Πρόκειται, βεβαίως, περί μεγάλης συζήτησης.
Προ ολίγων ημερών βρέθηκα σε μία παρέα – μεταξύ άλλων, τρεις συγγραφείς. Δύο άνδρες, μία γυναίκα. Κατά καιρούς είχα διαβάσει γραπτά τους, τους το είπα, τα συζητήσαμε λίγο. Η κουβέντα περί παντός επιστητού, έφτασε και στην έκθεσή τους στα social media. Όλοι τους τα χρησιμοποιούν, κάποιοι μάλιστα έχουν υποστεί εκεί σοβαρές προσωπικές επιθέσεις. Οριακά ξεδιάντροπες.
«Είναι και τα μπλογκ», είπα εγώ. Συμφώνησαν: Ναι, είναι και τα μπλογκ μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν πρέπει να τα ξεχνάμε. Οι συγγραφείς που τα τολμούν εκτίθενται και εκεί. Εκφράζουν απόψεις, ανοίγουν παράθυρο στο δικό τους κόσμο. Καθίστανται ευάλωτοι σε επιθέσεις, ύβρεις, ανεξέλεγκτα σχόλια. Είναι, όμως, πάντα έτσι;
Στην Ελλάδα δεν είναι πολλοί οι συγγραφείς οι οποίοι μοιράζονται τα διαβάσματά τους, τους κόπους και τις αγωνίες της συγγραφής – εκείνοι που το κάνουν συστηματικά είναι μετρημένοι. Άρχισα να παρακολουθώ το μπλογκ της Μαρίας Ξυλούρηπολύ πριν τη γνωρίσω προσωπικά. Έμαθα περισσότερα για τις επιρροές της, τις λογοτεχνικές της αγάπες, τα ακούσματα και τα διαβάσματά της, διαβάζωανελλιπώςτις αναρτήσεις για το πρώτο, βραβευμένο, της βιβλίο, και αυτές για το καινούργιο – μαζί με τα teaser, όπως τα αποκαλεί η ίδια. Παρακολούθησα, όσο μου το επέτρεψε, τα άγχη της δημιουργίας.
Παράλληλα, παρακολουθώ το μπλογκ της Αμερικανίδας Κέιτ Ζαμπρένο. Καταθλιπτική δημοσίως, η εναλλακτική Ζαμπρένο, ανάμεσα λεπτομέρειες από την περιοδεία για την προώθηση του νέου της βιβλίου,μοιράζεται με το διαδικτυακό της κοινό τα διαβάσματα και τις εμμονές της. Οι αναρτήσεις της αντικατοπτρίζουν τη διάθεση, τους προβληματισμούς και τις ανεξέλεγκτες εντάσεις της. Αρκετές φορές, ξεσπώντας, έγραψε ότι θα σταματήσει το μπλόγκ. Δεν το έχει κάνει ακόμη.
Προσωπική μου αδυναμία, το μπλογκ ενός νέου Αμερικανού συγγραφέα βιβλίων crime fiction. Ο Ράιαν Ντέιβιντ Τζαν έγραψε ένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει, ένα βιβλίο βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά, και το έκανε με λογοτεχνική οικονομία και γραφή στιβαρή. Το μπλογκ του είναι μία συγκροτημένη, επαγγελματικά ολοκληρωμένη ιστοσελίδα, με παρουσιάσεις των βιβλίων του, κριτικές, βιογραφικά στοιχεία και πληροφορίες για τις εμφανίσεις του. Εκτός αυτών, όμως, και εντός της ιστοσελίδας, οΤζαν διατηρεί ένα προσωπικό μπλογκ στο οποίο αναρτά σκέψεις και ιδέες. Αυτό το προσωπικό ημερολόγιο το παρακολουθώ σχετικά συχνά.
Είχα καιρό να το επισκεφθώ – το έκανα χθες μετά από πολύ καιρό. Έκπληκτη, βρέθηκα ενώπιον μίας ανάρτησης τόσο δυνατής, τόσο έντονα προσωπικής, και ταυτόχρονα τόσο αξιοπρεπώς καλογραμμένης που με μούδιασε. Με επηρέασε βαθιά, τόσο λόγω του θέματος, όσο και της περιγραφής του.
Η ανάρτηση στην οποία οΡάιαν Ντέιβιντ Τζαν περιγράφει την ασθένεια της γυναίκας του βρίσκεται εδώ.
Η έκθεση ή μη είναι επιλογή. Αλλά δεν είναι η μόνη. Σημαντικότερη επιλογή είναι ο τρόπος. Μπορεί να διαφωνήσεις, αλλά δε βλέπω γιατί να επιτεθείς στη Μαρία Ξυλούρη για τις υπέροχες φωτογραφίες του γραφείου της.Και, βέβαια, δε βλέπω γιατί να ενοχληθείς με τον Ράιαν Ντέιβιντ Τζαν γι’ αυτή του τη φράση, την τόσο δυνατή, που εμένα με στοίχειωσε περισσότερο από το ίδιο το βιβλίο του:
«She’s been my best friend for ten years and my wife for eight. And I almost lost her last weekend when her breathing slowed to four inhalations per minute».
