Πώς να σκεφτούμε το καινούργιο μυθιστόρημα του Νίκου Α. Μάντη και πώς να αποδελτιώσουμε τις πολυπληθείς αναφορές του; Θα πρέπει καταρχάς να ανατρέξουμε στη λογοτεχνία: στο Ταξίδι στο κέντρο της γης του Ιουλίου Βερν, στο Περί ηρώων και τάφων του Ερνέστο Σάμπατο, στο Περί τυφλότητος του Ζοζέ Σαραμάγκου, στο Cloud Atlas του Ντέιβιντ Μίτσελ, αλλά και στην ποίηση και στα δοκίμια του Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Κι από εδώ θα χρειαστεί οπωσδήποτε να πάμε και στον κινηματογράφο: στο Matrix των Λάνα και Λίλι Γουατσόφσκι, στο Inception του Κρίστοφερ Νόλαν καθώς και στην κινηματογραφική μεταφορά του Cloud Atlas από τον Τομ Τίκβερ και τις αδελφές Γουατσόφσκι.
Η θεματική γραμμή των λογοτεχνικών και κινηματογραφικών παραπομπών του Μάντη φτιάχνει ένα πυκνά υφασμένο πλέγμα, που ξεκινάει από τη διφυή έννοια της τυφλότητας (σύμβολο της πολιτικής εξαχρείωσης και του ολοκληρωτισμού και ταυτοχρόνως μέσον διάνοιξης νέων διανοητικών οριζόντων) και συνεχίζεται με τη διείσδυση στο εσωτερικό του γήινου φλοιού (σημαντικό μερίδιο εν προκειμένω θα διεκδικήσει και η ιστορία των υπόγειων στοών, διακλαδώσεων και ποταμιών της Αθήνας μαζί με όλη τη μυθολογία της), για να φθάσει μέχρι τον μινωικό λαβύρινθο: ένα αχανές δίκτυο σκοτεινών διαδρομών που δεν αποκλείεται να έχει ως θύμα του τον Θησέα.
Στο περίτεχνο όμως μυθιστορηματικό αρχιτεκτόνημα το οποίο εγείρει ο Μάντης οφείλουμε να προσθέσουμε και άλλα μοτίβα από τις επιρροές του: τον έλεγχο του μυαλού και της συνείδησης από υπέρτερες δυνάμεις, την περιπλάνηση σε ένα μωσαϊκό εποχών, τη μετάβαση από το ένα όνειρο στο άλλο (στο πλαίσιο ενός ατέρμονα επαναλαμβανόμενου κύκλου) καθώς και τις διασυνδεδεμένες μεταμορφώσεις ανθρώπων και πραγμάτων μέσα στον χρόνο. Ξεχωριστό, τέλος, ρόλο στους Τυφλούς θα αναλάβουν οι ιντερνετικοί διάλογοι σε διάφορα fora για τις μάχες και τις underground καταστάσεις των δρόμων, όπως και ο κόσμος της διαταραχής και της παράνοιας που εκπροσωπούν οι θεωρίες συνωμοσίας.
Πρόκειται για ένα τεραστίων διαστάσεων υλικό το οποίο ο Μάντης θα κατορθώσει να συνενώσει σε ένα αφηγηματικό σπιράλ χωρίς ρωγμές και κενά, αρχίζοντας από τις ακροδεξιές ομάδες που δραστηριοποιήθηκαν στο άνω διάζωμα της πλατείας Συντάγματος το καλοκαίρι 2011, για να οδεύσει εν συνεχεία προς τα πίσω και να σταματήσει πρώτα στον Απρίλιο του 1972 και στις επετειακές εκδηλώσεις της δικτατορίας στο Καλλιμάρμαρο και ύστερα στο καλοκαίρι του 1985 και στις Κυκλάδες όπου ο γιος ενός ελληνοαμερικανού διπλωμάτη διερευνά τον περίεργο (από τρομοκρατικό χέρι;) θάνατο του πατέρα του.
Πρωταγωνιστής και στα τρία χρονικά επίπεδα, τα οποία θα παρεισδύσουν μέσω των πολλαπλών τμημάτων και υποτμημάτων της πλοκής το ένα στο άλλο, είναι ένας ακροδεξιός πράκτορας που υπηρέτησε ως εύζωνος της Βασιλικής Φρουράς και έχει δίχρωμα μάτια. Διατρέχοντας τις εποχές και τους τόπους ο πράκτορας με τα δίχρωμα μάτια θα αλλάξει πολλές φορές πρόσωπο, ιδιότητα και περιβάλλον δεν θα αποβάλλει όμως ποτέ τη μάσκα της εξουσίας: μια μάσκα σχεδόν κολλημένη στο δέρμα του που εμπνέει σταθερά τον φόβο και τον τρόμο, είτε ως αλληγορία εκλάβουμε το εξουσιαστικό της προφίλ είτε ως ιστορική και πολιτική πραγματικότητα.
Πολυπρόσωποι, με ποικίλες μυθοπλαστικές εκδοχές που αλληλοϋπονομεύονται και αλληλαοαναιρούνται συνεχώς αλλά και με πλήθος αφανών διαβάσεων που μεσολαβούν για να συνταιριασθούν οι ήρωες και τα γεγονότα όπως ενώνονται τα κομμάτια ενός μυστηριώδους παζλ, οι Τυφλοί αποτελούν κάτι περισσότερο από πολιτικό μυθιστόρημα: μια απέραντη υπαρξιακή χοάνη όπου οι άνθρωποι αναμειγμένοι και ανακατωμένοι με τους πλέον απροσδόκητους τρόπους αναζητούν επί ματαίω τόσο τη δημόσια όσο και την ατομική τους ταυτότητα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ