Δεν είναι μονάχα η πόλη ωραία τον Αύγουστο. Εξίσου απολαυστικοί είναι οι δημόσιοι οργανισμοί και επιχειρήσεις. ΙΚΑ, Εφορία, ΕΥΔΑΠ, ΟΑΕΔ. Το ίδιο άδειοι με τους δρόμους. Εκτός όμως αν πρόκειται για τη ΔΕΗ. Αυτό το καλοκαίρι, ένας σεβαστός αριθμός συμπολιτών μας πήγε διακοπές σε κάποιο κατάστημα της ΔΕΗ. Άλλοι για να κάνουν διακανονισμό και άλλοι για να υπογράψουν συμβόλαιο με την επιχείρηση μετά τα απανωτά λουκέτα στις ιδιωτικές εταιρίες παροχής ρεύματος. Εγώ ανήκω στους δεύτερους.
Αν και δεν είμαι από εκείνους που το αφήνουν για την τελευταία στιγμή, δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να περιμένω να επιστρέψει ο ηλεκτρολόγος της γειτονιάς καθώς χρειαζόμουν πιστοποιητικό ελέγχου ηλεκτρολογικής εγκατάστασης. Θα μπορούσα κάλλιστα να ψαρέψω κάποιον τυχαία από τον χρυσό οδηγό. Δεν το έκανα όμως γιατί ο δικός μου εκδίδει αποδείξεις χωρίς να του το ζητήσεις. Γλιτώνουμε έτσι και οι δύο μια αμήχανη στιγμή. Προκειμένου να γλιτώσω μία ακόμη, έβαλα στον φάκελο ό,τι χαρτί υπάρχει στο σπίτι. Μέχρι και την απόδειξη από την απογραφή. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου ζητήσει ο υπάλληλος. Και οι εκπλήξεις στη ζωή είναι ευπρόσδεκτες μόνο όταν δεν βρίσκεσαι μπροστά από γκισέ.
Το κατάστημα της ΔΕΗ στον Πειραιά το είχα επισκεφθεί και τον Ιούλιο. Ένα μήνα μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μόνο το τμήμα στο οποίο έπρεπε να απευθυνθώ. Οι ουρές ήταν ακόμη εκεί και θα έπαιρνα όρκο πως αναγνώρισα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα δυο ώρες ορθοστασία δυόμιση εβδομάδες πριν. Ή μπορεί απλώς να είναι η ίδια έκφραση που παίρνουν όσοι προσπαθούν να βγάλουν άκρη με το χαράτσι. Δεν ξέρω και δεν το σκέφτομαι για πολύ. Το μυαλό μου είναι απασχολημένο με υπολογισμούς. Το χαρτάκι στο χέρι μου γράφει 62, ο φωτεινός πίνακας αναβοσβήνει 54, είμαστε δέκα άνθρωποι που περιμένουμε και εξυπηρετούν τέσσερα γραφεία. Διόρθωση: τα γραφεία είναι πέντε. Απλώς δεν το αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη ματιά.
Σε ένα από αυτά, κάθεται ο υπάλληλος της εταιρίας security. Με το αλεξίσφαιρο γιλέκο, το σοβαρό του ύφος και το ξυρισμένο κεφάλι του να αντανακλά τον ήλιο που μπαίνει από τα παράθυρα, σου δίνει την αίσθηση πως μετρά τις ανάσες σου. Σχεδόν ισχύει. Μετράει αυτούς που κάθονται απέναντί του και προσπαθεί να διευκολύνει την ροή εξυπηρέτησης. Ο τόνος στη φωνή του είναι ασυνήθιστα ευγενικός. Το ίδιο και οι κινήσεις του. Από τις συνομιλίες που έχει με τους υπόλοιπους υπαλλήλους της επιχείρησης, αντιλαμβάνομαι πως χαίρει της εκτίμησής τους. Αναμενόμενο. Όπως μου λέει όταν πλησίασα για να με εξυπηρετήσει, βοηθά σε μόνιμη βάση. Για την ακρίβεια, ο σεκιουριτάς είναι ο πιο μόνιμος σ’ αυτή την αίθουσα. Οι κοπέλες που βρίσκονται αριστερά και δεξιά θα φύγουν σε λίγες μέρες καθώς λήγει η σύμβασή τους.
Εγώ έφυγα σε μία ώρα. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, δέχθηκα τηλεφώνημα από τον ίδιο πως η υπόθεσή μου ήταν έτοιμη και μπορούσα να παραλάβω το συμβόλαιο από βδομάδα. Και σκέφτομαι πως ο ηλεκτρολόγος της γειτονιάς που κόβει αποδείξεις με τον σεκιουριτά που βοηθά αυτοβούλως δεν διαφέρουν και πολύ. Είναι η επιβεβαίωση πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και η δική μου μόλις αναστήθηκε.
