Γυρισμένη το 1980 αλλά τοποθετημένη το 1973 όταν το περιστατικό συνέβη, η «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου είναι μια από τις πρώτες ταινίες που κατέγραψαν με ρεαλισμό την νυχτερινή ζωή της λαϊκής Αθήνας την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Επίσης, όπως ο «Αγγελος» του Γιώργου Κατακουζηνού που γυρίστηκε λίγο αργότερα, ή ο «Ιωάννης ο βίαιος» της Τώνιας Μαρκετάκη έκανε αίσθηση ακριβώς επειδή άντλησε το θέμα της από μια τραγωδία που έκανε τρομερό θόρυβο στις εφημερίδες και γενικότερα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Οι σκηνές στο σκυλάδικο όπου η τραγωδία κορυφώνεται είναι τόσο βαθιά βουτηγμένες μέσα στον καπνό, το ποτό ,το φτηνό λαϊκό άσμα, το σπασμένο πιάτο, τα φτηνό γυναικείο άρωμα τα κουρασμένα πρόσωπα και το σάπιο γαρύφαλλο που ο θεατής νιώθει κυριολεκτικά να ασφυκτιά σε σημείο που το ξέσπασμα του Νίκου (όπως απλώς λέγεται ο Αντώνης Αντωνίου) καταλήγει να είναι λυτρωτικό.
Αργότερα, η κάμερα των Κώστα Παπαγιαννάκη και Σάκη Μανιάτη αλωνίζει στους δρόμους της Αθήνας ακολουθώντας τον Αντώνη Αντωνίου (Κοεμτζή) στην αμήχανη φυγή του που θα καταλήξει στην σύλληψη όταν τον ρουφιανεύουν. Το φιλμ που αποτελεί ντεμπούτο στον κινηματογράφο για τον Αντώνη Καφετζόπουλο (παίζει τον Δήμο, νεώτερο αδελφό του Νίκου) φιλοξένησε μια στρατιά ηθοποιών σε μικρούς ρόλους, από την Θέμιδα Μπαζάκα, τον Χρήστο Τσάγκα, την Σοφία Ρούμπου και τον Γιώργο Κοτανίδη, μέχρι τον Νικήτα Τσακίρογλκου, την Ολια Λαζαρίδου, την Βίκυ Βανίτα, τον Μάνο Κατράκη και την τότε σύζυγο του Τάσιου, την Κατερίνα Γώγου, η οποία ενδιαμέσως διαβάζει ποιήματα με εφιαλτικούς στίχους όπως «η ζωή μας είναι σουγιαδιές σε βρώμικα αδιέξοδα/ σάπια δόντια/ ξεθωριασμένα συνθήματα/ μπάσο βεστιάριο/ μυρουδιές από κάτουρο /αντισηπτικά και χαλασμένα σπέρματα».
Όλα αυτά συνέβαλλαν στην δημιουργία ενός κινηματογραφικού σοκ για το κοινό της εποχής, που αγκάλιασε την «Παραγγελιά» με 196.186 εισιτήρια Α’ προβολής και πέντε βραβεία στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Β’ καλύτερης ταινίας, ά ανδρικής ερμηνείας (Α. Αντωνίου), μουικής (Κυριάκος Σφέτσας), μοντάζ (Γιάννης Τσιτσόπουλος) και ηχοληψίας (Ηλίας Ιονέσκο).
Αργότερα όμως, άρχισαν να φαίνονται πάνω στην ταινία τα σημάδια του χρόνου και σήμερα, αν κοιτάξεις την ταινία με ψυχραιμία παρατηρείς τις ατέλειές της. Χωρίς τον θόρυβο του αυθεντικού γεγονότος, πολύ φοβούμαι ότι η «Παραγγελιά» δεν θα είχε κάνει την αίσθηση που έκανε.
