Μου αρέσουν πολύ τα αγωνιστικά συνθήματα. Ειδικά το «εργάτη πολέμα, σου πίνουνε το αίμα» είναι ένα σύνθημα που νομίζω πως με μια μικρή παραλλαγή, ταιριάζει σε διάφορες καταστάσεις -αρκετά ανόμοιες μεταξύ τους. Από την εργατική πάλη εναντίον του κεφαλαίου μέχρι την αγανάκτηση του ανθρώπου απέναντι στις ανωμαλίες της φύσης. Γιατί το να κυνηγάς κουνούπια σαν Πασιονάρια με ένα ξεσκονόπανο στο χέρι, Νοέμβρη μήνα, δεν το λες κάτι άλλο παρά ανωμαλία. Ξέρω πως θα σκεφτείτε ότι το φαινόμενο οφείλεται στην αλλαγή του κλίματος τα τελευταία χρόνια. Θα συμφωνήσω, αλλά ταυτόχρονα θα σας ανοίξω την πόρτα να βγείτε στο μπαλκόνι μου. Εκεί θα δείτε μια σακούλα σκουπιδιών να περιμένει την σειρά της. Ευτυχώς δεν έχει αποφάγια, δεν τρέχουν ζουμιά, ούτε μυρίζει άσχημα. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το διπλανό μπαλκόνι.
Βλέπετε, στην γειτονιά μου ζούμε υπό εικονικές συνθήκες απεργίας των υπαλλήλων καθαριότητας του δήμου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχουμε αναγκαστεί να θεσπίσουμε ένα πρόγραμμα για τα απορρίμματα. Κατεβάζουμε τα σκουπίδια εκ περιτροπής βάσει του αριθμού της κάθε πολυκατοικίας. Μονά-ζυγά σαν τον δακτύλιο. Φυσικά, καμία απεργία δεν ευθύνεται για αυτό. Ο μόνος υπεύθυνος είναι εκείνος ο άγνωστος άνδρας που είδα κάποιο βράδυ να μεταναστεύει τον έναν μονό κάδο από τους δύο που υπήρχαν στο τετράγωνο. Δεν ξέρω πού τον πήγε, δεν ξέρω τι τον έκανε. Πιθανώς ήθελε να έχει τον δικό του προσωπικό κάδο έξω από το σπίτι του. Δεν μου κάνει εντύπωση. Το ίδιο δεν ισχύει και για τις θέσεις parking που κατοχυρώνονται με αναποδογυρισμένες πλαστικές καρέκλες;
Έτσι λοιπόν, βρίσκομαι εγώ και η σακούλα μου στο μπαλκόνι να ρεμβάζουμε. Ανέμελα μέχρι πρότινος αποδεχόμενοι την νέα πραγματικότητα. Τελευταία όμως ανακάλυψα ύποπτες κινήσεις. Άγνωστες φυσιογνωμίες έρχονται αργά τη νύχτα και μπουκώνουν με τα σκουπίδια τους τον ένα και μοναδικό κάδο που διαθέτουμε. Το πράττουν με απαλές συνωμοτικές κινήσεις. Κάθομαι και τους παρατηρώ κάθε βράδυ. Έχω μπει στον πειρασμό να κατέβω και να τους κολλήσω στο μέτωπο αυτοκόλλητο «Είμαι γάιδαρος, αφήνω τα σκουπίδια μου σε ξένη γειτονιά». Ομολογώ επίσης ότι έχω φτάσει σε σημείο να θέλω να τους ράνω κέρματα πέντε λεπτών σαν να είναι τραγουδίστριες σε πίστα. Ύστερα σκέφτηκα να εφαρμόσω αντίποινα. Τα σκουπίδια τους στην πόρτα μας αυτοί; Τα άπλυτά μου κρεμασμένα στα παράθυρά τους εγώ.
Τελικά δεν έκανα τίποτα κι ούτε πρόκειται. Η παιδεα δεν επιβάλλεται. Τα γαϊδούρια δεν θα μάθουν ποτέ να γαβγίζουν. Κι όμως σκέφτομαι πως η ευθύνη της μονάδας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο μπορεί να καλλιεργηθεί από το κράτος. Εν προκειμένω, θα μπορούσε ο καθένας να είναι χρεωμένος με έναν κάδο απορριμμάτων που θα διατηρούσε στο σπίτι του και θα κατέβαζε σε συγκεκριμένες μέρες και ώρες για αποκομιδή. Όπως το κάνουν και στο εξωτερικό. Ξέρετε, εκεί που έτρωγαν βελανίδια μέχρι πρόσφατα.
