Οταν ο Χάουαρντ Χοκς επεξεργαζόταν το µυθιστόρηµα του Ρέιµοντ Τσάντλερ «Ο µεγάλος ύπνος», προκειµένου να το µεταφέρει στη µεγάλη οθόνη και να δηµιουργήσει ένα από τα καλύτερα φιλµ νουάρ όλων των εποχών (µε πρωταγωνιστή τον Χάµφρεϊ Μπόγκαρτ στον ρόλο του ιδιωτικού ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου), επικοινώνησε γεµάτος αµηχανία µε τον συγγραφέα για να τον ρωτήσει ποιος τελικά είχε σκοτώσει τον σοφέρ στο βιβλίο. Ο Τσάντλερ του απάντησε πως ούτε εκείνος γνώριζε περιπλέκοντας ακόµη περισσότερο τα πράγµατα. Την απάντηση αυτή θα µπορούσε εύκολα να τη δώσει (και να τη θεωρήσει µάλιστα φυσιολογική) ένας χαρακτήρας του Τόµας Πίντσον, το περιστατικό αυτό όµως είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Σε µια τραβηγµένη θεώρηση του αστυνοµικού µυθιστορήµατος, θα λέγαµε πως είναι το λογοτεχνικό είδος που, περισσότερο από κάθε άλλο, αναπαράγει το αιτιοκρατικό µοντέλο σκέψης. Κάποιος σκότωσε, έχοντας κάποια συγκεκριµένα κίνητρα και οι αναγνώστες περιµένουν στο τέλος τη λύση του µυστηρίου, την τιµωρία του εγκληµατία, την αποκάλυψη των αιτιών και µια κάποια ηθική δικαίωση µε την επικράτηση της δικαιοσύνης. Τι προκύπτει όµως όταν ένας ελκυστικά χαοτικός συγγραφέας, όπως ο Αµερικανός Τόµας Πίντσον, αποφασίζει να χρησιµοποιήσει τις συµβάσεις τού νουάρ για να τις εντάξει στο ιδιαίτερο και πολύσηµο σύµπαν του, στο οποίο η αιτιοκρατία του αστυνοµικού µυθιστορή µατος καταρρέει; Μια φαντασµαγορία, ως συνήθως, αλλά πιο «προσβάσιµη» για τα δεδοµένα του συγγραφέα. Το νέο µυθιστόρηµα του κορυφαίου µεταµοντερνιστή πεζογράφου µε τίτλο «Εµφυτο ελάττωµα» (ευλαβικά µεταφρασµένο από τον συνήθη ύποπτο Γιώργο Κυριαζή) είναι ένα νοσταλγικό και ατµοσφαιρικό παλίµψηστο της ψυχεδελικής δεκαετίας του ‘60 που, µε την επίφαση της αστυνοµικής πλοκής, επιστρέφει στα χαµένα χρόνια της αθωότητας, των ελαφρών και σκληρών ναρκωτικών, του αχαλίνωτου σεξ, της κυριαρχίας του ροκ-εν-ρολ αλλά και της ζωντανής (τότε) ελπίδας ότι η ανθρωπότητα µπορούσε να επινοήσει έναν άλλο τρόπο ζωής, να βρει την παραλία κάτω από το λιθόστρωτο, όπως λέει το γνωστό σύνθηµα του γαλλικού Μάη του ‘68 που είναι και προλογικό επίγραµµα στο βιβλίο.
Ο Λάρι «Ντοκ» Σπορτέλο, ο καλοκάγαθος κεντρικός ήρωας του µυθιστορήµατος, είναι ένας τριαντάρης χίπης ντετέκτιβ, τον οποίο ακολουθεί, όπου και αν πάει, ένα σύννεφο µαριχουάνας καθώς ανάβει το ένα τσιγαριλίκι πίσω από το άλλο. Θα προτιµούσε να ζήσει σε µια κατάσταση χαρούµενης θολούρας, πίνοντας αλκοόλ και ακούγοντας τα αγαπηµένα του σερφ, ροκ και λάτιν συγκροτήµατα, αραχτός στην παραλία Γκορντίτα, στην περιοχή του Λος Αντζελες. Βρισκόµαστε στο 1970, µε πρόεδρο της Αµερικής τον Νίξον και κυβερνήτη της Καλιφόρνιας τον Ρίγκαν που σηµαίνει: συντήρηση, αναζήτηση εσωτερικών εχθρών και αποθέωση των θεωριών συνωµοσίας. Η χίπικη αντικουλτούρα έχει πέσει σε δυσµένεια εξαιτίας της δολοφονικής δράσης του Τσάρλι Μάνσον και οι «αρχαίες δυνάµεις της απληστίας και του φόβου» διαπερνούν την προσωπική και συλλογική εµπειρία. Η ιστορία ξεκινά όταν η Σάστα, µια πρώην ερωτική σύντροφος του Σπορτέλο, εµφανίζεται και του ζητεί να ερευνήσει µια υπόθεση που αφορά την τωρινή της σχέση, τον µεγαλοεργολάβο των ακινήτων Μίκι Βόλφµαν. Εκείνη πιστεύει ότι η σύζυγός του σχεδιάζει να τον κλείσει σε ένα υπερπολυτελές τρελάδικο προκειµένου να του πάρει την περιουσία. Υπάρχει η υποψία ότι ο κυνικός επιχειρηµατίας, σε µια έκρηξη µεταµέλειας, σχεδιάζει να στήσει ένα είδος κοµµούνας για να εξιλεωθεί από έ να παρελθόν εκµετάλλευσης αδυνάτων και ανήθικου κέρδους. Προτού όµως τα πράγµατα µπουν σε µια σειρά, ο Μίκι Βόλφµαν εξαφανίζεται και ένας µπράβος του δολοφονείται. ‘Η µήπως όχι; Ο Πίντσον, που ξέρει να ελίσσεται όσο κανένας άλλος πάνω στην κινούµενη άµµο της αµφιβολίας, αρχίζει τη γνωστή του σπέκουλα και αναποδογυρίζει τα πάντα. Ενας θίασος απολαυστικών χαρακτήρων διαπλέκονται µε τα συνήθη µοτίβα της γραφής του και χορεύουν στους ρυθµούς ενός «συµπαντικού παραφρονηµένου γέλιου» βουτηγµένου στη µαστούρα. Η ανηθικότητα, το λαθρεµπόριο ναρκωτικών, η τοκογλυφία, η διαφθορά, οι ψευδαισθήσεις και η τρέλα που λουφάζουν στην κατεστηµένη λογική, περνάνε µέσα από την κρησάρα της ελλειπτικής, ασυνεχούς γραφής του Πίντσον και βασανίζονται από τις εµµονές του: την αταξία του χωροχρόνου, τη θρησκεία (στο επίπεδο της µεταφυσικής και του µυστικισµού) και τον καπιταλισµό, που έχοντας µετατρέψει την πρόοδο σε περήφανη πρόληψη, παράγει συνεχή πολιτισµικά πισωγυρίσµατα για την ανθρωπότητα.
«Ακου την, τη λατρεύω αυτή την τύπισσα. Ηταν η Μπέσι Σμιθ της εποχής της, τραγουδούσε με την ψυχή» λέει ο ελληνικής καταγωγής Τίτος (ο οποίος προσπαθεί να αποτοξινωθεί από τον τζόγο ακολουθώντας μια ομοιοπαθητική θεραπεία στα καζίνο του Λας Βέγκας), ενώ ακούνε μαζί με τον Σπορτέλο τη φωνή της Ρόζας Εσκενάζυ στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου του. Ο Πίντσον αναφέρεται στην παράδοση των τεκέδων και την εντάσσει στο παγκόσμιο κίνημα της αντικουλτούρας (που στο βιβλίο το περιβάλλει με συμπάθεια και κατανόηση), το οποίο έφερνε ναυτία στην εξουσία.
Ο Τόμας Πίντσον γεννήθηκε στο Λονγκ Αϊλαντ της Νέας Υόρκης το 1937 και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ.
Γνωρίζουμε πολύ λίγα πράγματα για αυτόν τον μεγάλο και αινιγματικό συγγραφέα, καθώς έχει κρατήσει την ταυτότητά του κρυφή για σαράντα και πλέον χρόνια.
Υπηρέτησε στο Ναυτικό και δούλεψε για λίγο στην εταιρεία Μπόινγκ. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «V» κυκλοφόρησε το 1963. Εκτοτε υπάρχουν κάποιοι που ορκίζονται στ’ όνομά του και τον θεωρούν τον πιο καινοτόμο πεζογράφο της σύγχρονης εποχής. Αλλοι του προσάπτουν ελιτισμό, λένε ότι είναι ακατανόητος και υπερτιμημένος. Το αριστούργημά του, το «Ουράνιο τόξο της βαρύτητας», κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου το 1973. Εχει γράψει επίσης τα βιβλία: «Η συλλογή των 49 στο σφυρί», «Βάινλαντ», «Βραδείας καύσεως», «Μέισον και Ντίξον» και «Ενάντια στη μέρα». Στα ελληνικά τα έργα του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Χατζηνικολή, Καστανιώτη και Υψιλον.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
