Ακριβώς όπως συνέβη με τον «Κυνόδοντα» πριν από δυο χρόνια στο φεστιβάλ των Κανών, έτσι και εφέτος στην Βενετία, οι «Αλπεις», τέταρτη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, άφησε το κοινό της πρώτης προβολής της, τουλάχιστον αμήχανο.
Τα χειροκροτήματα το βράδυ της Παρασκευής 2 Σεπτεμβρίου στην κατάμεστη αίθουσα Darserna ήταν μεν χλιαρά αλλά είχαν διάρκεια ενώ τα σχόλια αρκετών θεατών που ρωτήθηκαν μετά την προβολής, υπήρξαν ανάμεικτα, γεγονός που σημαίνει ότι η ταινία θα συζητηθεί.
Κάποιοι ενθουσιάστηκαν, κάποιοι ήταν μονολεκτικά αρνητικοί και κάποιοι είπαν ότι χρειάζεται χρόνος για να κατασταλάξουν στο αν αυτό που είδαν τους άρεσε ή όχι. Και ίσως αυτή η τελευταία προσέγγιση είναι η πιο σωστή για την ταινία.
Πολύ φυσικά οι «Αλπεις» δεν είναι μια εύκολη ταινία, όπως άλλωστε δεν ήταν και ο «Κυνόδοντας». Ο τίτλος υποδηλώνει την ονομασία μιας τετραμελούς ομάδας ανθρώπων που αναλαμβάνουν να παραστήσουν πρόσωπα πεθαμένων για χάρη των συγγενών τους.
Ο λόγος που το γκρουπ ονομάζεται έτσι είναι διπλός όπως μαθαίνουμε από τον επικεφαλής της ομάδας, έναν τραυματιοφορέα (Αρης Σερβετάλης). Πρώτον, επειδή κανείς δεν θα μπορεί να προσδιορήσει τι είναι η οργάνωση και δεύτερον επειδή τα βουνά των Αλπεων είναι αναντικατάστατα. Εν συνεχεία η ιστορία εστιάζει στα περιστατικά που βιώνει η γιατρός της παρέας (Αγγελική Παπούλια) την οποία παρακολουθούμε σε πολλαπλούς ρόλους.
Η καλλιτεχνική αξία του φιλμ βέβαια, δεν συζητιέται. Κάθε πλάνο έχει την δική του ομορφιά, είναι παρμένο από την δική του, αλλόκοτη γωνία λήψης και σε αναγκάζει να μελετήσεις κάθε σκηνή του με σχολαστική προσοχή, αν όχι να την ρουφήξεις.
Το χιούμορ δεν λείπει, ενώ ένα βίαιο ξέσπασμα γίνεται τόσο απότομα που σχεδόν σοκάρει. Οι ηθοποιοί παίζουν επίτηδες σαν μηχανικές κούκλες, δύσκολα προσδιορίζεις συναισθήματα και η αίσθηση της παγωμάρας είναι διάχυτη στο σύνολο της παράξενης αυτής ταινίας που ενδεχομένως να είναι ο καθρέφτης μιας άψυχης κοινωνίας που δεν μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν της.
