Είναι περίεργο να διαβάζεις τις ιστορίες από το τέλος. Αποκτούν άλλη βαρύτητα και μεταφυσική αύρα. Η είδηση από μόνη της συγκλονιστική: «Τραγικό τέλος στα 31 του.Σκοτώθηκε σε τροχαίο ο ηθοποιόςΚωνσταντίνος Παπαχρόνης ». Και ξαφνικά όλοι πάγωσαν. Επειδή ήταν τόσο νέος, τόσο λαμπερός, τόσο ταλαντούχος. Ολα στον υπερθετικό. Είχε «τον κόσμο στα πόδια του» και «όλη τη ζωή μπροστά του». Και αν ακόμη διέθετε το παρουσιαστικό του ασυμβίβαστου επαναστάτη, τα ξημερώματα της 2ας Δεκεμβρίου φορούσε το κράνος του. Ωστόσο η σύγκρουση με ΙΧ αυτοκίνητο τον έριξε από τη μοτοσικλέτα του και το χτύπημα στον αυχένα ήταν θανατηφόρο. Σήμερα στις 14.00 όσοι τον αγάπησαν θα τον αποχαιρετήσουν στον Ναό της Αγίας Ειρήνης στην οδό Αιόλου. Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 11.00 στην Κατερίνη. Πρόλαβε να παίξει για δύο εβδομάδες τον πιο αγαπημένο ρόλο του, εκείνον του Μέλχιορ στο «Ξύπνημα της άνοιξης» του Βέντεκιντ, που ανέβηκε από το Εθνικό σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Πέρασε το καλοκαίρι περιμένοντας πώς και πώς να αρχίσουν οι πρόβες. «Είναι ένα παιδί πιο ώριμο από την ηλικία του,το οποίο ενώ κουβαλά όλους τους προβληματισμούς που έχει η πρώτη εφηβεία,έχει ταυτόχρονα ένα μυαλό που τρέχει να καταγράψει περισσότερα» έλεγε για το alter ego του. Εκτός από τον Μέλχιορ, υπάρχει ένας ρόλος που έπαιξε και δεν μας έχει φανερωθεί ακόμη. Εκείνος του «Αλκη Σωζόμενου» στην ταινία του Τώνυ Λυκουρέση «Σκλάβοι στα δεσμά τους» που θα βγει σε λίγο καιρό στις αίθουσες. «Αλκης Σωζόμενος»: ο Κωνσταντίνος συχνά αστειευόταν με το οξύμωρο αυτού του επιθέτου, αφού ο Αλκης τελικά δεν σώζεται. Πεθαίνει από φυματίωση, μόνος, σε ένα σοκάκι.
Γεννημένος στην Αθήνα στις 9 Αυγούστου 1977, απόφοιτος του Εθνικού το 2000, άρχισε να ξετυλίγει την υποκριτική του τέχνη και τεχνική- πάντοτε πίστευε ότι το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο- σε παραγωγές του ΚΘΒΕ και του Αμόρε. Υποδύθηκε τον «Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ» το 2003 (σε σκηνοθεσία Βασ.Μυριανθόπουλου ) και από τότε ο επιθετικός προσδιορισμός του τίτλου δεν εγκατέλειψε το όνομά του. Τρία χρόνια αργότερα, ως «Λευτέρης», ένα παιδί με ταραγμένο ψυχικό κόσμο στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη (σε σκηνοθεσία Ν.Μαστοράκη ) άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ενα βράδυ μάλιστα τον επισκέφθηκαν στο καμαρίνι του τρεις ψυχίατροι και τον ρώτησαν αν υπάρχει ιστορικό ψυχοπαθολογίας στην οικογένειά του. Ο Κωνσταντίνος το θεώρησε το απόλυτο κομπλιμέντο.
Ο ρόλος του Λευτέρη άλλωστε, του έμαθε κάτι που ως τότε δεν είχε παραδεχτεί στον εαυτό του: «Εχω ανάγκη να με αγαπούν.Οσο αυτάρκης και αν νιώθω σαν άνθρωπος». Δεν σύχναζε στα παραδοσιακά στέκια ηθοποιών, όταν έβγαινε έξω προτιμούσε να μιλάει για την άλλη μεγάλη αγάπη του, τη μουσική. Υπερήφανος κιθαρίστας του πανκ συγκροτήματος Rockin΄ Βones, έβρισκε εκεί «μια άλλου τύπου αδρεναλίνη».«Εγινα ηθοποιός γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς» είχε πει κάποτε. Ως Μέλχιορ ήταν για μία ακόμη φορά εξαιρετικός. Μέλχιορ. Ενας από τους τρεις μάγους των Χριστουγέννων. Μόνο που κάτι τέτοιες στιγμές είναι πολύ δύσκολο να πιστέψεις στα θαύματα. Ο Κωνσταντίνος έλεγε ότι η ημερομηνία γέννησής του (9.8.77) έμοιαζε με αντίστροφη μέτρηση.
9.8.77,6,5,4,3,2,1, μηδέν. Καλό ταξίδι, ταλαντούχε κύριε Παπαχρόνη…
