Το να με προειδοποιήσεις ότι ένα βιβλίο «θα σοκάρει» ισούται με το να το πάρω και να το τελειώσω εντός ωρών. Όταν κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι «μπορεί να μην αντέξεις να διαβάσεις» το Μολυσματικό Σύνδρομο της Στοματικής Κοιλότητας & Άλλες Πειραματικές Φρικωδίες του Σιντάρο Κάγκο, αυτό ήταν. Το διάβασα σε χρόνο-ρεκόρ.
Ξεκινώ με δύο βασικές λεπτομέρειες: Αυτό είναι το πρώτο manga που διάβασα ποτέ και έχω γερό στομάχι.
Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα όταν έπιασα το βιβλίο στα χέρια μου ήταν η κόκκινη προειδοποίηση «Προσοχή! Το περιεχόμενο αυτού του άλμπουμ μπορεί να είναι προσβλητικό και απεχθές για κάποιους αναγνώστες!». Το δεύτερο ήταν ότι το βιβλίο διαβάζεται από το τέλος προς την αρχή. Διαταραχή και υπέρβαση από το σημείο μηδέν.
Αυτό που, φυσικά, δεν ήξερα, ήταν ότι ο 40χρονος Γιαπωνέζος Σιντάρο Κάγκο είναι σούπερ-διάσημος καλλιτέχνης όχι απλά manga αλλά guro manga, δηλαδή γιαπωνέζικων κόμικς με θέματα γκροτέσκ, που αγγίζουν τα όρια της παράνοιας, τόσο στο κείμενο όσο και στο σχέδιο. Το Μολυσματικό Σύνδρομο, μία συλλογή 13 ιστοριών, τα έχει όλα: ακραίο σεξ, αιμομιξία, βία, κοπρολαγνεία (πολλή, το τονίζω), ακρωτηριασμούς, βλασφημία («Και εγένετο διακοπτόμενη συνουσία, προς μεγίστη ανακούφιση των πτωχών που δεν είχαν τη δυνατότητα να αγοράζουν προφυλακτικά» ή «Και είπεν ο Θεός Γένοντο οι ακρωτηριασμένοι φετίχ δια ορισμένους, και εγένοντο τοιαύτα» – ναι, σωστά διαβάζετε), όλα αυτά κι άλλα τόσα φιγουράρουν και σοκάρουν.
Ο Κάγκο παίζει με την καθιερωμένη φόρμα των κόμικς –σχεδόν την αποδομεί (αν και καθόλου δε μου αρέσει αυτή η λέξη), υπερβαίνοντας όχι μόνο τους λογοτεχνικούς καθωσπρεπισμούς αλλά και όλες τις οπτικές προσδοκίες.
Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Vice, o Κάγκο μίλησε για το πόσο σημαντικά είναι για αυτόν ως θέματα τα πριττώματα και το σεξ. Ναι, αυτά. Είπε πως χωρίς αυτά δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει μία αφήγηση, ατάκα-βούτυρο στο ψωμί του δημοσιογράφου που τον ρώτησε αν η κοπρολαγνεία είναι βίτσιο του και αν ερεθίζεται σεξουαλικά με τις θεματικές του (!). Ο Κάγκο απάντησε κατηγορηματικά όχι. Αυτή είναι η δουλειά του, είπε. Να αφηγείται και να εικονογραφεί ιστορίες γεμάτες διαστροφή. Τίποτα παραπάνω.
Το βιβλίο δε με σόκαρε. Δεν ξέρω αν κάτι πάει πολύ στραβά με μένα, αν πρέπει να το κοιτάξω, αλλά βρήκα το Μολυσματικό Σύνδρομο ενδιαφέρον και ευφάνταστο στο είδος του. Ισχύει: είναι προχωρημένο και κάποια σημεία μου έφεραν μία (ελεγχόμενη) αναγούλα. Αλλά δε με σόκαρε. Μου άρεσε ο παραλογισμός, διασκέδασα με τη σκέψη ότι σε πολλές χώρες το βιβλίο θα λογοκρινόταν ψυχρά και στεγνά, είχε πλάκα ότι ένα τέτοιο βιβλίο μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα ελληνικά (εκδ. Jemma Press), και χαμογελούσα μόνη μου (μπροστά σε μια σελίδα γεμάτη ασπρόμαυρα σκίτσα με κόπρανα) στην ιδέα ότι κάποιοι σκληροτράχηλοι γνωστοί μου όχι απλώς θα άντεχαν να το διαβάσουν ολόκληρο αλλά θα «φρίκαραν» εντελώς με την πρώτη κιόλας ιστορία.
Το δάνεισα σε κάποιους και επέμεινα να το προσπαθήσουν, όχι για τίποτα άλλο αλλά γιατί ήθελα να παρακολουθήσω τις αντιδράσεις τους. Νομίζω ότι, με εξαίρεση αυτούς που μου το πρότειναν, είμαι η μόνη που ξέρω που κατάφερε να το τελειώσει. Και πού (να το πω;) της άρεσε κιόλας. Μήπως όντως να το κοιτάξω;
