Προτού γίνει το Four Seasons, στο κέντρο της πόλης, καλύτερο ξενοδοχείο στην Φλωρεντία εθεωρείτο το Villa San Michele. Επάνω στους λόφους του Fiesole. Ένα δεκάλεπτο έξω από την πόλη, με θέα συγκλονιστική και το καλύτερο πρωινό που είδα και γεύτηκα ποτέ. Φρεσκότατες μοτσαρέλες που φτάνουν κάθε πρωί από το Ravello, εξαιρετικά αλλαντικά, ψωμάκια, ομελέτες. Όλα στην καλύτερη τους εκδοχή.
Στην Βίλλα Σαν Μικέλε έχουμε φίλους. Και κάθε χρόνο πηγαίναμε. Το εστιατόριο, πρώτης γραμμής αλλά ακριβό. Οπότε γυρεύαμε ταξί και κατεβαίναμε σε διάφορες τρατορίες στο κέντρο. Βγαίνοντας έτσι, ένα βράδυ, ποιους βλέπω στα δεξιά μου; Τον Απόστολο Τσοχατζόπουλο και την μνηστή του. Το τι αστείο μου φαίνεται να αρραβωνιάζονται και μάλιστα με ταρατατζούμ στο Beau Brummel μεγάλοι άνθρωποι, ούτε που λέγεται. Από μακρυά, κόβω γαλλικό μπουκάλι κρασιού. Χρεωμένο στο ιταλικό ρεστωράν, γύρευε πόσο. Φερμάρω. Εξηγώ του Θάνου πως αυτοί οι τύποι τρωγοπίνουν και πιθανότατα διαμένουν στο ακριβώτερο μέρος με δικά μας χρήματα. – Θα πάω κοντά τους και θα τους πω να σηκώσουν τουλάχιστον το ποτήρι στην υγειά μας. Στην υγεία των κορόιδων δηλαδή. Ο άντρας μου με γραπώνει από το χέρι. – Βρέ maverick, βρε φρουμάζον άλογο, εμείς είμαστε φιλοξενούμενοι και αυτοί, έστω με τον δικό μας παρά, το ξενοδοχείο το πληρώνουν. Θα κάνουμε και σκάνδαλο; Θα τσακωθείς με τους πελάτες; Και με έσυρε σβέλτα προς την έξοδο. Όσο θυμάμαι τους ακκισμούς και τα χαριεντίσματα του γέρο – μνηστευμένου, βάζω τα γέλια. Ναι, πιτσουνάκια. Τώρα, σαλμί! Διότι όπως πληροφορηθήκαμε, η κυρία Σταμάτη, μετά τα στέφανα – εν Παρισίοις – φερότανε σκαιώς στον δόλιο τον Αποστόλη…
