Τo ζήτημα με τον Βαγγέλη Μουρίκη είναι ότι ποσώς τον ενδιαφέρει πως ενδεχομένως να είναι, αν όχι ο καλύτερος, τουλάχιστον από τους πιο αξιοσέβαστους έλληνες ηθοποιούς του κινηματογράφου. Αποφεύγει να μιλάει για το άτομό του και εξαιτίας αυτού η αρχική αμηχανία στο πατάρι της πατισερί «Κοραής» το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής ήταν διάχυτη. Ο Μουρίκης έστριβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, ρουφώντας γουλιές από τον εσπρέσο του. Το πρόσωπό του θα μπορούσε να ανήκει σε πρώην πυγμάχο, αλλά όταν μιλούσε ένιωθες πολλές φορές ότι έχεις να κάνεις με ενθουσιώδες παιδί.
«Ξέρεις,φίλε,η φάτσα μου με έχει βάλει σε μπελάδες» μου είπε χαμογελώντας. «Οταν με τον Οικονομίδη κάναμε το ρεπεράζ του “Μαχαιροβγάλτη” στα Λιόσιαμάς συνέλαβε η Αστυνομία.Επειδή κάπνιζα στο αμάξι. Εγώ τού το ΄λεγα ότι θα μας πιάσουν, αλλά εκείνος δεν το πίστευε. “Μα για ποιον λόγο μεσημεριάτικα, αφού κάνουμε τη δουλειά μας σαν φυσιολογικοί άνθρωποι;” με ρώταγε. Ε, δεν πέρασαν πέντε λεπτά και εμφανίστηκαν οι αστυνομικοί!“Να ΄σαι ευγενικός με τους ανθρώπους” του λέω. Πήγαμε στο τμήμα. Μετά πήραμε και τα τηλέφωνα των αστυνομικών για να μη μας πιάνουν κάθε φορά που θα πηγαίναμε για γύρισμα. Ο Οικονομίδης καθάρισε στον πρώτο έλεγχο.Ενώ εγώ…».
Τον ρωτώ πόσο εύκολα στο πλαίσιο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας ένας ηθοποιός αποδέχεται ότι δεν τον αναγνωρίζουν. «Νομίζω ότι είναι τεράστια κουβέντα,αν και προσωπικά δεν έχω τέτοιο πρόβλημα.Μπορώ να πω ότι μου αρέσει κιόλας να μη με αναγνωρίζουν,γιατί έτσι μπορείς να κυκλοφορείς και να κάνεις ό,τι θέλεις ελεύθερα.Το αν θες να σε αναγνωρίζουν ή όχι εξαρτάται,πρώτον,από την ανάγκη σου και, δεύτερον, από τον λόγο για τον οποίο κάνεις κινηματογράφο. Εμένα μού είναι αδιάφορο» .
Το «όχι» στην τηλεόραση
Οπότε μπαίνουμε σε ένα άλλο ζήτημα: ο Βαγγέλης Μουρίκης που σπούδασε υποκριτική, κινηματογράφο και ιστορία της τέχνης στην Αυστραλία αρχές της δεκαετίας του ΄80 δεν παίζει πουθενά αλλού εκτός από τον κινηματογράφο. Του κάνουν τηλεοπτικές προτάσεις αλλά ποτέ δεν τον βλέπουμε στην τηλεόραση. Το ίδιο και στο θέατρο. «Ναι, γιατί γουστάρω τη μεγάλη οθόνη, εκεί βλέπω μια πραγματική πραγματικότητα και μπορώ να προσηλώνομαι σε αυτήν.Δεν θα μπω στη λογική της τηλεόρασης.Δεν την καταλαβαίνω γιατί δεν την ξέρω. Και στο θέατρο το ίδιο μού συμβαίνει. Κινηματογραφική τηλεόραση πάντως γίνεται μόνο στην Αμερική, σε περιπτώσεις όπως, π.χ., η σειρά “Σοπράνος”.Παραδέχομαι ότι στην ελληνική τηλεόραση υπάρχουν κάποια πράγματα στα οποία αξίζει να έχεις λάβει μέρος,αλλά τουλάχιστον στη δική μου περίπτωσηαπλώς δεν έτυχε.Βρίσκομαι συνεχώς μέσα σε ταινίες,κάνω γυρίσματα,βοηθώ σε ό,τι μπορώ τους άλλους,είτε ως ηθοποιόςείτε ως οτιδήποτε.Επίσης,θέλω να έχω και μια ελευθερία,να ταξιδεύω,να βλέπω τους φίλους μου. Δεν με πήρε ποτέ από κάτω αυτό το οποίο λέγεται “ να δουλεύουμε για να βγάλουμε λεφτά”».
Οχι μόνο το λέει αλλά και το τηρεί. Η προσήλωσή του σε νέους σκηνοθέτες γίνεται πολλές φορές αφιλοκερδώς. «Αυτή τη στιγμή καταβάλλεται μια προσπάθεια από παιδιά που γουστάρουν σινεμά και έχουν κάτι να πουν- και το βλέπεις» είπε, αναφερόμενος στον Φωκίωνα Μπόγρη τής «Κάθαρσης», στον Γιώργο Γεωργόπουλο τού «Τungsten», στον Τζώρτζη Γρηγοράκη τού «Κι εγώ για μένα» και στον Γιάννη Σακαρίδη της «Αλήθειας». «Αυτά τα παιδιά “παίζουν” στο επίπεδο του “μπας και μπορείς να συμβάλεις στην προ σπάθεια που κάνουμε;”. Γι΄ αυτό πάω. Για κανέναν άλλον λόγο. Αν μέσα σε αυτά δεις ότι αξίζει να ειπωθεί κάτι,βάζεις και εσύ όλες σου τις δυνάμεις και προχωρείς».
Το ερώτημα όμως παραμένει. Αντέχει βιοποριστικά ένας έλληνας ηθοποιός κάνοντας μόνο κινηματογράφο; «Για να είμαι εντελώς ειλικρινήςαντέχω όσο αντέχουν αυτοί που με αντέχουν.Κατά καιρούς δεν με ενδιαφέρει αν θα κάνω άλλη δουλειά (σ.σ.: δεν λέει τι). Το ζήτημα είναι αν μπορείς να πεις “τα λεφτά που βγάζω μου φτάνουν”. Και εγώ λέω “ μου φτάνουν”».
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΕΜΦΥΛΙΩΝ
Ο σκηνοθέτης (επάνω) Γιάννης Οικονομίδης πιστεύει ότι ο «Μαχαιροβγάλτης» «μιλάει για μια Ελλάδα η οποία,όπως λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος σε ένα τραγούδι του,είναι μια ατελείωτη παράγκα: “Παράγκα του χειμώνα και εσύ κοιτάς σαν πτώμα”». Ο σκηνοθέτης πιστεύει επίσης ότι αν είσαι καλλιτέχνης και κάνεις μια ταινία καλή βουλώνεις κακοπροαίρετα στόματα. «Εχουμε στο αίμα μας αυτόν τον εμφύλιο σπαραγμό,αυτή την εμπάθεια ο ένας απέναντι στον άλλον». Ρωτώ τον Μουρίκη αν το πιστεύει και εκείνος.Και αν ναι,πώς το ερμηνεύει; Μήπως επειδή η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα; «Ναι, ίσως έχει να κάνει με το μέγεθος,αλλά όλο αυτό το πράγμα έχει πλάκα» απαντά ο ηθοποιός. «Δεν έχει βέβαια πλάκα ο ίδιος ο εμφύλιος, αλλά όλη η κουβέντα γύρω του.Ο ίδιος ο Οικονομίδης ξεκίνησε το “Σπιρτόκουτο” στήνοντας έναν εμφύλιο μέσα σε ένα σπίτι, μέσα σε μια οικογένεια. Μετά, με την “Ψυχή στο στόμα”, έβαλε τον εμφύλιο στον εργασιακό χώρο. Τώρα στον “Μαχαιροβγάλτη” στήνει έναν αόρατο εμφύλιο.Για μένα ενδιαφέρον έχει ο δημιουργικός εμφύλιος.Τότε μόνο έχεις κινηματογράφο».
Η ταινία «Μαχαιροβγάτης» θα προβάλλεται στις αίθουσες από την ερχόμενη Πέμπτη 4 Νοεμβρίου
