ΚΑΝΝΕΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΗ «Εχω κάνει μια συμφωνία με τους ηθοποιούς μου» λέει ο Πέδρο Αλμοδόβαρ. «Μου έχουν δώσει το δικαίωμα να αγγίξω το εσωτερικό τους, μου δίνουν χώρο να δουλέψω εκεί όπως μου ταιριάζει. Είναι γενναιόδωροι απέναντί μου, παίζουν με τους δικούς μου όρους. Αλλοτε τους δίνω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ, άλλοτε δεν τους δίνω τίποτε διότι αυτό που θέλω τότε είναι το ένστικτό τους. Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικά απαραίτητοι στον σκηνοθέτη. Και όταν μάλιστα μια ταινία είναι λίγο “τρελή”, όπως οι “Σπασμένες αγκαλιές” (“Los Αbrazos Rotos”), τότε ο ρόλος τους είναι ακόμη πιο σημαντικός επειδή τους ζητώ να παίξουν ρεαλιστικά».

Με τις «Σπασμένες αγκαλιές» ο Αλμοδόβαρ λέει ότι θέλησε να επιστρέψει στην εποχή των «Γυναικών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», μιας ταινίας που τον είχε οδηγήσει στις υποψηφιότητες των Οσκαρ και παραμένει τεράστιο κεφάλαιο στην καριέρα του. «Δεν το έκανα ως φόρο τιμής… σε μένα» είπε. «Απλώς κάποια στιγμή ένιωσα να με περικυκλώνουν τα φαντάσματα των γυναικών της “Νευρικής κρίσης”- και ομολογώ ότι ήταν ευχάριστο να βλέπω αυτά τα πρόσωπα από το παρελθόν.

Οι «Σπασμένες αγκαλιές» είναι μια τραγική ερωτική ιστορία με κεντρικά πρόσωπα μια φιλόδοξη ηθοποιό ( Πενέλοπε Κρους ), τον σκηνοθέτη με τον οποίον γυρίζει μια ταινία και τον επιχειρηματία εραστή της που δεν θέλει να τη χάσει. Για μία ακόμη φορά το χιούμορ και το δάκρυ συμπυκνώνονται στο «αλμοδοβαρικό» περιβάλλον με τα υπέροχα σκηνικά, τα παστέλ χρώματα και τη μελέτη στοιχείων της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ισως όμως αυτή τη φορά το τρομερό παιδί του ισπανικού κινηματογράφου να το παράκανε, καθώς η ταινία δεν κατορθώνει να ξεφύγει από τη λογική της υπερφορτωμένης σαπουνόπερας.

Συνέντευξη Τύπου του Πέδρο Αλμοδόβαρ στην οποία να μην αναφερθεί η μητέρα του αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ετσι, για μία ακόμη φορά, το παρελθόν του σκηνοθέτη μπλέχτηκε στη συζήτηση. «Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον πέρα για πέρα μητριαρχικό» απάντησε ο σκηνοθέτης σε ερώτηση σχετική με την κυριαρχία του γυναικείου στοιχείου στις ταινίες του. «Η μητέρα μου, όπως πολλές γυναίκες της δικής της γενιάς, είχε επιβιώσει από τον πόλεμο, ήταν σκληρή, δυναμική, έπαιρνε πρωτοβουλίες. Ο,τι είμαι το χρωστώ σε αυτήν. Αν υπάρχει ψυχαναλυτής στην αίθουσα ίσως να με βοηθήσει να καταλάβω το γιατί».

« Ημουν πολύ τυχερή που με εμπιστεύτηκε ο Πέδρο » είπε με τη σειρά της η μούσα του σκηνοθέτη Πενέλοπε Κρους. « Πιστεύω ότι οι “Σπασμένες αγκαλιές” είναι ένα από τα καλύτερα σενάρια που έχουν γραφτεί ποτέ και σίγουρα η ηρωίδα μου ανήκει στις δυσκολότερες που έχω παίξει ». Το γεγονός ότι αναγκαζόταν να αλλάζει στιλ υποκριτικής από το δράμα στην κωμωδία πολλές φορές την ίδια ημέρα αποδείχθηκε πραγματική πρόκληση για την Κρους, η οποία πέρυσι βρισκόταν στο ίδιο φεστιβάλ με το «Vicky Cristina Βarcelona» του Γούντι Αλεν, ταινία που εν τέλει της χάρισε το Οσκαρ β΄ ρόλου. « Το “Vicky Cristina Βarcelona” και οι “Σπασμένες αγκαλιές” γυρίστηκαν η μία μετά την άλλη και αναπόφευκτα δεν μπορούσα παρά να συγκρίνω τα στιλ αυτών των δύο σπουδαίων δημιουργών. Ο Γούντι Αλεν δεν κάνει ποτέ πρόβες, σε αφήνει απολύτως ελεύθερο να ακολουθήσεις τα λόγια που έχει γράψει όπως θέλεις. Αντιθέτως ο Πέδρο είναι υπέρ των προβών αλλά είναι απρόβλεπτος διότι μπορεί να αλλάξει τα πάντα λίγο πριν από το γύρισμα » κατέληξε η ηθοποιός.

Μπράβο στον Λάνθιμο
Μια από τις φρέσκες ανακαλύψεις του εφετινού φεστιβάλ διαθέτει ελληνική ιθαγένεια. Ο Γιώργος Λάνθιμος, σκηνοθέτης της «Κινέτας» και συν-σκηνοθέτης του «Καλύτερού μου φίλου» με τον Λάκη Λαζόπουλο, παρουσίασε το βράδυ της περασμένης Δευτέρας τον «Κυνόδοντα». Σουρεαλιστική, προκλητική, αστεία, ενίοτε σοκαριστική και εν ολίγοις ευφάνταστη, η ταινία παρακολουθεί τη ζωή μιας πενταμελούς οικογένειας που με εξαίρεση τον πατέρα ( Χρήστος Στέργιογλου ) δεν βγαίνει ποτέ από την έπαυλή της. «Δυστυχώς η Ελλάδα δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες ταινίες» είπε κατά την παρουσίαση του Λάνθιμου ο Τιερί Φρεμό, καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ.

Ιταλικό φλερτ με τον Φοίνικα
Η Πενέλοπε Κρους είναι ένα από τα πολύ καλά στοιχεία των «Σπασμένων αγκαλιών», η ηθοποιός όμως με τις περισσότερες πιθανότητες για βράβευση είναι μέχρι στιγμής η Τζοβάνα Μετσοτζόρνο της ταινίας «Vincere» του Μάρκο Μπελόκιο. Η κόρη του ηθοποιού Βιτόριο Μετσοτζόρνο πέτυχε μια σπαραχτική ερμηνεία με τον ρόλο της Ιντα Ντέσλερ, κρυφής ερωμένης του Μπενίτο Μουσολίνι(Φιλίπο Τίνι ) την οποία ο τελευταίος ερωτεύτηκε προτού ανεβεί στην εξουσία και απομάκρυνε από τη ζωή του όταν άρχισε να αναρριχάται. Αποφασισμένη να κερδίσει το δίκιο της, η Ντέσλερ αυτοθυσιάστηκε προσπαθώντας να τον επαναφέρει κοντά στην ίδια και στο παιδί τους. Κατέληξε στο φρενοκομείο και αργότερα πέθανε, ενώ ο γιος τους αυτοκτόνησε. «Βασική δυσκολία μου ήταν το ότι δεν έπρεπε να δώσω την εντύπωση πως η Ιντα Ντέσλερ ήταν παρανοϊκή» είπε χθες η Μετσοτζόρνο. « Οι αντιφάσεις της ήταν δικαιολογημένες. Ηταν μια μοντέρνα γυναίκα, φεμινίστρια, αποφασιστική και ξεκάθαρη στο τι ήθελε να κάνει. Απλώς δεν ήταν και τόσο έξυπνη για να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Εβλεπε τον στόχο αλλά δεν καταλάβαινε ότι προοριζόταν για καταστροφή. Διότι δεν μπορούσε να δεχτεί ότι την παρατούν καταπατώντας τόσο πολύ τα δικαιώματά της ».