπέτεια «The Veteran» (δηλαδή «Ο βετεράνος», Αγγλία, 2010) του Μάθιου Χόουπ ο Τόμπι Κεμπέλ υποδύεται τον βετεράνο του πολέμου στο Αφγανιστάν που επιστρέφοντας στην πατρίδα του θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια συνωμοσία των μυστικών υπηρεσιών με διακινητές ναρκωτικών.

Βαθμολογία: _

Αίθουσες: ΝΑΝΑ – STER ΙΛΙΟΝ

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ STER CENTURY